Τα μεγάλα κέρδη για τον ελληνισμό δεν προήλθαν από τα εύκολα «ναι», αλλά από τα δύσκολα «όχι». Οι μεγάλες ανατάσεις του έθνους ξεκίνησαν στις στιγμές που το συλλογικό συμφέρον ταυτίστηκε στη συνείδηση των ηγετών με την αξιοπρέπεια της φυλής.
Ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες δεν θα ήταν ούτε υποσημείωση στα ιστορικά βιβλία, αν είχε θεωρήσει «μονόδρομο» την υποταγή στον Ξέρξη. Νίκησε ηττημένος, θριάμβευσε πεθαίνοντας και κατέκτησε το μέλλον αφανίζοντας το παρόν του. Με φρίκη μόνο μπορούν να αναλογιστούν οι Ελληνες την εξέλιξη των Μηδικών Πολέμων και τη μοίρα ολόκληρου του δυτικού κόσμου, αν στις κρίσιμες στιγμές αντί για Μιλτιάδη, Λεωνίδα και Θεμιστοκλή είχαν τον πρώτο λόγο στις αποφάσεις ομοϊδεάτες του Γιώργου Παπανδρέου και της συμμαχίας των προθύμων – εθνοκαπήλων και μη.
Το ίδιο και το 1940. Το «όχι» του Μεταξά στον Αξονα μας έβαλε στο τραπέζι των νικητών και εξασφάλισε για την Ελλάδα αιώνια τιμή και δόξα, αλλά και τα Δωδεκάνησα.
Πρόσφατο παράδειγμα αγέρωχης και νικηφόρας πατριωτικής στάσης κόντρα στα μεγαθήρια του πλανήτη είναι αυτό του αξέχαστου ηγέτη Τάσσου Παπαδόπουλου. Την ίδια στιγμή που η παρηκμασμένη νομενκλατούρα του «ναι» στο σχέδιο Ανάν προέβλεπε μείζονες εθνικές συμφορές σε περίπτωση που δεν εγκρινόταν η ανθελληνικότατη παγίδα, εκείνος όρθωσε ανάστημα. Το «όχι» του Παπαδόπουλου επικράτησε στην Κύπρο. Το αποτέλεσμα της τόλμης του είναι απόλυτα μετρήσιμο: Ξεκίνησε η άντληση του φυσικού αερίου. Τα πρώτα δημοσιεύματα κάνουν λόγο για κοιτάσματα πολύ μεγαλύτερα απ’ όσο υπολογίζονταν!
Αυτά με την Κύπρο, το νησί που μπορεί να ελπίζει, όσο υπάρχουν αδάμαστα παλικάρια σαν τον Σολωμό Σολωμού, που με το τσιγάρο στο στόμα θυσιάζουν τη ζωή τους κατεβάζοντας άτιμες κατοχικές παντιέρες.
Μ.Η.Τ. 232120