Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν είναι «διακοσμητικός» θεσμός. Κάθε άλλο. Οπως προβλέπει το Σύνταγμα, ο ανώτατος άρχων είναι ρυθμιστής του πολιτεύματος: «Κηρύσσει πόλεμο, συνομολογεί συνθήκες ειρήνης, συμμαχίας, οικονομικής συνεργασίας και συμμετοχής σε διεθνείς οργανισμούς ή ενώσεις και τις ανακοινώνει στη Βουλή, με τις αναγκαίες διασαφήσεις, όταν το συμφέρον και η ασφάλεια του κράτους το επιτρέπουν. Σε περίπτωση πολέμου, η προεδρική θητεία παρατείνεται έως τη λήξη του».
Στις αρμοδιότητες του Προέδρου περιλαμβάνονται η έκτακτη σύγκληση της Βουλής και η αναστολή των εργασιών της βουλευτικής συνόδου (άρθρο 40). Φυσικά, σε περίπτωση που ο ίδιος κρίνει ότι η κυβερνητική πολιτική βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με το λαϊκό αίσθημα και τις ανάγκες της πατρίδας, μπορεί κάλλιστα να παραιτηθεί.
Πουθενά δεν γράφει ο καταστατικός χάρτης της χώρας μας ότι ο Πρόεδρος υπάρχει για να λαμβάνει την πλουσιοπάροχη «χορηγία», η οποία μάλιστα είναι υψηλότερη κι από αυτή του προέδρου των ΗΠΑ!
Το Σύνταγμα δεν περιορίζει τα προεδρικά καθήκοντα στο να στέκεται όρθιος στις παρελάσεις, να κόβει κορδέλες εγκαινίων και να ψελλίζει δειλά λόγια… συμπάθειας προς τους δοκιμαζόμενους Ελληνες.
Η συνείδηση του ελεύθερου ανθρώπου και η εθνική ευαισθησία, αρετές τις οποίες οφείλει να διαθέτει κάθε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, επιβάλλουν να παρεμβαίνει στις κρίσιμες ώρες και να μιλάει γενναία και με σωφροσύνη.
Στην πατρίδα μας, όσοι βολεύονται από την Κατοχή που μας επιβλήθηκε δολίως, έχουν ταυτίσει την ένοχη σιωπή με τη σύνεση. Την ανυπαρξία με τη… διακριτικότητα. Την ατολμία με τη σοφία.
Ουδέν ψευδέστερον τούτων. Οταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διαπιστώνει ότι ο λαός του εξοντώνεται και το έθνος ατιμάζεται, οφείλει να αντιδράσει. Οχι να νίπτει τας χείρας του.
Μ.Η.Τ. 232120