«Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης η ζωή έχει αξία μόνο άμα είσαι αριστερός. Αν δεν είσαι, σε πεθαίνουν σε 15 μέρες». Ανδρέας Λοβέρδος, 7 Σεπτεμβρίου 2011, Διαρκής Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής. Η φράση του υπουργού Υγείας συνδυάστηκε με μια πρωτοφανή -και απολύτως ανακριβή- επίθεση στους δημοσίους υπαλλήλους, που αποτελούν τον σκληρό πυρήνα των οπαδών του ΠΑΣΟΚ: «Το ένα εκατομμύριο δημόσιοι υπάλληλοι που ταλαιπωρούν τους δέκα εκατομμύρια Ελληνες έφερε τα πράγματα εδώ που είναι σήμερα».
Η Αριστερά και οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα ήταν οι δύο πνεύμονες από τους οποίους αντλούσε πολιτικό οξυγόνο το κόμμα που έριξε την Ελλάδα στον καιάδα του Μνημονίου, του ΔΝΤ και των Ευρωπαίων τοκογλύφων-πιστωτών μας. Τώρα, το μοναδικό κόμμα στην Ελλάδα που έχει κατορθώσει να επιβάλει «καθεστώς» (λέξη που χρησιμοποίησε ο αείμνηστος Βαγγέλης Γιαννόπουλος σε συνέδριο του ΠΑΣΟΚ) αποκόπτεται τάχιστα από τις ρίζες του.
Επίσης, η διεθνής αίγλη του κ. Παπανδρέου ως επικεφαλής της περιλάλητης Σοσιαλιστικής Διεθνούς έχει ξεθωριάσει, αφού επιφανή μέλη της ομηγύρεως αντιμετωπίζουν σημαντικά προβλήματα με τον νόμο και τους λαούς τους (Μπεν Αλί, Μουμπάρακ, Καντάφι).
Πέρα από το ιλαρό της υπόθεσης, το πολιτικό και ιδεολογικό κενό που χάσκει κάτω από τα θεμέλια του Κινήματος είναι τεράστιο. Οι πιθανότητες κάλυψής του -τώρα που λεφτά δεν υπάρχουν- είναι σχεδόν μηδενικές.
Τα πράγματα δείχνουν ακόμη πιο δύσκολα για τους «αντιεξουσιαστές» του κ. Παπανδρέου, μια και εκείνος πόρρω απέχει από τις προδιαγραφές του χαρισματικού ηγέτη που συνεγείρει τις μάζες.
Οι αναφορές του κόμματος στην κοινωνία βρίσκονται στο ναδίρ. Μόνο μια αποκομμένη ελίτ του εξουσιαστικού οικοσυστήματος δείχνει να «πείθεται» από την ανύπαρκτη ιδεολογία του κόμματος. Δεν αρκεί…
Μ.Η.Τ. 232120