Το Γένος μας αντιμετωπίζει εδώ και περίπου δύο αιώνες ένα σοβαρότατο σύνδρομο «εθνικής ανεπάρκειας». Εχοντας βιώσει τη φρικιαστική εμπειρία του εγκλεισμού επί 400 χρόνια στον οθωμανικό τάφο, έμαθε να προσβλέπει στην αρωγή αλλότριων δυνάμεων και να αναμένει «σωτηρία» από τους ξένους.
Το έθνος που εφηύρε τον από μηχανής θεό, ο οποίος στις τραγωδίες έδινε λύση στα ανθρώπινα προβλήματα, παγιδεύτηκε από το δημιούργημά του! Αναμένοντας τον από μηχανής θεό χάνουμε την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Δαπανάμε πολύτιμο χρόνο, τον οποίο θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε προσπαθώντας μόνοι μας για το καλύτερο.
Ταυτόχρονα, συντονιζόμαστε αθέλητα με τη νοοτροπία του εθελόδουλου. Δίχως να μας αξίζει, καταντάμε μαριονέτες των «μεγάλων» δυνάμεων και επιχαίρουμε όποτε ένα μέλος της ελληνικής «ελίτ» τυγχάνει της απόλυτης εγκρίσεώς τους.
Αντί να μας κινεί υποψίες και να προκαλεί αποστροφή η φράση «τον θέλουν οι Αμερικανοί, οι Αγγλοι, οι Γερμανοί κ.ά.», μας ενθουσιάζει αρκετά ώστε να σπεύσουμε να αναθέσουμε στον φερόμενο ως ενεργούμενο των «συμμάχων» τη διαχείριση των ημέτερων πραγμάτων!
Η Ιστορία έχει αποδείξει με τρόπους που δεν επιδέχονται αμφισβήτησης ότι οι «εκλεκτοί» των ξένων ουδέποτε έχουν λειτουργήσει επ’ ωφελεία των Ελλήνων. Αντί να εκπροσωπούν την πατρίδα μας στο εξωτερικό, πρακτορεύουν τους ξένους στο εσωτερικό.
Μια από τις πιο συνηθισμένες μεθόδους που ακολουθούν όσοι επιδιώκουν να εδραιώνουν τη θέση τους στο πάνθεον των επιδέξιων υπηρετών είναι να παρουσιάζουν στο κοινό ότι η Ελλάδα, λόγω αδυναμίας, έχει πάντοτε μία οδό να ακολουθήσει: εκείνη που ορίζουν οι εκάστοτε υπερδυνάμεις. Τελευταίο λανσάρισμα του «μονοδρόμου» έγινε με το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο. Ο ραγιαδισμός αλλάζει ονομασίες και διλήμματα, αλλά η ουσία του παραμένει απαράλλαχτη και διαχρονικά απεχθής.
Μ.Η.Τ. 232120