Η μοίρα και της ελαφρά ρετουσαρισμένης και της απελθούσας κυβέρνησης έχει ήδη κριθεί στα πεζοδρόμια και στις πλατείες. Ο Γιώργος Παπανδρέου, οι αναπαλαιωμένοι πολιτικοί εκβιασμοί του, οι φωτοτυπημένες δηλώσεις του και τα αντίγραφα των υπουργικών συμβουλίων που βγάζει σαν λαγούς από το τρύπιο καπέλο της αξιοπιστίας του αποτελούν ήδη παρελθόν. Είναι γεγονός, απλά δεν έχει επικυρωθεί ακόμα με τη μεγάλη σφραγίδα του κράτους.
Η συζήτηση που γίνεται από την «κατεστημένη» ενημέρωση και το πολιτικό κατεστημένο θυμίζει ροκφόρ. Εχει τη μούχλα της σήψης περασμένων δεκαετιών και δεν φαίνεται ελκυστική για τους αγανακτισμένους Ελληνες πολίτες. Ευχαριστούν πολύ, αλλά δεν θα πάρουν άλλο. Δεν είναι πια φίλοι…
Αληθινό πολιτικό ζήτημα, που έχει ουσία και αξίζει την προσοχή όλων, είναι το Μνημόνιο 2. Η εκποίηση του παρόντος και του μέλλοντος της χώρας με αντίτιμο τα 30 αργύρια της προδοσίας της εθνικής αποστολής, που θα όφειλαν -σε ιδανικές συνθήκες- να επιτελούν οι εκλεγμένοι άρχοντες.
Εξίσου σημαντικό πολιτικό ζήτημα, που απέχει έτη φωτός από τα μικροπολιτικά τίποτα που κυριαρχούν στις συνειδήσεις της συμμαχίας των προθύμων, είναι η επαναδιαπραγμάτευση του πρώτου Μνημονίου και η αποκατάσταση των αδικιών που έχουν γίνει από τη χειρότερη κυβέρνηση που έχει υποστεί ο τόπος από την απελευθέρωση κι έπειτα.
Οι κωμικοτραγικές κινήσεις του Γιώργου Παπανδρέου και της «ανταριασμένης» κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ το μόνο που προσφέρουν στους πολλούς είναι γέλιο και αφορμή για χλεύη. Εχουν γίνει ανέκδοτο και καμώνονται πως δεν το έχουν αντιληφθεί. Αναδιατάσσουν το κενό προσπαθώντας να γεμίσουν ζωτικό χώρο.
Μια καλή ιδέα, η οποία σίγουρα θα πραγματοποιηθεί, θα είναι ένας ανασχηματισμός στη θέση του πρωθυπουργού. Από εκεί ξεκινά το πρόβλημα.
Μ.Η.Τ. 232120