Το οδοιπορικό της «δημοκρατίας» στις πληγείσες περιοχές δείχνει την κυβερνητική ανεπάρκεια σε όλο της το μεγαλείο.
Πόνος, θλίψη και ένα τεράστιο «γιατί». Αυτό επικρατεί στις πληγείσες περιοχές του ολέθριου και καταστροφικού «Daniel». Εχουν περάσει ήδη οκτώ ημέρες από τότε που η βιβλική καταστροφή χτύπησε τη Θεσσαλία, με αποτέλεσμα να καταρρεύσουν σαν χάρτινος πύργος υποδομές, πόλεις (κυρίως ο Βόλος) και χωριά, παρά τις κυβερνητικές υποσχέσεις ότι τα πάντα βαίνουν καλώς.
- Από τον Νίκο Νικόλιζα
- Φωτογραφίες: Βαγγέλης Ρασσιάς
Και όμως, μέχρι και χθες κανένας κρατικός παράγοντας δεν επισκέφθηκε τα διαλυμένα χωριά της Λάρισας και της Καρδίτσας. Ούτε ένας βουλευτής, περιφερειακός σύμβουλος ή κάποιος αρμόδιος του δήμου δεν βρέθηκε εκεί να τους προσφέρει ένα μπουκάλι νερό. Μόνο εθελοντές!
H «δημοκρατία» βρέθηκε στις πλημμυρισμένες περιοχές και κατέγραψε καρέ καρέ όλα τα τραγικά γεγονότα που διαδραματίζονται τώρα στα χωριά που βούλιαξαν μέσα στις λάσπες. Οι ευθύνες που ρίχνουν οι πολίτες πολλές. Κυρίως σε όλους όσοι διαχειρίστηκαν τα τεράστια κονδύλια μετά την καταστροφή του «Ιανού» το 2020, όταν περιφέρεια και δήμοι μιλούσαν για ανασυγκρότηση του θεσσαλικού κάμπου.
Μια ανασυγκρότηση όμως που ποτέ δεν ήρθε, αφού οι δρόμοι ήταν φτιαγμένοι με χάρτινα υλικά, με πίσσα που ζήτημα είναι αν θα μπορούσε να σταθεί έπειτα από μια πενταετία και αντιπλημμυρικά έργα που ποτέ δεν τα είδε κανείς. Τουλάχιστον έτσι ισχυρίζονται όλοι οι κάτοικοι που συναντήσαμε στο δραματικό οδοιπορικό μας.
Χωριό Παλαμάς. Εκεί οι άνθρωποι νιώθουν σαν τα ποντίκια που ψάχνουν λίγη τροφή και λίγο νερό για να επιβιώσουν. Μπαίνοντας στον οικισμό, δεν πιστεύεις αυτό που θα αντικρίσεις λίγα στενά πιο πέρα. Το κείμενο αυτό θα μπορούσε να έχει τίτλο «Ο θάνατος της Θεσσαλίας». Δεν νομίζω πως μπορούν να ξανασταθούν στα πόδια τους αυτοί οι άνθρωποι.
Μεταξύ των πρώτων πληγέντων που συναντάμε σε ένα από τα στενά σοκάκια του μικρού χωριού είναι ο κ. Κώστας Καραμήτρος: «Ηταν 3.50 τη νύχτα, όταν τα νερά άρχισαν να μπαίνουν μέσα στο σπίτι. Πιστεύαμε πως είναι απλά μια νεροποντή και ότι σύντομα θα τέλειωνε. Πράγματι, η βροχή για μερικά λεπτά σταμάτησε. Παίρνω τον γιο μου, τη γυναίκα μου, μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και ξεκινάμε να φύγουμε. Πριν από τη γωνία του δρόμου ακούμε έναν εκκωφαντικό θόρυβο. Το αυτοκίνητο άρχισε να βάζει νερά. Βγαίνουμε από το αυτοκίνητο και αρχίσαμε να τρέχουμε. Μέσα σε δέκα λεπτά το νερό είχε φτάσει σχεδόν μέχρι το λαιμό» λέει, κομπιάζοντας και συνεχίζει την ανατριχιαστική περιγραφή του. Τον ρωτάμε αν υπήρχαν θύματα από το χωριό. «Υπάρχουν θύματα. Το χωριό θα κάνει να επανέλθει πάνω από 10 χρόνια. Πάνω από 5.000 ζωντανά έχουν πνιγεί, και αυτά θα πρέπει να καούν σε κλίβανο. Μετά πρέπει να ψεκάσουν από αέρος τα αεροπλάνα. Καταστραφήκαμε» λέει, ενώ ο γιος του σκουπίζει τα δάκρυά του και απομακρύνεται.
«Χθες ο Κώστας Μαμαράγκας έκανε μια επώνυμη καταγγελία για τα αντλιοστάσια και γιατί δεν τα άνοιξαν. Οι ευθύνες είναι πολλές και σε πολλούς. Πιστεύω όμως ότι θα κουκουλωθούν και η υπόθεση εδώ της Θεσσαλίας θα ξεχαστεί» λέει με σκυμμένο το κεφάλι και μας αποχαιρετά, ενώ ο γιος του συνεχίζει να βγάζει άχρηστα πράγματα μέσα από το κατεστραμμένο σπίτι τους.
Με τον Βαγγέλη Ρασσιά, τον σπουδαίο φωτογράφο που μας συνόδευσε στην αποστολή μας, περιφερόμαστε μέσα στον κατεστραμμένο Παλαμά. Η μυρωδιά του θανάτου από τα νεκρά ζώα είναι παντού διάχυτη. Βάζουμε ιατρικές μάσκες στο πρόσωπο, ενώ με οινόπνευμα κάθε λίγο προσπαθούμε να προφυλαχθούμε από τα μικρόβια. Λίγα μέτρα πιο πέρα ο κ. Γιάννης Γαγάτσης, με γάντια στα χέρια, προσπαθεί να δει αν μπορεί να σώσει τη μηχανή του τεράστιου τρακτέρ, το οποίο είχε καλυφθεί στις λάσπες.
Δίπλα του, η σύζυγός του, δείχνει στον Βαγγέλη την καταστροφή που υπέστη η αποθήκη με τα σιτηρά. «Είχαμε πάνω από έναν τόνο τριφύλλι. Η αποθήκη ήταν γεμάτη. Το τριφύλλι σάπισε από το νερό, περιμένουμε να έρθουν να καταγράψουν τις ζημιές, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει έρθει κανείς. Δίπλα, το πατρικό σπίτι κατέρρευσε. Πλέον όλα αυτά θα γίνουν οικόπεδο. Δεν μπορεί να μείνει τίποτα όρθιο» μας λέει με δάκρυα στα μάτια η κυρία Μαρία, η οποία προσπαθεί να ανοίξει τη βρύση μπας και υπάρχει νερό για να ξεπλύνει τα παπούτσια της. Μάταιος κόπος όμως.
Στην άκρη του χωριού, ένα από τα σπίτια που έχουν βγάλει όλα τα έπιπλα έξω στο πεζοδρόμιο και έχουν κρεμάσει όλα τα ρούχα στη μάντρα. Εκεί ζει η Μαρία Μακρίνου, που μετράει τις πληγές της οικογένειας. «Το νερό έφτασε το ενάμισι μέτρο. Αν δεν ήταν η γειτόνισσα να μας ξυπνήσει στις 4.34 το πρωί, θα είχαμε πνιγεί εγώ, η κόρη μου, ο άντρας μου και το εγγόνι μου. Είναι απελπιστική η κατάσταση. Τα πάντα καταστράφηκαν στο σπίτι. Από τα ρούχα μέχρι τις ηλεκτρικές συσκευές. Το 2005 φτιάξαμε αυτό το σπιτάκι με δάνειο.
Το 2013 πήραμε νέο δάνειο με αποπληρωμή έως και το 2040 για να βάλουμε φωτοβολταϊκά στη στέγη. Τα πάντα τα χρωστάμε. Αν δεν κάνουν κάποιες ρυθμίσεις, με μαθηματική ακρίβεια ή θα μπούμε φυλακή ή θα μείνουμε στον δρόμο» μας λέει η κυρία Μαρία, η οποία κατά τα άλλα βλέπει με αισιοδοξία τη ζωή. «Είπα της κόρης μου, που είναι απελπισμένη, ότι ζούμε. Και από τη στιγμή που ζούμε, μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Μέχρι στιγμής δεν ήρθε κανείς να μας δώσει ένα μπουκάλι νερό. Να μας μιλήσει για τις αποζημιώσεις ή να μας δώσει κουράγιο. Μόνο εθελοντές ήταν κοντά μας από την πρώτη στιγμή».
Μ.Η.Τ. 232120