«Τους πληρώνω για να μου σκοτώνουν το παιδί…»

Συγκλονίζει η μητέρα της 20χρονης φοιτήτριας που θυμάται τις τραγικές στιγμές της μοιραίας νύχτας, ενώ εμφανίζεται εξαγριωμένη με τις πολιτικές ευθύνες

Την οργή της για τον θάνατο του παιδιού της εκφράζει η μητέρα ενός εκ των θυμάτων της εθνικής τραγωδίας στα Τέμπη, που προσπαθεί να αντέξει το τραγικό χτύπημα της μοίρας. Συνολικά 24 ημέρες έχουν περάσει από το μοιραίο εκείνο βράδυ και αποφάσισε να λύσει τη σιωπή της για τον γολγοθά που ανεβαίνει, στην προσπάθειά της να αποδεχτεί τη νέα καθημερινότητα μακριά από την κόρη της.

Γιατρός και η ίδια, περιγράφει όσα έγιναν λίγο πριν από τη σύγκρουση των δύο αμαξοστοιχιών, αλλά και τις εφιαλτικές σκηνές στο Νοσοκομείο της Λάρισας, όπου έσπευσε με την ελπίδα το παιδί της να είναι ζωντανό.

Μέσα στον πόνο της, ευχαριστεί τους γιατρούς που έκαναν τα πάντα για να σώσουν το παιδί της, ενώ εμφανίζεται εξαγριωμένη σχετικά με τις πολιτικές ευθύνες. «Η αηδία έχει και ένα όριο» τόνισε σε τηλεοπτική εκπομπή χθες το πρωί. Η κόρη της σπούδαζε στο Διεθνές Πανεπιστήμιο Ειδικής Αγωγής στη Θεσσαλονίκη και πιθανολογείται πως ήταν στο δεύτερο βαγόνι τη στιγμή της σύγκρουσης. Μάλιστα περιέγραψε πως τελευταία φορά που είχαν τηλεφωνική επικοινωνία ήταν γύρω στις 21.00 της 28ης Φεβρουαρίου. Η κόρη της τής εξήγησε πως θα έχει καθυστέρηση το δρομολόγιο και θα έφταναν στον προορισμό τους περίπου τα μεσάνυχτα.

«Μας έκανε μια κλήση 23.14, αλλά δεν υπήρχε σήμα, δεν ακούγαμε τίποτα» είπε η χαροκαμένη μάνα, που έσπευσε στο Νοσοκομείο στη Λάρισας για να ενημερωθεί για το παιδί της. Τόνισε δε πως γνωρίζει εκ των έσω τον βαθμό δυσκολίας που έχει να εργάζεσαι σε ένα νοσοκομείο εκείνες τις στιγμές. «Το νοσοκομείο έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε. Δεν μπορώ να πω τίποτα για τους συναδέλφους, ήταν όλοι εξαιρετικοί» είπε η μητέρα της αδικοχαμένης κοπέλας και συμπλήρωσε: «Μας βοήθησαν όλοι, έκλαιγαν μαζί μας».

Σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση της τραγωδίας από την Πολιτεία και τα μέτρα που πάρθηκαν, τόνισε: «Εγώ ταλαιπωρούμαι από τις κυβερνήσεις που έχω πάνω από το κεφάλι μου, τις πληρώνω για να μου σκοτώνουν το παιδί. Διάβασα τα μέτρα στήριξης και, αν ήμουν καλύτερα ψυχολογικά, θα μπορούσα να γελάσω πάρα πολύ. Η αηδία έχει και ένα όριο».