Η «δική μας» Εθνική!

Η αλήθεια είναι ότι η κουβέντα για το ποιος πρέπει να θεωρείται Ελληνας έχει λυθεί από αρχαιοτάτων χρόνων, με ένα αφοπλιστικό επιχείρημα, που ακυρώνει από μόνο του τα δόγματα των φυλετικών διακρίσεων και τις απεχθείς θεωρίες περί αίματος και ράτσας.

• Από τον Γιώργο Χαρβαλιά

«Ελληνας καλείται όποιος μετέχει της ημετέρας παιδείας» είχε πει ο μεγάλος Ισοκράτης στον ανυπέρβλητο «Πανηγυρικό» του, τονίζοντας μάλιστα ότι το όνομα των Ελλήνων υποδηλώνει όχι πλέον τη φυλή ή την κοινή καταγωγή, αλλά τη διάνοια,* δηλαδή τον πολιτισμό και τον αξιακό κώδικα του έθνους μας.

Υπό αυτή την έννοια δεν τίθεται καν ερώτημα για το αν τα αδέλφια Αντετοκούνμπο, που γράφουν ιστορία με τα χρώματα της Εθνικής μπάσκετ, πρέπει να θεωρούνται Ελληνες, και μάλιστα με αστεία επιχειρήματα, όπως το χρώμα του δέρματός τους. Επειδή όμως το κακόβουλο αυτό καλαμπούρι συνεχίζεται σε ορισμένα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από ανεγκέφαλους ή προβοκάτορες, που σπεύδουν να εκμεταλλευτούν την εύλογη αγανάκτηση του κόσμου για το ανεξέλεγκτο όργιο λαθρομετανάστευσης, οφείλουμε να διευκρινίσουμε τα ακόλουθα: Τα αδέλφια Αντετοκούνμπο γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα από σκληρά εργαζόμενους γονείς, ευλαβικούς χριστιανούς και υποδειγματικούς πολίτες.

Βαφτίστηκαν με ελληνικά ονόματα, πήγαν σε ελληνικό σχολείο, υπηρέτησαν (ο Γιάννης κι ο Θανάσης) στον Ελληνικό Στρατό. Τιμούν το εθνόσημο και σίγουρα μιλούν καλύτερα ελληνικά από πολλούς πρωτόγονους που τους βρίζουν στα σόσιαλ. Γουστάρουν τη νεοελληνική κουλτούρα, με όλα τα στραβά της, ακούν ελληνική μουσική, σκέπτονται σε μεγάλο βαθμό ελληνικά και είμαι βέβαιος πως πονούν αυτή την Εθνική όσο και οι γηγενείς συμπαίκτες τους. Νομίζω ότι αυτά αρκούν.

Επί του αγωνιστικού ζητήματος λίγα πράγματα τώρα. Αν εξαιρέσει κανείς την εμετική «αποθέωση» των εκφωνητών της κρατικής τηλεόρασης, που παραπέμπει σε επίπεδο τυφλής προσωπολατρίας, υποτιμώντας την προσφορά των υπόλοιπων μελών της ομάδας, ναι, ο Γιάννης είναι αναμφισβήτητα ο σούπερ σταρ αυτής της διοργάνωσης και μας κάνει περήφανους.

Αλλά, αν δεν υπήρχε ο Τάιλερ Ντόρσεϊ, ένας άλλος έγχρωμος Ελληνας του εξωτερικού που επέδειξε κορυφαίο επαγγελματισμό παίρνοντας την ομάδα πάνω του στα δύσκολα, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα είχαμε αποσπάσει τα επιθυμητά αποτελέσματα, τουλάχιστον στους δύο πρώτους αγώνες. Κι αν δεν υπήρχε ο κορυφαίος Ελληνας κόουτς Δημήτρης Ιτούδης να αναδείξει παίκτες όπως ο Αγραβάνης και να δώσει κατευθυντήριες οδηγίες από κοινού με ολίγα… γαλλικά στην ανάπαυλα του ματς με την Ουκρανία, η εξέλιξη επίσης μπορεί να ήταν διαφορετική.

Επομένως, ο Γιάννης μπορεί να συγκεντρώνει τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά η δουλειά είναι συλλογική. Και απολύτως ελληνική υπόθεση.

Εύχομαι η ομάδα μας να φτάσει στην πρώτη θέση του βάθρου για να χαρίσει χαμόγελα σε έναν λαό που μιζερεύει και πένεται, αλλά ό,τι και να συμβεί ένα είναι βέβαιο: Είναι, χωρίς αμφιβολία, «η δική μας Εθνική»…

*«Ισοκράτους Λόγοι, Πανηγυρικός», Μτφρ. Α.Μ. Γεωργαντοπούλου, εκδόσεις Δαίδαλος (Ι. Ζαχαρόπουλος), 1980.