Πάρτε ένα βράδυ τον επιλογέα των καναλιών της τηλεόρασής σας και κάντε έναν περίπατο στις ταινίες που προβάλλουν τα κανάλια. Βία, όπλα, φόνοι, ξυλοδαρμοί, αίμα!
Προβληματικές σχέσεις, ανήλικοι δολοφόνοι. Κι ύστερα, κάντε μια βόλτα στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και στις εκατοντάδες ιστοσελίδες και δείτε την οικτρή μας καθημερινότητα.
Επιθέσεις, ξεκαθαρίσματα λογαριασμών μέσα σε πολυσύχναστους δρόμους, ληστείες, δολοφονίες, συζυγοκτονίες, πατροκτονίες, παιδοκτονίες, μητροκτονίες, ερωτικά τρίγωνα, αγοραίος έρωτας σε συνδυασμό με χρήση ναρκωτικών ουσιών, ληστείες στα κοσμικά νησιά, εγκλήματα από ανθρώπους σε κατάσταση μέθης! Η εικόνα που βλέπουμε κάθε βράδυ στην τηλεόραση μεταφέρεται στους δρόμους και στα σπίτια. Η άσκηση βίας, με κάθε της μορφή, περνάει πλέον στα ψιλά των ειδήσεων. Η εγκληματικότητα μεταξύ των νέων, στα ύψη. Μαθητές αλληλομαχαιρώνονται, συμμορίες ανηλίκων και νταήδων δέρνουν, ληστεύουν, ξυλοκοπούν!
Αντιγράφω από το ρεπορτάζ: «Η υπόθεση ξυλοδαρμού του 19χρονου που συνέβη στις 29 Ιουνίου στον Πειραιά, επί της οδού Βουρβούλη, θυμίζει σενάριο από γκανγκστερική ταινία. Οι τρεις σχεδόν συνομήλικοί του που του επιτέθηκαν είναι γνωστοί στις γειτονιές του Πειραιά για την ιδιαίτερα βίαιη συμπεριφορά τους. Δρουν σαν συμμορία και κυκλοφορούν ως αγέλη, δηλαδή ποτέ μόνοι αλλά πάντα σε ομάδες των τριών και περισσότερων ατόμων.
Κουβαλάνε όπλα, στειλιάρια, πτυσσόμενες σιδερόβεργες, κλομπ, σιδερογροθιές και μαχαίρια και στοχοποιούν κόσμο για ασήμαντες αφορμές, όπως συνέβη και στην περίπτωση του 19χρονου, ο οποίος έκανε το “ατόπημα” να αγνοήσει τις “συστάσεις” τους και να πάψει να κυκλοφορεί με μια κοπέλα, την οποία οι άγουροι “γκάνγκστερ” θεωρούν “κτήμα” τους»…
Τους ξέρει η γειτονιά -υποθέτουμε ότι τους γνωρίζει και η Αστυνομία, κυκλοφορούν με όπλα και άλλα δολοφονικά σύνεργα και θεωρούν ένα κορίτσι «κτήμα» τους. Να τους χαιρόμαστε και να χαιρόμαστε την κοινωνία που δημιουργούμε. Μια κοινωνία η οποία βαδίζει χωρίς στόχους και όραμα, μια κοινωνία στον αυτόματο, μια κοινωνία του ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει. Όσο και αν μας αποκαλούν κάποιοι ντεμοντέ και οπισθοδρομικούς, όσο και αν ανήκουμε- κατ’ εκείνους- στους συντηρητικούς, έχουμε να απαντήσουμε ότι η συντήρηση είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση.
Είναι η λειτουργία που συντηρεί και που διατηρεί ζωντανή την ελπίδα, που προφυλάσσει από την αλλοίωση και τη σήψη. Και κάποια στιγμή θα έπρεπε να γίνει μια σοβαρή κουβέντα για το ποιος τελικά είναι προοδευτικός. Εκείνος που θέλει τη χώρα του να λειτουργεί με κανόνες και με τάξη ή εκείνος που κηρύσσει και υιοθετεί ως κανόνα το «μπάτε, σκύλοι, αλέστε»; Ποιος είναι προοδευτικός; Εκείνος που όταν μιλάει για πρόοδο εννοεί μια κοινωνία σύμφωνη με εκείνα που βλέπουμε κάθε βράδυ στην τηλεόραση ή εκείνος που απεχθάνεται αυτές τις συνθήκες;
Μ.Η.Τ. 232120