Κραυγή αγωνίας από τους υγειονομικούς με αναστολή εργασίας

7.000 ήρωες του χθες μεταμορφώθηκαν σε μολυσματικούς και επικίνδυνους και βρέθηκαν στον δρόμο, χωρίς μισθό εδώ και τρεις μήνες, πολλοί εκ των οποίων άδικα ή εκδικητικά

Ρεπορτάζ Ντίνα Ιωακειμίδου

Ήταν αυτοί που μαζί με τους συναδέλφους τους ιατρούς, νοσηλευτές, εργαζομένους σε κέντρα υγείας, διασώστες του ΕΚΑΒ και σε άλλες θεραπευτικές μονάδες στήριξαν τις δημόσιες δομές και την κοινωνία στην πιο σκληρή μάχη: Αυτή κατά της πανδημίας.

Ήταν αυτοί που ακαταπόνητα περιέθαλψαν ασθενείς, διέσωσαν ζωές, που δίχως σκέψη μπήκαν στην πρώτη γραμμή, γιατί αυτό επίτασσε το καθήκον τους. Ηταν αυτοί που δεν λιγοψύχησαν ούτε από τις συνεχόμενες βάρδιες ούτε από την απουσία ξεκούρασης ούτε ακόμη από την έλλειψη προστατευτικών μέσων. Ηταν αυτοί που αναμετρήθηκαν με τη συνείδησή τους, με το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματός τους, με τον όρκο του Ιπποκράτη, με τον αποκλεισμό της άλλης άποψης και επέλεξαν να πουν το «όχι».

Είναι οι ήρωες του χθες, που οβιδιακά μεταμορφώθηκαν σε μολυσματικούς και επικίνδυνους για τη δημόσια υγεία. Είναι οι 7.000 υγειονομικοί που από την 1η Σεπτεμβρίου έχουν τεθεί σε αναστολή χωρίς μισθό. Γιατί θεωρήθηκαν πιο επικίνδυνοι ακόμη και από τους εργαζομένους στο Δημόσιο, που για σοβαρά ποινικά αδικήματα έως την ολοκλήρωση της πειθαρχικής και ποινικής διερεύνησης της υπόθεσής τους λαμβάνουν μέρος του μισθού τους.

Είναι οι 7.000 υγειονομικοί που μαζί με τις οικογένειές τους έχουν καταδικαστεί εδώ και σχεδόν τρεις μήνες να ζουν στην ανέχεια και να αντιμετωπίζουν το φάσμα της απόλυτης εξαθλίωσης.

Είναι οι σπάνιες ειδικότητες ιατρών με περιζήτητα βιογραφικά, που αγνόησαν το δέλεαρ παχυλών μισθών εκτός συνόρων, επιλέγοντας να στηρίξουν την πατρίδα τους και αίφνης είδαν την πόρτα εξόδου σε ένα τραγικά υποστελεχωμένο ΕΣΥ. Είναι οι υγειονομικοί στα Χανιά, που εδώ και τρεις εβδομάδες έχουν στήσει σκηνές έξω από το νοσοκομείο. Είναι αυτοί που το πλέον οδυνηρό συναίσθημα που βιώνουν είναι η απομάκρυνση από τους ασθενείς τους, από τη διάσωση ανθρώπων. Είναι αυτοί που στην Αθήνα κάθε εβδομάδα συγκεντρώνονται στο πάρκο Ελευθερίας, διοργανώνοντας ανελλιπώς πορείες. Είναι αυτοί που συγκεντρώνουν χρήματα και τρόφιμα για τους πλέον οικονομικά ευάλωτους ανάμεσά τους. Είναι αυτοί που έχουν καταστεί αόρατοι: Οι πρώην ήρωες του ΕΣΥ και των δημόσιων δομών και οι αποδιοπομπαίοι τράγοι του σήμερα.

Είναι αυτοί που επέλεξαν το «όχι» στην υποχρεωτικότητα μιας προληπτικής ιατρικής πράξης, που παραπέμπει στις πλέον «σκοτεινές» σελίδες της Ιστορίας. Επέλεξαν το «όχι» στην εργαλειοποίηση της πανδημίας, στην περιστολή των δικαιωμάτων αλλά και στον καθ΄ εξακολούθηση εμπαιγμό. Αυτούσιος εμπαιγμός και διά στόματος του υπουργού Επικρατείας Α. Σκέρτσου, καθώς -όπως μάθαμε- «δεν υπάρχουν μελέτες ότι οι ένστολοι μεταδίδουν τον ιό» και επειδή «λαμβάνουν ειδική εκπαίδευση, αν τεθούν σε αναστολή, δεν αναπληρώνονται εύκολα», υπογραμμίζοντας με αυτόν τον τρόπο ακόμη μία φορά την απόλυτη περιφρόνηση της κυβέρνησης για τους κατοίκους αυτής της χώρας.