Οι κάτοικοι της Αλεξανδρούπολης και του Εβρου γενικά έχουν πολλούς λόγους να αισθάνονται… αποπαίδια της κεντρικής διοίκησης, η οποία εξαντλείται σε υποσχέσεις άνευ αντικρίσματος και ευχολόγια.
Πιθανώς γιατί δεν πιστεύει αληθινά αυτό που συχνά κατ’ επίφαση επικαλείται, δηλαδή την κρίσιμη σημασία του νομού Εβρου. Ας πούμε, δεν μπορείς παρά να απογοητευτείς βλέποντας το αξιόλογο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης με ένα μόνο πλοίο, της ακτοπλοϊκής γραμμής προς Σαμοθράκη, που κι αυτή παρουσιάζει σοβαρά προβλήματα. Τα ίδια συναισθήματα αποκαρδίωσης σού προκαλεί μια νεκρή βιομηχανική ζώνη, επειδή κάποιοι τη δεκαετία του ’90 πήραν τις κρατικές χρηματοδοτήσεις και άφησαν πίσω τους κτίρια-κουφάρια. Συνεπώς, όσο κι αν… χτυπούν άσχημα τα περί «αθηναϊκού κράτος», που εκτοξεύει ο δήμαρχος Αλεξανδρούπολης Βαγγέλης Λαμπάκης, δεν γίνεται να μην αναγνωρίσεις ότι η επιχειρηματολογία του είναι βάσιμη. «Ετσι το ονομάζω, γιατί η Αθήνα κοιτάζει μόνο την Αθήνα» σημειώνει χωρίς περιστροφές ο επιτυχημένος δικηγόρος και καλεί τους κρατούντες να συνειδητοποιήσουν ότι «η καρδιά της Ελλάδας χτυπά στον Εβρο, χτυπά στη Θράκη και ουαί κι αλίμονο αν πάθει κάτι…»
Πάντως, ο δήμαρχος Αλεξανδρούπολης δεν μένει με σταυρωμένα τα χέρια. Ξεκαθαρίζοντας ότι δεν προσδοκά βοήθεια από την Αθήνα, αναλαμβάνει πρωτοβουλίες προς διάφορες κατευθύνσεις για την αναστροφή του κλίματος -«μας έχουν μείνει ο στρατός και οι υπηρεσίες» λέει χαρακτηριστικά- στην Αλεξανδρούπολη. Ετσι, για το λιμάνι που είναι αναξιοποίητο, καθώς έχασε και τη σημαντική εμπορική γραμμή Σμύρνη – Αλεξανδρούπολη, μας κάνει γνωστό ότι σε συνεργασία με τον Δήμο Σαμοθράκης προωθεί τη ναυπήγηση ενός πλοίου. Αυτό προορίζεται αρχικά για τη γραμμή Αλεξανδρούπολη – Σαμοθράκη – Λήμνος, με προοπτικές επέκτασης (π.χ. σε Θάσο, Μαρώνεια, Τένεδο).
Ο κ. Λαμπάκης στηρίζει πολλές από τις ελπίδες του για ανάπτυξη στον τουρισμό. «Εχουμε 28 χιλιόμετρα προσβάσιμων ακτών για λουομένους, με εκπληκτικές θάλασσες και τέσσερις γαλάζιες σημαίες» σημειώνει, προσθέτοντας ότι υπάρχει υψηλών προδιαγραφών ξενοδοχειακή υποδομή (3.500 κλίνες συνολικά, με πέντε πεντάστερα ξενοδοχεία). Η δημοτική Αρχή για την τόνωση του τουρισμού στρέφεται σε δύο αγορές: στη ρωσική, με την αδελφοποίηση με προάστιο της Αγίας Πετρούπολης και τη φιλοξενία στην Αλεξανδρούπολη εκπροσώπων Ρώσων εργαζομένων, και στην τουρκική, με κύρια στόχευση την Αδριανούπολη των εκατοντάδων χιλιάδων κατοίκων, που απέχει μία ώρα και δέκα λεπτά και δεν έχει θάλασσα. Ενισχυτική της τουριστικής προοπτικής θεωρείται και η ύπαρξη ιαματικών πηγών στην Τραϊανούπολη.
Σύμφωνα με τον δήμαρχο Αλεξανδρούπολης, στις αναπτυξιακές προτεραιότητες εντάσσονται ακόμη η αξιοποίηση των γεωθερμικών πεδίων για την παραγωγή ενέργειας και η τόνωση του πρωτογενούς τομέα και ειδικότερα της κτηνοτροφίας. Για τον σκοπό αυτό ο δήμος διεκδικεί τα σφαγεία της Κρεατοβιομηχανίας Θράκης, που έκλεισε πριν από τέσσερα χρόνια. Οι εγκαταστάσεις των σφαγείων που βρίσκονται σε χώρο 12 στρεμμάτων στις Φέρες είναι ευρωπαϊκών προδιαγραφών και η επαναλειτουργία τους αναμένεται να δώσει ώθηση στην τοπική κτηνοτροφία. Σημειώνεται ότι οι πλειστηριασμοί για τα σφαγεία έχουν αποβεί άκαρποι.
Ο δήμαρχος Αλεξανδρούπολης Βαγγέλης Λαμπάκης δηλώνει κατηγορηματικά αντίθετος με τη λειτουργία χρυσωρυχείου στο Πέραμα. Αναφέρει χαρακτηριστικά: «Δεν θέλουμε τα χρυσωρυχεία. Θα πάρουν 480 τόνους χρυσού από τα σωθικά της περιοχής και θα δώσουν μόνο 1% φορολογία από τα κέρδη στο κράτος των Αθηνών. Σ’ εμάς θα δώσουν 100 θέσεις θανάτου για 6,5 χρόνια». Ο ίδιος αναφέρεται σε «αργό θάνατο» από το κυάνιο που χρησιμοποιείται, αλλά στην περιβαλλοντική καταστροφή (σοβαρές επιπτώσεις στον υδροφόρο ορίζοντα, στη χλωρίδα και την πανίδα). Οσο για την αναπτυξιακή πλευρά της επένδυσης, απάντα ότι τα χρυσωρυχεία λειτουργούν κυρίως σε υπανάπτυκτες χώρες. Επίσης, σε σχέση με το τι μέλλει γενέσθαι ο κ. Λαμπάκης λέει: «Δώδεκα χρόνια οι Αλεξανδρουπολίτες και οι Σαππαίοι προσπαθούμε με αγώνες, με σύμπνοια και αποφασιστικότητα να αποτρέψουμε την αδειοδότηση των χρυσωρυχείων και τα καταφέρνουμε. Πόσο θα αντέξουμε ακόμη όμως, όταν οι οικονομικές συνθήκες δεν μας επιτρέπουν να αισιοδοξούμε, όταν για μια θέση εργασίας γίνεται σκοτωμός; Δεν απελπιζόμαστε, θα συνεχίσουμε, γιατί πρέπει να παραδώσουμε στην επόμενη γενιά τον τόπο αυτό, στο πλαίσιο της αειφορίας, τουλάχιστον ακριβώς όπως τον παραλάβαμε».
Δημήτρης Κυριακόπουλος
Μ.Η.Τ. 232120