ΙΣΟΝΟΜΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!

Οι λερωμένες κάλπες και η πολιτική ανευθυνότηταΤου πολίτη
Π. Α. Παπαγαρυφάλλου*

K. Μητσοτάκης: «Η ποινική και πολιτική ευθύνη των υπουργών αποδίδεται στις κάλπες» (αγόρευσή του στη Βουλή στις 8 Μαρτίου 2018). Μ’ αυτόν τον πολιτικό αφορισμό ο πρόεδρος της Ν.Δ., που εμφανίζεται ως «αυτοδημιούργητος» διακηρύσσοντας ότι «θα δημιουργήσει ίσες ευκαιρίες για όλους», θέτει ουσιαστικά στο απυρόβλητο της Δικαιοσύνης την έρευνα και τον κολασμό κάθε λογής και μορφής ανομημάτων του πολιτικού κόσμου.

Πρόκειται για μια αντιδημοκρατική και αντισυνταγματική θεωρία και πρακτική, αφού παραβιάζει κυνικά τόσο τις θεμελιώδεις αρχές του κράτους δικαίου, πάνω στο οποίο στηρίζεται το δημοκρατικό πολίτευμα, όσο και το ίδιο το Σύνταγμα των Ελλήνων, το οποίο καθιερώνει περιλάλητη αλλά ανύπαρκτη στη ζωή «ισότητα των Ελλήνων ενώπιον του νόμου» (άρθρο 4).

Αυτή η αδιανόητη θέση θυμίζει μια ανάλογη ρήση του «Εθνάρχη» Κ. Καραμανλή, ο οποίος, υπερασπιζόμενος και αυτός την ποινική ανευθυνότητα των αμαρτωλών πρωθυπουργών, είχε πει τούτο το σχεδόν μεσσιανικό: «Εναν πρωθυπουργό τον στέλνεις στο σπίτι του και όχι στη φυλακή»! Οπερ σημαίνει ότι για κάθε λογής και μορφής ανομήματα στα οποία τυχόν υπέπεσε ο πρωθυπουργός δεν περνά από τον έλεγχο της τιμωρού Δικαιοσύνης, αλλά τον… απαλλάσσει ο «κυρίαρχος» λαός, αρνούμενος να τον ψηφίσει. Πρόκειται για αυτοκρατορικές απόψεις, οι οποίες ανασκολοπίζουν κάθε έννοια δικαίου, νομιμότητας, ισότητας και δημοκρατικών αρχών. Πρόκειται για απόψεις οι οποίες καθιστούν τους πολιτικούς «πιο ίσους από τους ίσους», για να θυμηθούμε και τον «προφήτη» Τζ. Οργουελ (βλ. «1984» και «Η φάρμα των ζώων»). Πρόκειται αναμφιβόλως για μια δεσπόζουσα πρακτική στη μεταπολιτευτική Ελλάδα του ’74, η οποία αναισχύντως θέτει τους πολιτικάντηδες υπεράνω του δικαίου και του κράτους, γεγονός το οποίο συν τοις άλλοις συγκρούεται και με τα διδασκόμενα και γραφόμενα στον χώρο της πολιτικής επιστήμης.

Μεταφέρω κάποιες αράδες από το έργο του προπολεμικού καθηγητού της Πολιτικής Επιστήμης, του Βρετανού Χ. Λάσκι: «H νομική τάξη είναι η μάσκα, πίσω από την οποία κυρίαρχο οικονομικό συμφέρον εξασφαλίζει τα οφέλη της πολιτικής κυριαρχίας. Το κράτος, με τον τρόπο που λειτουργεί εσκεμμένα, δεν αναζητεί τη γενική δικαιοσύνη ή τη γενική ωφέλεια, αλλά το συμφέρον, στην ευρύτερη έννοα της κυρίαρχης τάξης».

Ζώντας και διδάσκοντας στο Λονδίνο και έχοντας την εμπειρία από εκεί έγραφε: «Τα αδικήματα της κυβέρνησης συνεπάγονται ακριβώς την ίδια ευθύνη, όπως και τα αδικήματα των πολιτών. Κανένα κράτος δεν μπορεί να βρίσκεται πραγματικά υπό την κυριαρχία του νόμου, εφόσον οι πράξεις των οργάνων του δεν συνεπάγονται τις ευθύνες των λαθών των κυρίως ενόχων. Η κυριαρχία δεν πρέπει να περιβάλλει με ανευθυνότητα αυτούς που ενεργούν στο όνομά της… Είναι απαραίτητο να λειτουργούν οι δικαστικοί θεσμοί» (βλ. το έργο του «Εισαγωγή στην πολιτική», εκδ. Κάλβος, Αθήνα 1984, σελ. 18 και 87-88, με την παρατήρηση ότι όλες οι υπογραμμίσεις είναι του γράφοντος).

Λόγια σταράτα, τίμια, δημιουργικά, ισότητας και ισονομίας! Ολα τα άλλα είναι πολιτικάντικα φληναφήματα. Ολοι στο σκαμνί για τις ίδιες παρανομίες! «Εκλεκτοί» και «προνομιούχοι» καταχραστές δεν υπάρχουν. Σαράντα τόσα χρόνια και οι φαύλες λαϊκές πλειοψηφίες αθωώνουν πανηγυρικά τους κλέφτες και τους αρχικλέφτες, ξεπλένοντάς τους στις λερωμένες κάλπες.

*Πρόεδρος Επιτροπής Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων