Πού οι δόξες του παρελθόντος όταν ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου σκόρπιζε τα χρήματα των έντιμων φορολογούμενων σε συνέδρια γεμάτα χλιδή και παλμό.
Πού οι φανατικοί Πασόκοι, να ανεμίζουν τις σημαίες με τον ήλιο και να ζητωκραυγάζουν για το μέλλον που είναι όλο δικό τους. Το μέλλον των Ελλήνων, που στην πορεία φρόντισαν να καταστρέψουν μαζί με όλες τις ελπίδες τους. Καλύτερα όμως να μιλήσουν τα γεγονότα:
- Φέτος, η όλη διαδικασία στεγάστηκε σε χώρο πολύ μικρότερο από αυτούς που συνήθως χρησιμοποιούνταν. Προφανώς προσαρμόστηκε στα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ, το οποίο στις εκλογές κατέγραψε 4,68%.
- Σε όλα τα προηγούμενα συνέδρια, η συμμετοχή του κόσμου, το πάθος, η ένταση αλλά και το ενδιαφέρον των ΜΜΕ ήταν εξωφρενικά. Σε αυτό κυριάρχησε η σιωπή. Ποτέ άλλοτε ένα συνέδριο του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν τόσο εκκωφαντικά αδιάφορο για μέλη, ΜΜΕ και πολίτες.
- Οσο για εκείνους, τους ελάχιστους, που συμμετείχαν; Η μυρωδιά της ναφθαλίνης θα πρέπει να επικρατούσε στο μικρό χώρο του γυμναστηρίου, καθώς απουσίαζαν τα νιάτα και η δροσιά, αλλά υπερίσχυαν οι υπερήλικες, κολλημένοι ποιος ξέρει σε ποια ιδεολογία, χαμένοι, ποιος ξέρει πού.
Το ΠΑΣΟΚ του 45% έχει καταστεί ένα κόμμα του 4% και δικαίως: πώς ο κόσμος να συγχωρέσει το κόμμα που έβαλε τη χώρα στο μνημόνιο. Οσο για τους υποψήφιους προέδρους; Δεν έχουν την αίγλη και το βεληνεκές άλλων εποχών, έχουν φθαρεί, δεν πείθουν, είναι πολύ “λίγοι”. Αν το καλοσκεφτούμε ταιριάζουν γάντι στις περιστάσεις, αφού αντικατοπτρίζουν και την απήχηση που έχει το κόμμα τους στην κοινωνία. Δικαίως λοιπόν και ο τίτλος του παρόντος σχολίου. Αυτό το συνέδριο ήταν μνημόσυνο, και μάλιστα χωρίς μεγάλη προσέλευση, αν κρίνουμε από το κάθε άλλο παρά κατάμεστο χώρο όπου διεξήχθη.
Τεκμήριο της διάθεσης και της ατμόσφαιρας τα φωτογραφικά στιγμιότυπα.
Μ.Η.Τ. 232120