Γιατί τα ζευγάρια στις φωτογραφίες του 19ου αιώνα ήταν σχεδόν ανέκφραστα; Μήπως οι λόγοι έχουν σχέση με τους τεχνικούς περιορισμούς, με τη στοματική υγιεινή, καθώς και με τη σοβαρότητα των επίσημων περιστάσεων;
Παρόλο που σήμερα σκεφτόμαστε τα χαμόγελα ως ένδειξη της ευτυχίας, του χιούμορ και της ζεστασιάς, προφανώς οι άνθρωποι παλιότερα απέδιδαν σε αυτά μια πολύ διαφορετική σημασία.
Από την ιστορική έρευνα αποκαλύπτεται ότι μέχρι το 17ο αιώνα στην Ευρώπη ήταν θεσμοθετημένο ότι οι μόνοι άνθρωποι που χαμογελούσαν πλατιά, στη ζωή και στην τέχνη, ήταν οι φτωχοί, οι άσεμνεοι, οι μεθυσμένοι, οι αθώοι και οι άνθρωποι της διασκέδασης.
Αν κάποιος ήθελε να θεωρηθεί μέλος της ανώτερης κοινωνικής τάξης και ένα πρόσωπο με “καλό” χαρακτήρα, δεν χαμογελούσε.
Για το λόγο αυτό, οι δημιουργοί πορτρέτων είχαν έναν καλό λόγο να κρατούν μακριά τα χαμόγελα από τις εικόνες που προέκυπταν, γεγονός που εξηγεί γιατί δεν βλέπουμε διάσημες προσωπικότητες να χαμογελούν στα επίσημα πορτρέτα τους.
Το 1703 ένας Γάλλος συγγραφέας είχε γράψει περιφρονητικά για «ανθρώπους που σηκώνουν το πάνω τους χείλος τόσο ψηλά, που… σχεδόν φαίνονται τα δόντια τους». «Και όχι μόνο είναι αγενές –συνέχισε- αλλά γιατί να το κάνουν; Αφού η Φύση μάς έδωσε χείλια για να τα κλείνουμε».
Ο Αβραάμ Λίνκολν, αν και διέθετε άφθονο χιούμορ, έχει μείνει πλέον γνωστός περισσότερο με τις πολύ σοβαρές εκφράσεις που επέλεγε στα επίσημα πορτρέτα του. Ένας άλλος άνδρας στον οποίο αναφέρεται ο Jeeves, είναι ο συγγραφέας και χιουμορίστας Mark Twain. Ήταν πολύ αστείος τύπος, αλλά με δυσκολία φαίνεται αυτό στις φωτογραφίες του.
Σε μια επιστολή του, ο Twain έγραφε: «Μια φωτογραφία είναι ένα πολύ σημαντικό ντοκουμέντο, και δεν υπάρχει τίποτα πιο καταδικαστικό για να μείνει στην ιστορία από ένα ανόητο χαμόγελο ακινητοποιημένο για πάντα.”
Τα χαμόγελα θεωρούνταν ότι παραβίαζαν τα όρια της ευπρέπειας.
Μ.Η.Τ. 232120