Τοπία πολιτισμικής γενοκτονίας

Η μνήμη, ως αξία, ισχύει μόνο για τις τράπεζες και για τις οικονομικές αξιώσεις του κράτους σε βάρος των πολιτών

«Το Μνημείο των Αμερικανών Φιλελλήνων στην αρχή τοποθετήθηκε στη συμβολή των λεωφόρων Βασιλίσσης Αμαλίας και Βασιλίσσης Ολγας, εκεί όπου σήμερα υπάρχει ο μεγάλος οδικός κόμβος. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη συμβολή των λεωφόρων Συγγρού – Αμαλίας και οδού Αθανασίου Διάκου, όπου το θυμούνται οι νεότεροι. Η νέα θέση βρισκόταν πιο κοντά στο ιδιόκτητο κτίριο που αγοράστηκε (1939) για να στεγαστεί το Τμήμα Αθηνών της Αμερικανικής Λεγεώνας, επί της οδού Τζιραίων 9. Το μνημείο παρέμεινε στη δεύτερη αυτή θέση -όπου υπάρχει ακόμη ένα τμήμα του αρχικού του βάθρου- έως το έτος 2000. Εκείνη τη χρονιά η δημοτική Αρχή του Δημήτρη Αβραμόπουλου αποφάσισε να το μεταφέρει στη νέα θέση του, στην οδό Παναγή Κυριακού (Κήπος Θείας Λένας) των Αμπελοκήπων, προκειμένου να αποφευχθούν περαιτέρω βανδαλισμοί. Ηδη είχαν αφαιρεθεί οι λυχνίες, που κοσμούσαν τους χαμηλούς βωμούς, με ανάγλυφη διακόσμηση δεξιά και αριστερά της στήλης».

Ελευθέριος Σκιαδάς, «Το Μνημείο των Αμερικανών Φιλελλήνων και η ιστορία του», εφημερίδα «δημοκρατία» (φύλλο 7ης Μαΐου 2015), σελ. 35

Σε αυτό το απόσπασμα από το άρθρο του κ. Σκιαδά περιγράφονται αρκετά «επεισόδια» από την (δίχως κάθαρση) τραγωδία της πολιτισμικής γενοκτονίας που πραγματοποιείται σε βάρος του Ελληνισμού εδώ και αιώνες. Η γενοκτονία τούτη έχει πολλούς ελληνόφωνους συνεργούς. Το πρώτο επεισόδιο της τραγωδίας είναι η μάταιη περιφορά ενός υλικού μνημείου που θέλει να εκφράσει την άυλη (για τους αμύητους) αξία του φιλελληνισμού. Το κράτος μας, το χάρτινο κοκοράκι του Περικλή Γιαννόπουλου, επειδή εκπέμπει, επεξεργάζεται, διαδίδει, αναπαράγει και κατανοεί πολιτισμό βανδάλων, δημιουργεί κοινωνίες που δεν σέβονται τη μνήμη και τους φορείς της – κάτι διαμετρικά αντίθετο, αμιγώς πολεμικό προς οποιοδήποτε έθνος έχει εξοικειωθεί με την ιδέα της… επιβίωσης και επιθυμεί να ζει όσο περισσότερο δύναται.

Αγνοια

Τα έργα τέχνης, τα πάσης φύσεως αναθήματα που τοποθετεί το κράτος και οι δομές του, είναι πλασμένα για να καταστραφούν από τον αταβισμό των αδαών. Για να τα προστατεύσουν, οι «επικεφαλής» της πολιτικής ζωής τα μετακινούν σαν πιόνια στη σκακιέρα, αφήνοντάς τα όπου υπάρχουν αρκετοί πύργοι ξένων αξιωματούχων και στρατηγοί της δημόσιας τάξης, δηλαδή φρούρηση. Κι ύστερα, ενώ διαλύεται η σύνδεση του πολίτη με τη γειτονιά του, αφού του αλλάζουν τη χειροπιαστή ιστορικότητα του τοπίου, το ίδιο κράτος ζητά από τους Αγγλους τα Γλυπτά του Παρθενώνα, επειδή (ορθά) ισχυρίζεται ότι κάθε μνημείο δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από τον τόπο του.

Είτε κοιτάξουμε τον μικρόκοσμο είτε τον μακρόκοσμο των κοινωνικών σχέσεων, των πολιτικών αναδιατάξεων, των γεωπολιτικών μεταβολών και συγκρούσεων καθώς και των διαπροσωπικών σχέσεων, θα καταλήξουμε στο ίδιο συμπέρασμα: η μνήμη, ως αξία και αποδεικτικό ισχύος, ισχύει στο ακέραιο μόνο για τις τράπεζες και τις οικονομικές αξιώσεις του κράτους σε βάρος των πολιτών και τις απαιτήσεις των ξένων κρατών από το δικό μας. Το χρέος σε ευρώ, δραχμές, γρόσια, λιρέτες, σέκελ, ρούβλια, γουόν, γουάν, δολάρια, στερλίνες και σε όλα τα νομίσματα του κτιστού κόσμου είναι η μοναδική ανάμνηση που παραμένει ζωντανή από όλους όσοι έχουν αναλάβει να συντηρούν τη σύνδεσή μας με το παρελθόν, τη σπονδύλωσή μας με το παρόν και τα όνειρά μας για το μέλλον. Για τους εφαρμοστές της αποδόμησης και τους τεχνικούς της παρακμής δεν υπάρχει άλλου τύπου μνημείο άξιο λόγου εκτός από εκείνα που επιβεβαιώνουν τη νίκη τους ενάντια στα εθνικά κράτη και την ίδια την Ιστορία.
Ωστόσο ο πανδαμάτωρ χρόνος δεν έχει κουραστεί ποτέ να αποδεικνύει ότι το παρελθόν δεν κατακτάται και επιστρέφει πάντοτε θριαμβικά. Το αυτό θα συμβεί ξανά, για πολλοστή φορά, στον ιερό τόπο μας.

Παναγιώτης Λιάκος