Ο κινηματογράφος ASTOR που για χρόνια ήταν το στέκι των ομογενών (φιλοξενώντας συναυλίες και θεατρικά) οδηγήθηκε στο λουκέτο πριν έρθει σαν από μηχανής θεός ένας νέος επενδυτής
{Από το περιοδικό «δ» που κυκλοφορεί με την «κυριακάτικη δημοκρατία»}
Πέρα, στη μακρινή Μελβούρνη της Αυστραλίας, ένας δικηγόρος ονόματι Φρανκ Ο’ Κόλινς αποφάσισε να χτίσει στα ερείπια ενός γκαράζ ένα σινεμά. Αφού έβγαλε τις απαραίτητες άδειες, κατεδάφισε το παλιό συνεργείο και στη θέση του ανέγειρε έναν υπέροχο Αρτ Ντεκό κινηματογράφο, που άνοιξε τις πύλες του στις 3 Απριλίου του 1936. Το σινεμά ονομάστηκε Astor Theatre και έμελλε να γίνει ένα από τα πιο ιστορικά κτίρια της πόλης. Τη διαχείριση του κινηματογράφου είχε ο ίδιος ο Ο’ Κόλινς ως τον θάνατό του, το 1962, οπότε -ελλείψει κληρονόμων- το Astor Theatre επρόκειτο να κατεδαφιστεί, ώσπου εμφανίστηκε ως από μηχανής θεός ο ομογενής Στάθης Ραυτόπουλος, που έσωσε τον θρυλικό κινηματογράφο.
Τις δεκαετίες του ’60, του ’70 και του ’80 το Astor Theatre -που αρχικά χωρούσε 1.760 θεατές ενώ σήμερα μπορεί να φιλοξενήσει 1.100, εξαιτίας εσωτερικών χωροταξικών αλλαγών- ήταν η ψυχή της ελληνικής κοινότητας. Λειτούργησε ως ελληνικός κινηματογράφος, φιλοξένησε θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες Ελλήνων καλλιτεχνών. Το 1983 τον κινηματογράφο ανέλαβε ο ανιψιός του Ραυτόπουλου, George Florence. Σε πείσμα των καιρών, το σινεμά κράτησε την ταυτότητά του ως ένας από τους ελάχιστους χώρους στη Μελβούρνη -και όχι μόνο- που επιμένουν να προβάλλουν ταινίες γυρισμένες σε φιλμ 70 mm, ενώ έχει μόνο μία αίθουσα προβολής. Παρουσιάζει πάντα κλασικά έργα ή cult παραγωγές και διατηρεί εδώ και χρόνια την πολιτική του «2-ταινίες-με-ένα-εισιτήριο».
Ωστόσο, ως πριν από λίγο καιρό το Astor Theatre επρόκειτο να κλείσει εξαιτίας της ομηρικής διαφωνίας μεταξύ του George Florence και του σημερινού ιδιοκτήτη του σινεμά Ralph Taranto. Ολα ξεκίνησαν το 2012, όταν ο σχολικός οργανισμός St. Michael’s Grammar School, που είχε τότε στην ιδιοκτησία του το Astor Theatre, αποφάσισε να προβεί σε ριζικές αρχιτεκτονικές αλλαγές στο κτίριο.
Ξεσηκωμός
Ολοι οι κάτοικοι της περιοχής ξεσηκώθηκαν θεωρώντας ότι ο ιστορικός κινηματογράφος δεν έπρεπε να αλλάξει μορφή, και το σχολείο αποφάσισε να πουλήσει τον χώρο στον Ralph Taranto. Η εταιρική όμως σχέση του Florence με το Astor Theatre είναι λίγο μπερδεμένη, αφού εκτός από διαχειριστής είναι ο νόμιμος κάτοχος του ονόματος του κινηματογράφου καθώς επίσης ο ιδιοκτήτης της οθόνης, των μηχανών προβολής των χαλιών και των… μισών καθισμάτων! Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τις εκρηκτικές προσωπικότητες του Florence και του Taranto, έφτασε την υπόθεση στα δικαστήρια και το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό, με τον νέο ιδιοκτήτη να ανακοινώνει το κλείσιμο του Astor Theatre στις 5 Απριλίου του 2015!
Οι θεατές όμως του σινεμά συνήθως θέλουν το σενάριο να έχει ανατροπές και η ιστορία να καταλήγει σε happy end. Αυτό ακριβώς συνέβη και με τον ιστορικό κινηματογράφο. Εν μέσω της διαμάχης μεταξύ του Florence και του Taranto εμφανίστηκε ο Benjamin Zeccola, εκπρόσωπος της εταιρίας Palace Cinemas, που έχει στην ιδιοκτησία της τους κινηματογράφους multiplex σε όλη την Αυστραλία. Ο Zeccola πρότεινε στον Florence να αγοράσει τα ποσοστά του και ο ίδιος να παραμείνει στην εταιρία ως σύμβουλος, ενώ διαβεβαίωσε ότι η εταιρία δεν έχει σκοπό να αλλάξει την ταυτότητα του ιστορικού κινηματογράφου. Οπως είπε, το Astor Theatre θα κλείσει για δύο μήνες, ώστε να γίνει η απαραίτητη ανακαίνιση, και θα ανοίξει ξανά τις πύλες του τον Ιούνιο, με στόχο όχι μόνο τις νέες προβολές αλλά και τη χρήση της μοναδικής ταινιοθήκης του George Florence, που περιέχει πάνω από 600 ταινίες.
Ελενα Στάθου- Ελευθερόγλου
Μ.Η.Τ. 232120