«Το γεγονός ότι υπάρχει ρευστότητα στην εταιρία δεν σημαίνει ότι πρέπει να εκπληρώνουμε έγκαιρα τις υποχρεώσεις μας στους προμηθευτές. Αυτό είναι μια εξαιρετικά παρωχημένη και κακή επιχειρηματική πρακτική. Αν συνεχίσουμε να είμαστε τακτικοί στις πληρωμές είναι σαν να αιμοδοτούμε τον ανταγωνισμό. Θα πάμε τις πληρωμές πιο πίσω. Ετσι οι προμηθευτές θα πιέσουν περισσότερο τους ανταγωνιστές που αντιμετωπίζουν προβλήματα. Δεν πρόκειται κανείς να σταματήσει να δίνει τα προϊόντα του σ’ εμάς επειδή είναι γνωστό ότι πάμε καλά και όποιος αρνηθεί να επιμηκύνει την πίστωση θα αποκλείεται από τα καταστήματά μας. Αναπόφευκτα μ’ αυτόν τον τρόπο θα οδηγήσουμε τους πιο αδύναμους κρίκους του χώρου μας στο κλείσιμο και το μερίδιο της αγοράς μας θα μεγαλώσει».
CEO μεγάλης αλυσίδας λιανικής πώλησης, που δραστηριοποιείται στην Ελλάδα, σε σύσκεψη στελεχών τον Σεπτέμβριο του 2012.
Πολλοί άνθρωποι της «αγοράς», οι οποίοι βγαίνουν καθημερινά στις τηλεοράσεις και μοιράζονται με τους δημοσιογράφους -συχνά υπαλλήλους τους- την… αγωνία τους για την πορεία της χώρας, είναι εκείνοι που έχουν σφίξει σαδιστικά τον βρόχο της ανεργίας και της ύφεσης γύρω από τον λαιμό της κοινωνίας. Σκέφτονται και δρουν με ωμό και θηριώδη τρόπο. Οπως ακριβώς εκφράστηκε σ’ αυτήν τη σύσκεψη το ανθρωποειδές που φιλοδοξεί να δημιουργήσει σοβιετικού τύπου μονοπώλιο στην τάχα «ελεύθερη» αγορά του ασύδοτου καπιταλισμού. Η «ελευθερία» και η «επιχειρηματικότητα», ειδικά όπως εκδηλώνονται στη μεταπολιτευτική Ελλάδα της ανελλήνιστης παρακμής, είναι ευφημισμοί της εφαρμογής των νόμων της ζούγκλας και της οικοδόμησης ενός μοντέλου ακήρυχτης φεουδαρχίας. Ο καταναλωτής-δουλοπάροικος πρέπει να κατευθύνει το σύνολο των διαθέσιμων πόρων του στον τελευταίο επιζώντα μονομάχο της εμπορικής αρένας. Στον ισχυρότερο. Στον μεγαλύτερο. Οφείλει να καταθέτει τα ελάχιστα χρήματά του στις τιτανικές δομές των «αλυσίδων» που έχουν καταπνίξει τα αστικά κέντρα της χώρας και να αποτίει φόρο τιμής και υποτέλειας σε ουτιδανά όντα, που προκαλούν (και απολαμβάνουν) τον ολοκληρωτικό αφανισμό του περιβάλλοντος στο οποίο κινούνται! Η απόλυτη σήψη και η διαστροφή του δαρβινισμού ξεκινούν από τις αίθουσες συσκέψεων των πολυεθνικών.
Νοοτροπία μικροβίου
Ο ανταγωνισμός, ως έννοια, δεν είναι αρνητικά φορτισμένος. Ο υγιής ανταγωνισμός σημαίνει τη διάθεση για την κατάκτηση των πρωτείων σε κάποιον τομέα, εντός των ορίων οργανωμένου συνόλου. Η δεδηλωμένη πρόθεση για αφανισμό των υπόλοιπων τμημάτων της κοινότητας και η τελική επικράτηση ενός είναι ύβρις. Σηματοδοτεί την κυριαρχία ανεξέλεγκτων συνδρόμων κατωτερότητας -που είθισται να εκφράζονται μέσω της μεγαλομανίας- και την πρόκληση δομικής ανισορροπίας στην κοινωνία. Η ψυχοσύνθεση όσων προπαγανδίζουν την αποψίλωση έως του σημείου της απόλυτης εξολόθρευσης όλων των υπολοίπων που δραστηριοποιούνται στο ίδιο αντικείμενο με αυτούς συγγενεύει με εκείνην του Αδόλφου Χίτλερ. Ο προκάτοχος της κ. Μέρκελ στον αιματοβαμμένο «θρόνο» της καγκελαρίας των ποικίλων Ράιχ λάτρευε να χρησιμοποιεί τη λέξη «Vernichtung» (αφανισμός). Ενδεικτικά, είχε δηλώσει στις 30/1/1939, ότι «ένας νέος Παγκόσμιος Πόλεμος θα οδηγήσει στον αφανισμό της εβραϊκής φυλής στην Ευρώπη». Επίσης ο μέγας θεωρητικός της «επιστήμης του πολέμου», ο Πρώσος Καρλ φον Κλάουζεβιτς, είχε ορίσει τον σκοπό του πολέμου ως «τον αφανισμό των εχθρικών δυνάμεων είτε προκαλώντας τον θάνατό τους είτε με τον τραυματισμό ή με οποιονδήποτε άλλον τρόπο, σε τέτοια έκταση που να μην υπάρχει πλέον διάθεση στον αντίπαλο να πολεμήσει». (Karl von Clausewitz, «vom Kriege», 12η έκδοση, εκδ. Λειψίας, σελ. 188).
Ωστόσο, τούτη η αντίληψη του κόσμου μπορεί να φέρνει μνήμες από τον Χίτλερ ή από αμείλικτο Πρώσο στρατηγό, αλλά δεν θυμίζει άνθρωπο. Ταιριάζει περισσότερο στη δράση των μικροβίων και των ιών που κατατρώγουν και καταστρέφουν όλα τα κύτταρα του οργανισμού που τους… φιλοξενεί, μέχρι να επέλθει ο θάνατος του ασθενούς.
Επιχειρηματική ηθική
Είναι αυτονόητο ότι οι Ελληνες δεν μπορούν να δεχτούν αδιαμαρτύρητα την εξολόθρευσή τους για να ηδονίζεται (κοιτώντας τα διαγράμματα των κερδών και τις επιταγές από τα μπόνους του) κάθε συμπλεγματικός και δυστυχισμένος μάνατζερ, που υπεραναπληρώνει την ευτυχία που του λείπει με τη δυστυχία των άλλων. Η επιχειρηματική ηθική δεν είναι ανέκδοτο ή ένας τρόπος εμπορικής συμπεριφοράς, που υπάρχει μόνο στα λεξικά. Αποτελεί τη μοναδική οδό διαφυγής από το απόλυτο τέλμα στο οποίο μας έχει οδηγήσει η έλλειψη συναισθημάτων, φραγμών, πίστης στον Θεό, πνευματικής καθοδήγησης και προσήλωσης σε αξίες που υπερβαίνουν τις επιταγές της σάρκας και του χρήματος.
Οι άνθρωποι που μιλούν, ζουν και σκέφτονται όπως ο μάνατζερ που θέλει να κλείσει όλη η αγορά εκτός από το κατάστημα το οποίο διευθύνει, εκπροσωπούν μια κατοχική δύναμη εξαιρετικά πιο ύπουλη και ολέθρια από την τρόικα, τους οικτρούς λογιστές της και τους πολιτικούς υπαλλήλους της. Είναι φορείς του μεταδοτικού ιού της απανθρωπιάς και κουβαλάνε, κυριολεκτικά, τον θάνατο μέσα τους. Αυτοί πρέπει να καθαιρεθούν απ’ όλες τις θέσεις ευθύνης που κακώς τους δίνονται. Στις λογικές τους ταιριάζει το χιτλερικό «Vernichtung».
Παναγιώτης Λιάκος
Μ.Η.Τ. 232120