Αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ, τέλος!

Διεργασίες προκειμένου να γίνουν κι άλλες «εκπτώσεις» στην αντιμνημονιακή ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ έχουν αρχίσει την πλατεία Κουμουνδούρου, προκαλώντας όμως νέο κύμα διαφωνιών και αντιδράσεων. Οπως προκύπτει, μάλιστα, από άρθρο που δημοσιεύτηκε στην «Αυγή» της περασμένης Κυριακής, οι εκπτώσεις αυτές αφορούν όχι δευτερεύοντα θέματα, αλλά αφενός τη διαφύλαξη της εθνικής αξιοπρέπειας και αφετέρου την αντιμετώπιση της κλεπτοκρατίας.

Το δισέλιδο κεντρικό άρθρο της επίσημης εφημερίδας της Κουμουνδούρου υπογράφεται από τον καθηγητή του Παντείου Δημήτρη Χριστόπουλο, ο οποίος αναπτύσσει τις θεωρητικές απόψεις που πρέπει να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ για την ανάπτυξη «αντιακροδεξιάς στρατηγικής» και τη δημιουργία «αντιφασιστικού μετώπου».

Επί της ουσίας, ο αρθρογράφος θεωρεί ότι έχει μεγαλύτερη σημασία η «συγκρότηση ενός αντιφασιστικού μετώπου» από την καταπολέμηση της διαφθοράς και τους πατριωτικούς αγώνες. Φτάνει μάλιστα στο σημείο να γράφει ότι επειδή ενισχύεται η «Ακροδεξιά» απ’ αυτό το δίπτυχο, η «Αριστερά» πρέπει να το αφαιρέσει -ή σε κάθε περίπτωση να το υποβαθμίσει- από την πολιτική ατζέντα της και την αντιμνημονιακή ρητορεία της.

Κατά τις πληροφορίες, οι θέσεις αυτές εκφράζουν και το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής ηγετικής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ, που θεωρεί ότι στο πλαίσιο της «ευρωπαϊκής» στροφής της πρέπει να αμβλύνει και τις διαφοροποιήσεις της σε κρίσιμες πτυχές του Μνημονίου. Ωστόσο, η δοκιμαστική αυτή αναπροσαρμογή του ιδεολογικού πλαισίου προκαλεί σοβαρές επιφυλάξεις από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που επιμένουν ότι τα θέματα της εθνικής οντότητας δεν πρέπει να αποσυνδέονται από τη μάχη κατά των μνημονιακών επιλογών, όπως εκφράζονται τόσο εντός Ελλάδας όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αντιδράσεις σημειώνονται και από πρόσωπα που είχαν συμπέσει μέχρι τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ στην αντιμνημονιακή ανάλυση και θεώρηση των πραγμάτων. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του καθηγητή Νίκου Κοτζιά, ο οποίος έγραψε αμέσως την Κυριακή στο twitter το ακόλουθο δηκτικό σχόλιο: «Θλίψη προκαλεί άρθρο της σημερινής ”Αυγής” ότι η εθνική υποτέλεια που προκάλεσε το Μνημόνιο δεν αφορά την Αριστερά, καθότι ”ακροδεξιά θεματολογία”! Ημαρτον!»

«Η άτακτη υπόκλιση της Αριστεράς στην ευκολοχώνευτη αγοραία ρητορική εναντίον της κλεπτοκρατίας είναι κάτι παραπάνω από εμπόδιο στη συγκρότηση ενός αντιφασιστικού μετώπου: Αποτελεί δραστικό αντιπερισπασμό της κυρίαρχης ιδεολογίας στα κοινωνικά μετόπισθεν του αριστερού χώρου και μάλιστα με την πιο επιθετική μορφή της» γράφει ο αρθρογράφος της «Αυγής», προετοιμάζοντας το έδαφος για τους νέους συμβιβασμούς του ΣΥΡΙΖΑ. Και συνεχίζει: «Το κυνήγι των σκανδάλων, της διαφθοράς και η πομπώδης ανάδειξη της σαπίλας του ελληνικού αστισμού αποδίδουν πρόσκαιρα μόνο πολιτικά οφέλη, διότι, από μόνη της, τη σχετική ρητορική εύκολα μπορούν να την οικειοποιηθούν όλοι οι πολιτικοί χώροι, με πρώτον και καλύτερο την Ακροδεξιά». Δίνοντας μάλιστα την αίσθηση ότι πιο πολύ τον ανησυχεί η ενίσχυση της «Ακροδεξιάς» από την αντιμετώπιση της διαφθοράς, γράφει: «Η Ακροδεξιά ανέκαθεν στοχεύει στην εξάρθρωση της ευτελισμένης, ”εκφυλισμένης” κυβερνώσας ελίτ, βρίσκοντας άφθονη πρώτη ύλη στα κακώς κείμενά της. Το φαινόμενο ”Τζοχατζόπουλος” μπορεί να βοηθάει δημοσκοπικά (και) την Αριστερά, όσο όμως η τελευταία δεν δουλεύει πολιτικά για να το θέσει στο κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο που του αρμόζει, αναζητώντας ταυτόχρονα μηχανισμούς λογοδοσίας και συντεταγμένης παύσης της ατιμωρησίας, τότε το ίδιο αυτό φαινόμενο οπλίζει με πολύ αποτελεσματικό τρόπο το χέρι του αντιπάλου».

Οι απόψεις του κ. Χριστόπουλου γίνονται πιο προκλητικές στη συνέχεια καθώς υποστηρίζει ότι «το ίδιο ισχύει και για τη ρητορική εναντίον της εθνικής υποτέλειας». Ποιο είναι το περίεργο σκεπτικό του; «Ασφαλώς, δεν χρειάζεται να είναι κανείς εθνικιστής ή ευρωσκεπτικιστής για να ενοχλείται με το γεγονός πως οι υποδείξεις της καγκελαρίου είναι ισχυρότερες του ελληνικού Συντάγματος. Οντως, με τα προηγούμενα αγανακτούν ακόμη και οι πιο ένθερμοι απολογητές του μνημονιακού νεοφιλελευθερισμού. Ωστόσο, εδώ είναι η παγίδα. Διότι ο αυθεντικότερος αυτόκλητος εκφραστής της εθνικιστικής ιδεολογίας δεν μπορεί να είναι η Αριστερά και τούτο παρά το γεγονός ότι η ελληνική Αριστερά ανέκαθεν, στους μακρούς καιρούς της ιδεολογικής της ξηρασίας, είχε -και εν πολλοίς ακόμη έχει- προμετωπίδα την εθνική ρητορεία. Η παρούσα συγκυρία της απαξίωσης των εθνικών δημοκρατικών θεσμών διακυβέρνησης δυσκολεύει ακόμα περισσότερο το κλείσιμο τέτοιων λογαριασμών. Το κλισέ της ”εθνικής υποτέλειας” είναι το κατεξοχήν πρόσφορο όπλο στη φαρέτρα της ακροδεξιάς αντιμνημονιακής ρητορείας και για τον λόγο τούτο η χρήση του, όσο και αν αποτελεί εύκολη διέξοδος, συνιστά ιδεολογική υποταγή και, μακροσκοπικά, ενίσχυση του εχθρού. Φυσικά, δεν εννοώ ότι πρέπει να αφήσουμε στην ακροδεξιά αντιμνημονιακή ρητορεία τον λόγο περί έθνους και σκανδάλων. Αυτό που υποστηρίζω είναι ότι αν δεν γίνουν σοβαρές επεξεργασίες που (ενδεχομένως να μη φέρουν άμεσα αποτελέσματα άμεσα, αλλά) στρατηγικά συμβάλλουν στη σφυρηλάτηση ενός αριστερού συλλογικού υποκειμένου, τότε παίζουμε εκτός έδρας και μάλλον θα χάσουμε».

Κατά τον θεωρητικό του ΣΥΡΙΖΑ, που αναγνωρίζει ότι «ο αντίπαλος προελαύνει», πρέπει η Κουμουνδούρου να δώσει λοιπόν άλλο περιεχόμενο στην αντιμνημονιακή ατζέντα της: «Η διακύβευση της μνημονιακής συγκυρίας δεν είναι γενικά και αφηρημένα ούτε η υποτέλεια ούτε το έθνος. Αυτό το φωνάζει πειστικά ο Καμμένος και οι Χρυσαυγίτες. Είναι η αποδιάρθρωση της εργασίας και ο εκφυλισμός του πολιτεύματος. Ο κατακερματισμός της κοινωνίας και της δημοκρατίας. Τα κατεξοχήν ζητήματά μας. Αυτά δηλαδή που δεν μπορούμε να αφήσουμε στον αντίπαλο που προελαύνει».