«Για τους Ελληνες οι ελιές είναι κάτι περισσότερο από γεωργικό προϊόν. Είναι ό,τι η μπίρα για τους Γερμανούς: ένα έδεσμα-εθνικός θησαυρός που τους γεμίζει υπερηφάνεια και αποτελεί μέρος της εθνικής τους ταυτότητας. Είναι το στοιχείο που τους ενώνει. Κι όμως, ακόμη κι αυτός ο τομέας δεν έχει μείνει αλώβητος από την κρίση».
Το γερμανικό περιοδικό «Der Spiegel» ταξίδεψε στη χώρα μας και βρέθηκε στη Στυλίδα, αναζητώντας στοιχεία για την παραγωγή ελιάς, μέσα από προσωπικές εμπειρίες αγροτών. Οι δημοσιογράφοι του περιοδικού συνάντησαν τον ελαιοπαραγωγό Γιώργο Νικολάου και προσπάθησαν μέσα από την αφήγησή του να καταγράψουν τόσο τα οικονομικά στοιχεία που σχετίζονται με την ενασχόληση «με το πιο σημαντικό εξαγώγιμο προϊόν της Ελλάδας» όσο και τις συναισθηματικές προεκτάσεις αυτής της ενασχόλησης.
«Σύμφωνα με τον Νικολάου», γράφει το «Der Spiegel», «το πρόβλημα είναι ότι οι έμποροι δεν εκτιμούν πια την αξία του προϊόντος. Αντιθέτως, ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος και μειώνουν διαρκώς την τιμή που δίνουν στον αγρότη». Οπως περιγράφει ο Ελληνας παραγωγός στο γερμανικό έντυπο, πριν από μερικά χρόνια έπαιρνε 3 ευρώ για κάθε κιλό λαδιού. Σήμερα παίρνει μόνο 2 ευρώ και μερικές φόρες μόλις 1,5 ευρώ το κιλό, ενώ στη συνέχεια το λάδι του πωλείται στα σούπερ μάρκετ της Αθήνας πάνω από 9 ευρώ το κιλό.
«Δεν είναι δίκαιο» δηλώνει ο κ. Νικολάου στους δημοσιογράφους, καθώς αναλύει τη δυσχερή οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Αναφέρει ότι το 2010 τα έξοδά του -στα οποία περιλαμβάνονται τα μεροκάματα των εποχικών εργατών που χρησιμοποιεί, τα καύσιμα και τα μεταφορικά κόστη- έφτασαν τα 20.000 ευρώ, ενώ τα έσοδά του ήταν τελικά μόλις 16.000 ευρώ. Αναφέρει επίσης ότι αυτή είναι μια εδραιωμένη εδώ και χρόνια κατάσταση που έχει οδηγήσει σε τρομακτική συρρίκνωση τις προσωπικές του αποταμιεύσεις, που είχε καταφέρει να μαζέψει από προηγούμενη εργασία του ως τεχνικός σε αλεστικές μηχανές.
Το περιοδικό κάνει στη συνέχεια μια εκτενή αναφορά στο θέμα των διοδίων, καθώς ο κ. Νικολάου είναι αναγκασμένος να περνάει το εμπόρευμά του από σταθμό διοδίων και να πληρώνει για να το μεταφέρει στο ελαιοτριβείο. «Την περίοδο της συγκομιδής είμαι υποχρεωμένος να περνάω μέχρι και τρεις φορές την ημέρα» λέει ο αγρότης και διευκρινίζει ότι μένει μόλις δύο χιλιόμετρα από τον σταθμό διοδίων κι έτσι δεν ανήκει στους κατοίκους της περιοχής που μπορούν να περνούν χωρίς να πληρώνουν. Οσο για το μέλλον και τις ελιές του; Σύμφωνα με τους συντάκτες του δημοσιεύματος, ο κ. Νικολάου κουνάει τους ώμους με τρόπο που προσδίδουν την απόγνωσή του. «Εχει ακόμα 3.000 λίτρα ελαιόλαδο, αλλά δεν ξέρει τι θα κάνει. Μπορεί η τιμή να ανέβει ξανά ή μπορεί να περάσει κάποιος από το εξωτερικό και να αγοράσει το λάδι του. Ή… σιωπή. Απλά δεν ξέρει» καταλήγει το άρθρο.
Μαρία Παναγιώτου
Μ.Η.Τ. 232120