Ο σωφρονιστικός υπάλληλος και τραγουδιστής Γιάννης Μυλωνάς έχει ανακαλύψει στη μουσική τη θεραπεία που, όπως λέει χαρακτηριστικά, έχει ανάγκη η ψυχή του έπειτα από ένα δύσκολο εξάωρο στο πόστο του στον Κορυδαλλό. «Εργάζομαι ως δεσμοφύλακας από το 2001. Ανήκω στη σειρά των διακεκριμένων αθλητών που προσέλαβε τότε το υπουργείο Δικαιοσύνης» αναφέρει ο ίδιος στην αρχή της κουβέντας μας.
Πρωταθλητής στον στίβο από τα δεκατρία του, πανελληνιονίκης παίδων στα δεκαέξι και δεύτερος βαλκανιονίκης στη σφύρα σε ηλικία είκοσι τριών ετών, ο Λαρισαίος στην καταγωγή και μεγαλωμένος στην Αθήνα Γιάννης βρέθηκε ξαφνικά να εργάζεται σε έναν χώρο… σκοτεινό, που καμία σχέση δεν έχει με τον αθλητισμό.
«Ο πρώτος μήνας ήταν πολύ δύσκολος. Την τρίτη μέρα που πήγα στις φυλακές έγινε στάση. Ξαφνικά άρχισαν να πλακώνονται μεταξύ τους 50 άτομα» θυμάται. «Χρειάζεται χρόνος για να προσαρμοστείς σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Ακόμη και τότε όμως νιώθεις ένα σφίξιμο μέσα σου. Ποτέ δεν σταματάς να το νιώθεις αυτό. Απλά κάποια στιγμή το συνηθίζεις».
Από το 2004 ασχολείται επαγγελματικά και με το τραγούδι και, όπως λέει, αυτό τον βοήθησε κυρίως στο να έχει καλή ψυχολογία. «Δεν είμαι άνθρωπος της φυλακής. Υπάρχουν συνάδελφοι -λίγοι ευτυχώς- που ταυτίζονται με τον ρόλο τους. Είναι… βλαχοδήμαρχοι κι αμόρφωτοι που τους αρέσει να το παίζουν εξουσία. Εγώ δεν είμαι έτσι. Πολλές φορές το σώμα μου είναι στη φυλακή και το μυαλό μου στα τραγούδια. Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από τη μουσική. Τραγουδούσα από μικρό παιδί, αλλά λόγω πρωταθλητισμού δεν μπόρεσα τότε να καλλιεργήσω το ταλέντο μου. Αποφάσισα να το κάνω αφότου ξεκίνησα να εργάζομαι για το υπουργείο Δικαιοσύνης», λέει ο Μυλωνάς, πλην όμως παραδέχεται ότι ο καλλιτεχνικός χώρος είναι εξίσου δύσκολος.
«Ξεκίνησα να τραγουδάω επαγγελματικά σε ηλικία τριάντα τριών ετών. Πλέον έχω κλείσει τα σαράντα. Για κάποιους στην ελληνική showbiz θεωρούμαι μεγάλος. Αν δεν έχεις γνωστό, είναι μάλλον απίθανο να καταφέρεις να κάνεις μια αρχή στη δισκογραφία. Εγώ έχω έναν θείο μουσικό, ο οποίος ήταν μαέστρος του Θέμη Αδαμαντίδη. Πλέον ζει μόνιμα στο Ισραήλ. Παρ’ όλα αυτά, διατηρούμε επαφές και μπορεί κάποια στιγμή να κάνω μαζί του ένα δισκογραφικό βήμα. Θα ήθελα να πω τραγούδια σαν του Πασχάλη Τερζή και του Γιάννη Πάριου». Μέχρι να έρθει αυτή η ώρα ο Γιάννης συνεχίζει τις εμφανίσεις με το συγκρότημά του σε χώρους στην Αθήνα και -σπανιότερα- στην περιφέρεια. «Δεν μπορώ να φεύγω συχνά εκτός Αθηνών λόγω της μόνιμης δουλειάς μου. Οταν υπάρχουν τρεις υπάλληλοι για παραπάνω από 300 τροφίμους είναι επόμενο να υπάρχει πρόβλημα. Μπορεί να έχουμε το πλεονέκτημα ότι δουλεύουμε έξι ώρες, αλλά είναι δύσκολο να πάρουμε ρεπό. Και δουλεύουμε όλες τις μέρες, Κυριακές και αργίες. Τουλάχιστον μέχρι πέρυσι πληρωνόμασταν καλά. Πλέον αυτό δεν υπάρχει. Είμαι 3.000 ευρώ μείον σε σχέση με πέρυσι».
Με τους κρατουμένους πάντως διατηρεί αρμονικές σχέσεις. «Μιλάω με κάποιους, αλλά γενικά αποφεύγω τις προσωπικές σχέσεις για να διατηρώ τις ισορροπίες» ξεκαθαρίζει. Ωστόσο, οι περισσότεροι ξέρουν ότι είναι και τραγουδιστής. Οσοι διαβάζουν εφημερίδες θα τον είδαν σίγουρα πέρυσι να φιγουράρει στις καλλιτεχνικές στήλες. Ο λόγος; Η παράσταση «Προμηθέας Δεσμώτης», που ανέβηκε στο Ηρώδειο και συμμετείχαν 103 άσημοι Ελληνες, εκ των οποίων οι δέκα κράτησαν μεγαλύτερους ρόλους. Ο Γιάννης Μυλωνάς ήταν ένας από αυτούς. Υποδύθηκε τον ρόλο του Κράτους, λόγω της ιδιότητας του δεσμοφύλακα, ενώ τραγούδησε το «Δημοσθένους Λέξις» με τους Imam Baildi. «Εμαθα ότι μέχρι και ο Παλαιοκώστας ήξερε ότι είμαι τραγουδιστής» λέει. Ο Γιάννης θα ήθελε να δώσει κάποια στιγμή μια συναυλία στον Κορυδαλλό αλλά, όπως παραδέχεται, κάτι τέτοιο είναι δύσκολο να οργανωθεί. «Είχαμε κάνει μια γιορτή κάποτε κι εκεί τραγούδησα με τους συναδέλφους. Στο μέλλον, ποιος ξέρει, μπορεί να τραγουδήσω και για τους κρατουμένους».
Ηλίας Μαραβέγιας
Μ.Η.Τ. 232120