Βλέποντας τα βλέμματα των παικτών της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, λίγα μέτρα πριν από τον αγωνιστικό χώρο του Γουέμπλεϊ, αντιλαμβανόταν και ο πιο άσχετος με το ποδόσφαιρο ότι το πρόβλημα που είχαν να αντιμετωπίσουν ήταν εξαιρετικά δύσκολο.
Ενενήντα λεπτά αργότερα αποδείχθηκε άλυτο. Οχι για πρώτη φορά βεβαίως, αλλά με διαφορετικό στιλ από όλες τις προηγούμενες. Η κορυφαία εμφάνιση αυτής της συγκλονιστικής ομάδας που λέγεται Μπαρτσελόνα ίσως ήταν η προχθεσινή. Γιατί δεν έπαιξε απλώς για να νικήσει την αντίπαλό της, αλλά και για να κλείσει μια για πάντα τα στόματα όλων όσοι αμφισβητούν τη φιλοσοφία του παιχνιδιού της.
Αλληλοκάλυψη στις επιθέσεις, με ταχύτητα αστραπιαία. Ρήγματα στην άμυνα της αντιπάλου, με σουτ από όλες τις πλευρές. Παιχνίδι από τον άξονα, που δεν ήταν αναγνωριστικό ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Οι ποδοσφαιριστές αυτής της Μπαρτσελόνα γνωρίζουν πότε απουσιάζει ο αντίπαλος αμυντικός από τη θέση του πριν από όλους τους άλλους που παρακολουθούν το ματς.
Ακόμα και οι ποδοσφαιριστές τις Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που στο δεύτερο ημίχρονο πήραν τον ρόλο του θεατή χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν. Δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση και να το ήθελαν, αφού οι Καταλανοί απάντησαν σε όλες τις κρίσεις εναντίον τους. Με τα δυο σουτ εκτός περιοχής, που έφεραν τα δύο γκολ του δεύτερου ημιχρόνου, απαγόρευσαν σε εκείνους που ισχυρίζονται ότι τα κάνουν όλα με τις πάσες να ξαναμιλήσουν. Με τις διεισδυτικές κινήσεις του ο Τσάβι επιτρέπει πλέον σε αυτούς που λένε ότι απλώς μοιράζει το παιχνίδι στο κέντρο του γηπέδου να ανοίξουν ξανά το στόμα τους.
Οσο και αν η έμπνευση του Φέργκιουσον να επιλέξει ανασταλτικά τον Ράιαν Γκιγκς δίπλα στον Κάριγκ δεν έχει καμία λογική εξήγηση, όσο κι αν το τηλεφώνημα του Σκοτσέζου σερ με τον Μουρίνιο μετέτρεψε τους Βαλέντσια και Παρκ σε στρατιωτάκια διπλής ζώνης έξω από την περιοχή (όπως έκανε ο Πορτογάλος στον περσινό τελικό της Ιντερ με την Μπαρτσελόνα), η νίκη αυτή ξεχωρίζει πιο πολύ γιατί το πρόσημό της είναι θετικό. Το εύρος της δεν είναι προϊόν της χαμηλής ποιότητας του ηττημένου, αλλά της τελειότητας του νικητή. Και έβαλε σφραγίδα ως ρεβάνς στη μεγάλη ήττα των Καταλανών σε τελικό το 1994 στην Αθήνα. Τότε που η Μπαρτσελόνα είχε χάσει 4-0 από τη Μίλαν. Τώρα ο δείκτης του σκορ δεν έφτασε στα τέσσερα, αλλά η εικόνα του δεύτερου ημιχρόνου είπε ξεκάθαρα ότι το κοντέρ έπρεπε να φτάσει τουλάχιστον στα πέντε. Τα γκολ του Πέδρο (17′), του Μέσι (54′) και του Βίγια (69′) είναι ο μικρός απολογισμός μιας παράστασης που λέει ότι η Μπαρτσελόνα επιχείρησε δώδεκα σουτ εντός της αντίπαλης εστίας και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ένα! Οτι οι Καταλανοί σε όλο το ματς έκαναν πέντε φάουλ. Και φυσικά είχαν την κατοχή της μπάλας με 63%. Το γκολ της προσωρινής ισοφάρισης από τον Ρούνεϊ (34′) από την οφσάιντ πάσα του Γκιγκς δεν… ανησύχησε κανέναν. Το σενάριο ήταν προδιαγεγραμμένο…
ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ – ΓΙΟΥΝΑΪΤΕΝΤ 3-1
ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ (Πεπ Γκουαρντιόλα): Βαλντές, Πικέ, Αμπιντάλ, Αλβες (88′ Πουγιόλ), Μπούσκετς, Τσάβι, Ματσεράνο, Πέδρο (91′ Αφελάι), Ινιέστα, Βίγια (85′ Κεϊτά), Μέσι
ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ ΓΙΟΥΝΑΪΤΕΝΤ (Αλεξ Φέργκιουσον): Φαν ντερ Σαρ, Εβρά, Φάμπιο (69′ Νάνι), Φέρντιναντ, Βίντιτς, Παρκ, Βαλέντσια, Κάρικ (77′ Σκόουλς), Γκιγκς, Ρούνεϊ, Ερνάντες
Μ.Η.Τ. 232120