Τα θέατρα, οι κινηματογράφοι, τα βιβλιοπωλεία και τα μουσεία… αργούν.
Δεν είναι μόνο οι καταστηματάρχες του κέντρου που «ψυχορραγούν» αναγκαζόμενοι να κατεβάζουν ρολά κάθε φορά που η πόλη… διαδηλώνει. Θύμα των επεισοδίων αλλά και της ραγδαίας αύξησης της εγκληματικότητας έχει πέσει και ο πολιτισμός. Ιδιοκτήτες βιβλιοπωλείων μετατρέπονται σε… security, θεατρικοί επιχειρηματίες νοικιάζουν χώρους στάθμευσης για πελάτες, ιστορικοί κινηματογράφοι αποκτούν πίσω πόρτες (έκτακτης ανάγκης) και αυτόματες σιδεριές. Παρά τα μέτρα, η κίνηση συνεχώς πέφτει, καθώς ο κόσμος το τελευταίο πράγμα που θέλει είναι να συνδυάσει την ψυχαγωγία του με δακρυγόνα και μολότοφ.
Σύμφωνα με επίσημα στατιστικά στοιχεία, τα κινηματογραφικά εισιτήρια του 2010 (Ιανουάριος – Δεκέμβριος) σε σύγκριση με εκείνα του 2009 παρουσίασαν μείωση αγοραστικής κίνησης της τάξεως του 28%! «Τα τελευταία δύο χρόνια ήταν τα χειρότερα. Η μείωση των εισιτηρίων ξεπέρασε το 30%. Η αναρχία του κέντρου τρομάζει τον κόσμο που δεν κατεβαίνει πια εδώ. Πέρσι με τα γεγονότα της Μαρφίν κατεβάσαμε τα ρολά στον Απόλλωνα και το Αττικόν για αρκετές μέρες» λέει ο Παναγιώτης Τσακαλάκης, αιθουσάρχης των δύο κινηματογράφων. Για το Ιλιον και το Τριανόν τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, αφού σύμφωνα με τον αιθουσάρχη και μέλος του Δ.Σ. της Πανελλήνιας Ενωσης Αιθουσαρχών Λεωνίδα Παπαγεωργίου, «η περίοδος Σεπτεμβρίου-Μαΐου ήταν η χειρότερη της τελευταίας δεκαετίας. Τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο αφού εδώ και καιρό δεν λειτουργεί ο σταθμός της Βικτώριας».
Οπως είπε στο ΑΠΕ και ο διευθυντής του βιβλιοπωλείου Ιανός Βασίλης Χατζηιακώβου, «για να αντιμετωπίσουμε τις συνεχείς διαδηλώσεις αλλά και τυχόν βανδαλισμούς απαιτείται φύλαξη του βιβλιοπωλείου από εμάς του ίδιους, που στεκόμαστε σαν βράχοι μπροστά από τις πόρτες με κίνδυνο της ζωής μας».
Αλλά και ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου Τέχνης Διαγόρας Χρονόπουλος λέει: «Είναι μία πολύ σκληρή δοκιμασία για τα θέατρα του κέντρου. Το κοινό δεν έρχεται ούτε για μία απλή κράτηση εισιτηρίου, φοβούμενο τα επεισόδια. Μετά το χτύπημα στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου στην Πλάκα, ο κόσμος διστάζει να έρθει και πάντα μας ρωτάει αν φυλασσόμαστε από την Αστυνομία.
Συνεργασία με χώρους στάθμευσης και ώρες λειτουργίας που δεν υπερβαίνουν εκείνες του μετρό είναι δύο από τα «μέτρα» που εφαρμόζει και ο καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου Βικτώρια Δημήτρης Κομνηνός. «Ευτυχώς ακόμη δεν έχει χρειαστεί να κατεβάσουμε ρολά. Υπάρχει μία γενική πτώση αλλά πιστεύω πως είναι και θέμα ψυχολογίας. Σε καιρούς κρίσης πάντως η τέχνη έχει επιβιώσει».
Πίσω πόρτα
Συγκλονιστική είναι όμως και η μαρτυρία του Γιώργου Σπέντζου, ιδιοκτήτη του ιστορικού κινηματογράφου Ιντεάλ στην οδό Πανεπιστημίου, ο οποίος έχει ενεργοποιήσει την πίσω πόρτα του κινηματογράφου για ώρα ανάγκης, ενώ παράλληλα έχει τοποθετήσει αυτόματα σίδερα που κατεβαίνουν σε πέντε δευτερόλεπτα για να προλάβουν τον πανικό. «Οι πορείες διαμαρτυρίας με κατάληξη την πλατεία Συντάγματος και τα επακόλουθα σε πολλές περιπτώσεις επεισόδια έχουν επηρεάσει τη λειτουργία του κινηματογράφου. Τα τελευταία χρόνια τον έχουν σπάσει τρεις φορές, πότε τα μάρμαρα για να τα χρησιμοποιήσουν ως όπλο εναντίον των ΜΑΤ, πότε τα τζάμια και την είσοδο. Οι θεατές, όταν είναι να δουν μία ταινία που παίζεται και σε άλλες περιοχές, προτιμούν να πάνε οπουδήποτε αλλού εκτός από το κέντρο. Αμα ακούσεις ότι πέφτει ξύλο στα Προπύλαια, γιατί να πας σινεμά στο κέντρο;» αναρωτιέται.
Μεγάλη «πληγή» όμως είναι η αναστάτωση του κέντρου και για τα μουσεία. «Είναι πραγματικά λυπηρό αυτό που συμβαίνει, δεδομένου μάλιστα ότι εδώ που είμαστε υπάρχουν δύο μεγάλα και γνωστά μουσεία, το Εθνικό Αρχαιολογικό και το Επιγραφικό. Το κύριο πρόβλημά μας είναι οι τοξικομανείς, αυτά τα δυστυχισμένα παιδιά που αντικρίζουμε κάθε πρωί. Τα μουσεία μας επισκέπτονται καθημερινά μικρά παιδιά με τα σχολεία τους. Στο παρελθόν το μουσείο έχει διοργανώσει ξεναγήσεις για παιδιά που έχουν ενταχθεί σε προγράμματα απεξάρτησης και είμαστε θετικοί σε οποιαδήποτε παρόμοια πρωτοβουλία» λέει η Μαρία Εγγλέζου, διευθύντρια του Επιγραφικού Μουσείου της οδού Τοσίτσα.
Μ.Η.Τ. 232120