Βρισκόμαστε αγαπητοί φίλοι, μόλις έξι ημέρες προς του Πάσχα. Έξι μέρες για να ζήσουμε το Θείο Δράμα, το οποίο θα κορυφωθεί την Μεγάλη Παρασκευή όταν η γλυκύτατη μελωδία του  «Αι Γενεαί πάσαι ύμνον τη ταφή Σου προσφέρουσι Χριστέ μου», θα ανακατευτούν με τις ευωδιές της  Άνοιξης και θα δημιουργήσουν αυτή την μοναδική ατμοσφαιρική μαγεία του Ελληνικού Πάσχα.

• γράφει ο Χρήστος Μπολώσης

Και θα φθάσουμε στο Μεγάλο Σαββάτο, που ξεκινάει με την πρώτη Ανάσταση το πρωί, όπου βλέπουμε χαρούμενους ιερείς να πανηγυρίζουν τρέχοντας μέσα στις εκκλησίες, ραίνοντας ταυτοχρόνως με φύλλα δάφνης τους πιστούς, οι οποίο πανηγυρίζουν και αυτοί χτυπώντας τα καθίσματα των στασιδιών. Μοναδικές και συνάμα συγκλονιστικές στιγμές που μόνο στην Ελλάδα – και το εννοώ απολύτως αυτό – ζεις.

Και το βράδυ με το «Χριστός Ανέστη», σείεται ο τόπος από τους χαρούμενους, έστω και ηλεκτρονικούς, ήχους που σκορπούν στην ανοιξιάτικη βραδιά οι καμπάνες.

Το Πάσχα φίλοι μου είναι η μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης και στην Ελλάδα αποκτά μια ιδιαίτερη σημασία, καθώς συνδυάζει θρησκευτικές παραδόσεις με πλούσια λαϊκή παράδοση. Τα ήθη και τα έθιμα του Πάσχα ποικίλλουν από περιοχή σε περιοχή, αλλά όλα έχουν κοινό παρονομαστή την αναγέννηση, την ελπίδα και τη χαρά της Ανάστασης. 

Ας δούμε εν τάχει, πότε ξεκινάει ποια διαδρομή ακολουθεί η προς του Πάσχα περίοδος και πώς τελικώς φτάνουμε στο χαρμόσυνο άγγελμα της Αναστάσεως.

1. Η Σαρακοστή

Η περίοδος της Σαρακοστής, που διαρκεί 40 ημέρες πριν από το Πάσχα, είναι μια περίοδος νηστείας και πνευματικής προετοιμασίας. Όσοι νηστεύουν, αποφεύγουν τα ζωικά προϊόντα και καταναλώνουν κυρίως νηστίσιμες τροφές, όπως όσπρια, λαχανικά και θαλασσινά. Η Καθαρή Δευτέρα, σηματοδοτεί την αρχή της Σαρακοστής και είναι ημέρα καθαρότητας και ανανέωσης. Οι οικογένειες, εφ’ όσον οι συνθήκες (καιρικές, οικονομικές κ.λπ.) το επιτρέπουν συχνά πηγαίνουν εκδρομές στη φύση, απολαμβάνοντας παραδοσιακά νηστίσιμα φαγητά, όπως ελιές, χαλβά και ταραμά.

Κυρίαρχο στοιχείο της Καθαροδευτέρας το πέταγμα του χαρταετού. Ένα έθιμο που σιγά – σιγά ξεφτίζει κι αυτό όπως τόσα άλλα. Παλιότερα την Καθαρή Δευτέρα χανόταν ο ουρανός αφού τον σκέπαζαν οι χαρταετοί. Έβλεπες και αυτοκίνητα της ΔΕΗ, που περιπολούσαν για να επεμβαίνουν σε περιπτώσεις που οι αετοί δημιουργούσαν προβλήματα όταν μπλέκονταν με τα ηλεκτροφόρα καλώδια.

Και την επομένη έβλεπες θλιβερά κουφάρια χαρταετών κομματισμένα να κρέμονται από τα ηλεκτροφόρα καλώδια.

Κάποια χρονιά, θα ήταν εκεί γύρω στο 1955, αποφασίσαμε να πάμε στην Ελευσίνα που έμενε ο αδελφός του πατέρα μου για να γιορτάσουμε μαζί την Καθαρή Δευτέρα.

Εγώ, παραμάσχαλα είχα ένα περήφανο χαρταετό με «βουηχτάρια» (κομμάτια χαρτάκια από κόλλες γλασέ γύρω γύρω από τον κυρίως αετό, που με τον αέρα βούιζαν εξ’ ου και βουηχτάρια…) που απεικόνιζε την Ελληνική σημαία 1,30 ύψος.

Ξεκινήσαμε με χαρά και λαχτάρα από το Περιστέρι που μέναμε τότε, και φθάνουμε στην πλατεία Κουμουνδούρου, όπου ήταν τότε η αφετηρία του λεωφορείου για την Ελευσίνα. Κι΄ αυτό που είδαμε φως μου δεν τόχαμε ματαδεί που έλεγε και ο Νίκος Γούναρης, αφού πάρα πολλοί άλλοι, πλην ημών, είχαν την φαεινή ιδέα να κάνουν κούλουμα στην Ελευσίνα και φυσικά σχημάτιζαν μια ευμεγέθη ουρά.

Σε λίγο φάνηκε το λεωφορείο, εκείνης της εποχής, και ζωντάνεψαν σκηνές σαν αυτές που είδαμε στην «Θεία απ’ το Σικάγο». Ο συνωστισμός της Ρεπούση (πού την θυμήθηκα;) ήταν παιχνιδάκι μπροστά σ’ αυτό που ακολούθησε. Τελικώς σπρώξε –σκούντα μπήκαμε στο λεωφορείο και μετά από περίπου τρία τέταρτα, με τον αριθμός των επιβατών διαρκώς αυξανόμενο, αφού σε κάθε στάση έμπαιναν και νέοι, φθάσαμε στην Ελευσίνα. Κατεβήκαμε και αφού ανασυνταχτήκαμε με ρώτησε ο πατέρας μου.

• Ο αετός πού είναι;

Κι’ εγώ, κάνοντας μία μεγαλειώδη μεν πλήν λίαν πονεμένη κίνηση, του έδειξα ένα κουβάρι καλάμια, που πριν λίγο ήταν οι «μάνες», χαρτιά και σπάγκους ατάκτως ερριμμένους που ήταν ό,τι είχε απομείνει  από τον άλλοτε περήφανο χαρταετό μου.

2. 2. Η Μεγάλη Εβδομάδα

Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι η πιο σημαντική περίοδος της Χριστιανικής πίστης, καθώς αναπαριστά τα τελευταία γεγονότα της ζωής του Χριστού. Κάθε ημέρα έχει τη δική της σημασία και τελετές:

• Μεγάλη Δευτέρα και Μεγάλη Τρίτη: Οι πιστοί συμμετέχουν σε λειτουργίες που αναφέρονται στην προφητεία και την κρίση. Στις εκκλησίες, ψάλλονται τα τροπάρια, που αναφέρονται στην παραβολή των δέκα παρθένων.
• Μεγάλη Τετάρτη: Γίνεται η λειτουργία του Ευχελαίου, όπου οι πιστοί ανανεώνουν την πίστη τους και προετοιμάζονται για την Ανάσταση.
• Μεγάλη Πέμπτη: Γιορτάζεται η τελευταία δείπνος του Χριστού. Ο Μυστικός Δείπνος. Οι πιστοί συμμετέχουν στην ακολουθία του Νιπτήρος, όπου αναπαρίσταται η πράξη του Χριστού να πλύνει τα πόδια των μαθητών του. Το «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου» που συνοδεύεται από τον πένθιμο ήχο της καμπάνας, συγκλονίζει
• Μεγάλη Παρασκευή: Είναι ημέρα πένθους και προσευχής. Οι πιστοί συμμετέχουν στην περιφορά του Επιταφίου, ενός συμβολικού μνημείου που αναπαριστά τον θάνατο του Χριστού. Οι εκκλησίες είναι στολισμένες με λουλούδια και οι πιστοί ψάλλουν πένθιμα τροπάρια, με κορυφαία τα μελωδικότατα «Εγκώμια» και το «Η ζωή εν τάφω»
• Και φάνουμε στο Μεγάλο Σάββατο: Το βράδυ της Ανάστασης, οι πιστοί συγκεντρώνονται στις εκκλησίες για να γιορτάσουν την Ανάσταση του Χριστού. Με το “Χριστός Ανέστη”, οι άνθρωποι ανταλλάσσουν ευχές και φωτίζουν τις ψυχές τους με την ελπίδα της αναγέννησης.

Κάπως έτσι θα κυλίσουν κι΄ εφέτος αγαπητοί φίλοι και Χριστιανοί οι Άγιες Ημέρες. Όλοι έχουμε κάποιες αναμνήσεις από περασμένες γιορτές. 

Εμένα  φίλοι μου, θα μου μείνει  αλησμόνητη η Μεγάλη Πέμπτη του 1992.

Τότε, βρέθηκα την εκκλησία του Αγίου Κασσιανού στην Λευκωσία της Κύπρου μας.

Ο δίκλιτος Ιερός Ναός του Αγίου Κασσιανού, δίπλα στην πράσινη γραμμή στη Λευκωσία.

Ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι η μόνη ελληνική εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Κασσιανό βρίσκεται στην – γεμάτη συμβολισμούς- παλιά Πόλη της Λευκωσίας, στην περιοχή του Τακτακαλά και γιορτάζει κάθε τέσσερα χρόνια, αφού η μνήμη του Αγίου είναι στις 29 Φεβρουαρίου…

Για τους μη γνωρίζοντες, τονίζεται ότι αυτό το ακρότατο σημείο, είναι στις ελεύθερες περιοχές (πλησίον της ιστορικής Παναγίας Χρυσαλινιώτισσας), ακριβώς δίπλα στην Πράσινη Γραμμή που ακόμα χωρίζει την ευρωπαϊκή πρωτεύουσα της Κύπρου στα δύο.  Πράγμα που ξεχνούν οι «Έλληνες» που διαδηλώνουν για την «Λευτεριά στην Παλαιστίνη». Ναι,  λευτεριά στην Παλαιστίνη, αλλά πρώτα στην Κύπρο μας.

Εκείνη την Μεγάλη Πέμπτη, ένιωσα πραγματική ψυχική αγαλλίαση και ανάταση και καθώς ο παππάς έσβηνε ένα ένα τα 12 κεριά, κάθε φορά που τελείωνε ένα από τα Δώδεκα Ευαγγέλια, τόσο πιό κοντά προς το Θείο ερχόσουνα. Ίσως η ιστορία της περιοχής, ίσως ο τόπος που βρισκόταν ο Ναός συντελούσαν σ΄ αυτό.

Πραγματικά αλησμόνητο

Στο βιβλίο του φίλου μου Θοδωρή Παπαθεοδώρου* με τίτλο «Γη του άγριου καιρού» διαβάζουμε: «… Δεν χρειάστηκε άλλη εξήγηση, το σχολείο του Αγίου Κασσιανού στο όριο των ελληνικών και τουρκικών συνοικιών, όλο και συχνότερα τον τελευταίο καιρό γίνονταν ενέδρες και συμπλοκές εκεί, πυροβολισμοί τακτικά ακούγονταν και βόμβος που έσκαγαν χωρίς προειδοποίηση, η αστυνομία του καινούργιου ανεξάρτητου κυπριακού κράτους διχασμένη σε Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους και αδύναμα οπλισμένη, ο στρατιωτικός του  συμβολικός και μόνο για εκδηλώσεις, όπως προέβλεπαν οι συμφωνίες και Ζυρίχης και Λονδίνου αδύνατο να επιβληθεί η τάξη σε μία πρωτεύουσα, που τη μέρα κάπως εσύ ησύχαζε από τον αγώνα της βιοπάλης, μα τη νύχτα έβραζε από φανατισμούς και σκοπιμότητες από μίση και πάθη,  που ολοένα φούντωναν».  

Αυτός είναι ο Άγιος Κασσιανός της Λευκωσίας με την ιστορία του και τις ιδιαιτερότητές του.

(* Ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου έχει γράψει μία διλογία για την πρόσφατη ιστορία της Κύπρου. Τα βιβλία «Γη της πικραμένης Παναγιάς» και «Γη του άγριου καιρού» και τα δύο των εκδόσεων  «Ψυχογιός».  Τα συνιστώ ανεπιφύλακτα)

Σήμερα, μέρες πούναι, σκέφτηκα να σας κάνω ένα πασχαλινό δώρο. Και τι καλύτερο δώρο  αλήθεια από ένα διήγημα του αλησμόνητου Δημήτρη Ψαθά.

Πασχαλινά Διηγήματα: Ο πλούσιος και ο φτωχός

Γιάννης Θ. Διαμαντής

Ο Δημήτρης Ψαθάς γράφει για την πασχαλινή περιπέτεια του ευσεβούς Αντωνάκη

Το διήγημα του Δημήτρη Ψαθά, «Ο πλούσιος και ο φτωχός», που δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στα «ΝΕΑ» της 5ης Μαΐου 1956:

«ΤΑ ΝΕΑ», 5.5.1956, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» | «ΤΑ ΝΕΑ»

–       Όσο ευσεβής είσαι τόσο σε κυνηγάει ο Θεός! Έλεγε η πρακτική και βλάσφημη γυναίκα του. Κόψε τις εκκλησίες και τις μετάνοιες, ίσως έτσι να δης και καμμιά καλή μέρα.

Με φρίκη άκουγε αυτές τις φοβερές βλαστήμιες ο Αντωνάκης ο ευσεβής κι έκανε τον σταυρό του.

–       Μην αμαρτάνης, μωρέ γυναίκα, μην αμαρτάνης, για όνομα της Υπεραγίας Θεοτόκου! Ο Θεός είναι μεγάλος! Θα κάνη το θαύμα του.

Μεγάλη Εβδομάδα

Μπήκε η Μεγάλη Εβδομάδα, όμως παρηκολούθησε με συντριβή τα Πάθη του Κυρίου ο Αντωνάκης, έκλαψε στην Σταύρωση, πήρε κατά πόδι τον Επιτάφιο και το θαύμα δεν γινόταν.

Αύριο ξημέρωνε Μεγάλο Σάββατο, μεθαύριο ερχότανε το Πάσχα το τερπνόν, αλλά τέρψη δεν φαινόταν πουθενά.

(…)

Όπου τη νύχτα της Μεγάλης Παρασκευής που γύριζε η γυναίκα του απ’ έξω μπήκε στο σπίτι με πρόσωπο λαμπριάτικο.

–       Αντωνάκη σωθήκαμε! φώναξε. Δίκηο είχες! Ο Θεός έκανε το θαύμα του Βρήκα στον δρόμο ένα πορτοφόλι

(…)

Θαύμα

Ο Αντωνάκης ο ευσεβής είδες εμβρόντητος ένα ωραίο πορτοφόλι.

–       Ύψιστε Κύριε! Ψιθύρισε.

–       Θα πάρουμε αρνί! Είπε η γυναίκα του.

–       Τίνος να είναι το πορτοφόλι; Ποιος να τώχασε; Ξαναμουρμούρισε ο Αντωνάκης ο ευσεβής.

–       Μας τώστειλε ο Θεός! Είπε η γυναίκα του γεμάτη καθυστερημένη ευλάβεια.

–       Θα τούπεσε κανενός στον Επιτάφιο! είπε ο Αντωνάκης.

Σκίτσο του Φωκίωνα Δημητριάδη, «ΤΑ ΝΕΑ», 5.5.1956, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» | «ΤΑ ΝΕΑ»

Λεφτά

Με θρησκευτική κατάνυξη άνοιξαν το πορτοφόλι και μέτρησαν τα λεφτά, που βγαίναν κάπου οχτακόσες δραχμές.

–       Θα πάρουμε ολόκληρο αρνί και θα φτιάξω φουστάνι! είπε η γυναίκα του.

(…)

Σκάλιζαν το πορτοφόλι και βρήκαν μέσα ταυτότητες, κάρτες και άλλα τέτοια. Το πορτοφόλι ανήκε στον κ. Ευλάμπιο, που είχε ολόκληρο τετράγωνο δικό του κι ήταν πασίγνωστος στη γειτονιά για τον παρά του.

–       Δόξα Σοι ο Θεός που δεν είναι και  κανενός φτωχού! έκανε η γυναίκα με πολλή χαρά.

–       Δόξα Σοι ο Θεός που έχει μέσα την ταυτότητα! έκανε ο Αντωνάκης ο ευσεβής. 

Θα το πάω αύριο στον κ. Ευλάμπιο να μου δώση μοναχός του το ρεγάλο.

Καυγάς

Φυσικά έγινε καυγάς.  Τσίριξε και χτυπήθηκε η γυναίκα. Ανένδοτος ήταν ο άντρας της.

–       Είμαι τίμιος!

–       Είσαι βλάκας!

–       Δεν είμαι βλάκας!

–       Είσαι χαζός

–       Βρε που να σε πάρη ο δαίμονας Μεγαλοσαββατιάτικα, φώναξε η καημένη, αυτός δεν ξέρει τι έχει κι εσύ δεν έχεις ούτε ξεροκόμματο! Αφού στο στέλνη ο Θεός να κάνης τη Λαμπρή σου, τι κάθεσαι και τσαμπουνάς αυτές τις σαχλαμπούχλες!

Αλλά ο Αντωνάκης ο ευσεβής είχε τις απόψεις του:

–       Ο Θεός θέλει να με δοκιμάση, χριστιανή! Γι’ αυτό έβαλε μέσα στο πορτοφόλι κάρτες και ταυτότητες.

–       Βρε άλλη δουλειά δεν έχει ο Θεός παρά να κάθεται να δοκιμάζη την μουτσουνάρα σου! Δεν πας στα κομμάτια, λέω εγώ! Γι’ αυτό ψοφολογάμε της πείνας!

Ο δρόμος του Θεού

Όμως ο κ. Αντωνάκης ήθελε σώνει και καλά ν’ ακολουθήση τον δρόμο του Θεού:

–       Θα μου δώση ο ίδιος το ρεγάλο!

–       Πόσο, μωρέ, θα σου δώση; Ένα κατοστάρικο; Αφού έχεις οχτώ στα χέρια σου.

–       Θα μου δώση δύο!

–       Δεν θα σου δώση δύο! Είναι τσιγγούναρος!

–       Κι εγώ σου λέω ότι μπορεί να μου δώση και τρία, για να πάρω ίσα – ίσα το αρνί και να το φάμε καρδιά καθαρή.

Επάνω απ’ όλα, ο Αντωνάκης ο ευσεβής και φουκαράς, έβαζε την καρδιά του – καρδίαν καθαράν κτήσον εν εμοί ο Θεός! Νάτος, λοιπόν, που το Μεγάλο Σάββατο πρωί – πρωί απηυδησμένος από τον ολονύκτιο καυγά με την γυναίκα του αλλά γεμάτος γαλήνη κι ευτυχία για την καλή του πράξη, χτυπά την μεγάλη πόρτα του κ. Ευλάμπιου Τριτσιμπίδα και του παρουσιάζεται κατασυγκινημένος.

(…)

Κατασυγκινημένος, επίσης, ευχαρίστησε ο κ. Τριτσιμπίδας, πήρε το πορτοφόλι, ευχαρίστησε θερμότατα τον κ. Αντωνάκη για την τιμιότητά του κι ύστερα μέτρησε με προσοχή τα λεφτά.

Με το στόμα ανοιχτό

–       Ωραία, του είπε στο τέλος, μ’ ένα στριμμένο χαμόγελο… πολλά κράτησες για ρεγάλο, αλλά δεν πειράζει.

Ο κ. Αντωνάκης έμεινε με το στόμα ανοιχτό.

–       Πώς είπατε;

–       Λέω ότι από το πορτοφόλι, λείπουν τετρακόσιες δραχμές. Χαλάκι σου, όμως! Άντε στην ευχή του Χριστού και… καλή Ανάσταση!

–       Μα δεν είναι δυνατόν, ψιθύρισε ο κ. Αντωνάκης, ο ευσεβής. Μαζί τ’ ανοίξαμε το πορτοφόλι με την γυναίκα μου, μαζί τα μετρήσαμε τα λεφτά. Τόσα ήταν ακριβώς! Ούτε μια πεντάρα δεν κρατήσαμε!…

Όπου αγρίεψε ο κ. Τριτσιμπίδας:

–       Έχει γούστο! Χρεμέτισε. Θα με βγάλης και ψεύτη τώρα; Άντε στο καλό σου, χριστιανέ μου! Άντε μη με κολάζης Μεγαλοσαββατιάτικα!

Μη σώσης

Όπου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι του Αντωνάκη του ευσεβή, θόλωσε το μυαλό του από το άδικο και δεν μπόρεσε πια να κρατηθή:

–       Πανάθεμά σε, τσιγγούναρε! Του φώναξε κατά πρόσωπο. Απ’ τον Θεό να τόβρης! Καλά μούλεγε η γυναίκα μου να τα κρατήσω όλα! Μη σώσης να κάνης Ανάσταση απόψε!

–       Ούξω στο διάολο! Ούρλιαξε με την σειρά του και ο Ευλάμπιος.

–       Να πας και να μη γυρίσης! Βρυχθήκε ο Αντωνάκης.

Κι έφυγε απ’ το σπίτι του πλούσιου τσιγγκούνη βράζοντας απ’ το κακό του. Ακούς κόλπο που βρήκε ο άτιμος να του φάη το ρεγάλο!

(…)

Σκίτσο του Φωκίωνα Δημητριάδη, «ΤΑ ΝΕΑ», 5.5.1956, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» | «ΤΑ ΝΕΑ»

Αρνάκι ήταν ο Αντωνάκης ο ευσεβής κι είχε γίνει ανήμερο θηρίο. Μόλις έφτασε στο σπίτι του η πρώτη κουβέντα της γυναίκας του ήταν:

–       Λοιπόν; Τι σου έδωσε;

–       Τίποτα ο ανεθεματισμένος! Είπε ο Αντωνάκης κι έπεσε σε μια καρέκλα.

–       Αμ τόξερα εγώ!…γρύλλισε η γυναίκα του. Καλά έκανα και…κράτησα τετρακόσες δραχμές απ’ τα λεφτά του!..

Ο Αντωνάκης ο ευσεβής, ακόμα να συνέλθη.

 Προ ημερών πέθανε ο Νίκος Τούντας. Και λοιπόν; Ποιος ήταν ο Νίκος Τούντας;  Ούτε κανένας αναρχικός ποιητής ήταν,  ούτε κανένας διαπρεπής ΛΟΑΤΚΙ. Ούτε καν εξέχον στέλεχος κάποιου πολιτικού κόμματος. Και γιατί ασχολούμαστε μ΄ αυτόν; Ο δεκανέας Νίκος Τούντας ήταν κάτι εντελώς ντεμοντέ για την εποχή μας. Τον Αύγουστο του 1974,  ήταν ο οδηγός ενός άρματος Μ-47, που έδωσε την επική μάχη στην Σκυλλούρα της Κύπρου εναντίον μιας Επιλαρχίας (περίπου 50 άρματα) τουρκικών αρμάτων ιδίου τύπου Μ-47, καταστρέφοντας ολοσχερώς πέντε απ’ αυτά και καθηλώνοντας επί πολλές ώρες τον εχθρό. Το άρμα ήταν τουρκικό, κυριευθέν  από το 286 Τάγμα Πεζικού με ό,τι αυτό συνεπάγεται από πλευράς λειτουργικής καταστάσεώς του. Παρόλα αυτά ο Τούντας με τους συναδέλφους του Κ. Δρόσο, Ανδρέα Κριθάρη, Ανδρέα Αποστόλου και Ανδρέα Κουδουνά, έκαναν το καθήκον τους. Σε αντίθεση με το Ελληνικό κράτος που δεν έκανε το καθήκον του να στείλει έστω κατώτερο υπάλληλο κάποιου υπουργείου  ως εκπρόσωπό του. Μπορεί να μη το έμαθε. Μπορεί. Άλλωστε και το νεκροταφείο της Δάφνης, κείται μακράν. Έπειτα και ποιος ήταν μωρέ ο Νίκος ο Τούντας;

Ο κατσαβιδάκιας εισέβαλε, λέει, στο Α.Τ. Κορωπίου και άρχισε να «κατσαβιδιάζει», διότι έτσι γούσταρε, όποιον έβρισκε μπροστά του. Τουλάχιστον δύο αστυνομικοί, προσπάθησαν να τον κάνουν ζάφτι και να τον ακινητοποιήσουν, αλλά χρειάστηκε ένας τρίτος να τον πυροβολήσει στο πόδι για να τον συλλάβουν. Ο νταής είχε καταδικασθεί  ερήμην, δύο φορές, για κλοπές και παραβίαση του ΚΟΚ. Και τώρα τα ερωτήματα. Κάποτε στις σχολές των  Σωμάτων Ασφαλείας, δίδασκε αυτοάμυνα ο δημοφιλής πρωτοπαλαιστής και ερμηνευτής δημοτικών τραγουδιών Θανάσης Καμπαφλής, τον οποίο βλέπουμε σε μερικές παλιές Ελληνικές ταινίες. Τώρα συνεχίζονται τέτοια μαθήματα αυτοάμυνας ή θεωρούνται ντε φάκτο «Τσακ Νόρις» και Τσάκυ Τσαν οι εξερχόμενοι των σχολών αστυνομικοί ή μήπως δεν υπάρχουν λεφτά για καθηγητές; Πάντως απ’ όσο γνωρίζω πολλοί χαμηλόβαθμοι αστυνομικοί παρακολουθούν, πληρώνοντας από την… γεμάτη τσέπη τους τέτοια μαθήματα, σε ιδιωτικές σχολές. Το άλλο ερώτημα. Τι θα πει «ερήμην καταδίκη»; Δεν μπορούσαν να τον βρουν; Μα στη Λαϊκή Αγορά δούλευε το μπουμπούκι και όχι στην υποσαχάρια Αφρική. Και τέλος τι σκέφτεται η σεβαστή υπηρεσία γι’ αυτόν που πυροβόλησε; Δεν φαντάζομαι να τον αποτάξουν,  όπως τους δύο μαθητές της ΣΜΥΝ. 

Ηρωικές αποφάσεις

Ευχές

Και πάλι ευχές

και κόντρα ευχές

Καλόν Πάσχα…

Αγαπημένοι μου φίλοι σας εύχομαι χαρούμενη Ανάσταση και καλό Ελληνικό Πάσχα. Ξανά μαζί την Δευτέρα 5 Μαΐου και ίσως με ολίγα «Οικογενειακά του ΚΚΕ» που τα «τρώει» η επικαιρότητα