Σίγουρα θυμόμαστε εκείνη την, σχεδόν επική, σκηνή στην ταινία του 1963 «Μερικοί το προτιμούν κρύο». Είναι αυτή, που ο υποψήφιος σύζυγος της Λέλας (Μάρθα Καραγιάννη) Λάκης Αγγέλου (Ντ. Ηλιόπουλος), εξετάζεται από τους τέσσερις αδελφούς της Λέλας, που είναι γιατροί, για να διαπιστωθεί αν είναι υγιής και άρα κατάλληλος για γαμπρός τους.
- Από τον Χρήστο Μπολώση
Πριν από την εξέταση, μετά τις συστάσεις και για να σπάει ο πάγος, ο μεγαλύτερος αδελφός Φαίδων (Περικλής Χριστοφορίδης), παθολόγος λέει:
- Ώστε εσείς είσθε ο Λάκης.
- Μάλιστα εγώ είμαι, απαντά ο Λάκης.
- Δηλαδή, επεμβαίνει ο νευρολόγος Τρύφων (Γιώργος Κωνσταντίνου), που κάνοντας την σχετική νευρική κίνηση ρωτάει, Βασίλειος, Βασιλάκης, Λάκης.
- Όχι, Άγγελος, Αγγελάκης, Λάκης, διορθώνει ο Λάκης, κάνοντας και αυτός την ίδια με τον νευρολόγο νευρική κίνηση.
Ακολουθούν οι ξεκαρδιστικές ιατρικές εξετάσεις, οι οποίες βρίσκουν κάτι «μεγάλο» στο στομάχι του Λάκη, το οποίο τελικώς ήταν το χαϊμαλί του, ανησυχούν οι γιατροί διότι… γαργαλιέται ο Λάκης, ώσπου στο τέλος μεν θριαμβεύει το καλό και ο Λάκη δεν έχει τίποτα, έχει γίνει όμως θηρίο, με τα σιγοψιθυρίσματα και τις γεμάτες σημασία ματιές των γιατρών, μετά από κάθε εξέταση.
Εκεί λοιπόν απεικονίζεται θαυμάσια η αγωνία του «ασθενούς» (λήπτες υγείας τους λένε τώρα…) μέχρι ο γιατρός να τους πει κάτι. Καλό ή κακό. Προτιμότερο βέβαια το καλό…
Έχω ζήσει μια παρόμοια σκηνή, όταν πήγα να κάνω ένα τσεκ απ. Εξετάσεις ρουτίνας δηλαδή. Μέσα σε όλα, προβλεπόταν και ένα καρδιογράφημα ή κάτι τέτοιο. Με πάνε λοιπόν σε μια αίθουσα, με πολύ χαμηλό φωτισμό, που σ΄ ένα μόνιτορ παρακολουθούσαν την καρδιά μου. Πάνω απ το μόνιτορ ήταν σκυμμένοι ο διευθυντής της καρδιολογικής κλινικής του νοσοκομείου, ο βοηθός του και 5 ειδικευόμενοι. Από εκεί που βρισκόμουν, δεν μπορούσα να ακούσω τι έλεγαν, αλλά πάντως όσα έλεγαν πρέπει να ήταν εξαιρετικά σοβαρά αν κρίνω από το ύφος τους, αλλά και από το γεγονός ότι κάθε λίγο και λιγάκι κάτι έδειχναν στην οθόνη. Περιττόν να πω ότι εγώ είχα πάει και είχα έρθει από την αγωνία μου. Κάποια στιγμή, επί τέλους, ανάβουν τα φώτα και ο διευθυντής της κλινικής μου λέει: «Είστε μια χαρά. Δεν έχετε τίποτα».
Τι είχε συμβεί. Απλώς ο γιατρός βρήκε την ευκαιρία να κάνει μάθημα στους ειδικευομένους, και τους έδειχνε διάφορα πράγματα, τα οποία εγώ ερμήνευα ότι με έφερναν κοντά σε τόπους χλοερούς, σε τόπους αναψύξεως ένθα απέδρα πάσα οδύνη λύπη και στεναγμός. Ευτυχώς το τοιούτον δεν συνέβη και ζήσαμε εμείς καλά και ο γιατρός καλύτερα.
Άλλη μία φορά σε μία εξέταση σπινθηρογραφήματος, εκεί που με είχανε δέσει ξαπλωμένο σε ένα κρεβάτι, όχι και πολύ άνετο, άκουσα ζωηρές συζητήσεις μεταξύ των γιατρών και των νοσηλευτών. Κάποιες στιγμές σταματούσαν οι συζητήσεις και έπεφταν όλοι με τα μούτρα σε κάποια οθόνη. Μετά ξανάρχιζαν οι συζητήσεις από τις οποίες ξεχώρισα μόνο μία λέει: «Μαρμαρυγή». Ωχ, ωχ, σκέφτηκα, νάτα τα μαντάτα. Τότε μια κοπέλα δεν ξέρω αν ήταν ιατρός ή βοηθός, άλλωστε πολύ λίγη σημασία είχε, σκύβει και με ρωτάει:
- Από πού είστε;
- Από το Ναύπλιο της απαντώ
- Α ωραία! Τον Δημήτρη τον Βουρδούλακα, από τα χωριά της Επιδαύρου τον ξέρετε;
Άντε τώρα σε τέτοια κατάσταση, δεμένος χειροπόδαρα, να έχεις ακούσει κι’ εκείνη την αναθεματισμένη τη λέξη «μαρμαρυγή», να έχεις όρεξη για κοινωνικές συζητήσεις.
- Λυπάμαι, απήντησα. Εγώ είμαι από τα χωριά της Νέας Κίου, προς μεγάλη απογοήτευση της γνωστής του Βουρδούλακα…
Αυτά όμως δεν συμβαίνουν μόνο με τους γιατρούς.
Προ ημερών είχα πάει το αυτοκίνητό μου, κάποιας ηλικίας κι΄ αυτό, στο συνεργείο, διότι παρουσίαζε μία διαρροή.
Κάθισα στο σαλονάκι αναμονής, έφτιαξα τον καφέ, που ευγενώς προσέφερε η αντιπροσωπία (τι διάολο τόσα λεφτά παίρνει…), και προσπάθησα να διαβάσω κάτι που είχα φέρει μαζί μου, προβλέποντας μακράν παραμονή. Κάποια στιγμή με φωνάζει ο επικεφαλής του συνεργείου να πάω στο γραφείο του. Πριν μπω μέσα και ακριβώς στην πόρτα με σταματάει ο γνωστός μου πλέον (λόγω πολυχρονίου χρήσεως, όπως λέγαμε στις απαιτούμενες δαπάνες) ηλεκτρολόγος και με ύφος περίλυπο μου λέει: «Τι περιμένεις; Παλιό αυτοκίνητο. Δώσε εκεί 5 με 7 χιλιάδες και πάρε ένα καλό μεταχειρισμένο…».
Ήταν φανερό ότι η εξέταση του αυτοκίνητου μου, είχε φέρει στην επιφάνεια πολλά και μη αναστρέψιμα προβλήματα.
Μπαίνω σεμνά και ταπεινά και με βαριά καρδιά και καημό μεγάλο, που έλεγε και το άσμα, στο γραφείο του αρχιμηχανικού, ο οποίος αρχίζει: «Κοιτάξτε το αυτοκίνητο είναι παλιό και εξ΄ αιτίας αυτού του γεγονότος….» και μου αραδιάζει τις εργασίες που έπρεπε να γίνουν ώστε το αυτοκίνητο να ξαναγίνει αυτοκίνητο, από ρημάδι που ήταν. Συμπέρασμα 1.250 ευρώ…
Δηλαδή μία ιατρική εξέταση και μία επίσκεψη στο συνεργείο και τα πιάσαμε τα λεφτά μας.
Την υγειά μας νάχουμε!
Σήμερα συνεχίζουμε με τον σύντροφο Παύλο Νεφελούδη, αδελφό του Βασίλη Νεφελούδη, που έχουμε ήδη παρουσιάσει. Υπενθυμίζουμε ότι το βιβλίο «Τα οικογενειακά του ΚΚΕ», έχει γραφεί το 1949:
Παύλος Νεφελούδης
Ό Παύλος Νεφελούδης είναι αδελφός τού Βασίλη Νεφελούδη, μέλος μιας πολυμελούς οικογένειας, ή οποία κατάγεται από τα Μουδανιά της Μικράς Ασίας και ήρθε στην Ελλάδα, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή.
Ό Παύλος, όπως και ο αδελφός του, είναι παλιός κομμουνιστής και στέλεχος; τού Κ.Κ.Ε.
Έχει από πολλά χρόνια να εργαστεί βιοποριστικά, αν και είναι λογιστής, γιατί το Κόμμα τον χρησιμοποιούσε ολοκληρωτικά για τον «αγώνα» και έτσι, και αυτός, όπως και πολλοί άλλοι, ανήκει στην κατηγορία των επαγγελματιών κομμουνιστών.
Το 1939, ό Παύλος Νεφελούδης είχε τοποθετηθεί από το Κόμμα στην Κομμουνιστική Όργάνωση Θεσσαλονίκης, οπού και συνελήφθη από την αστυνομία και εξετοπίσθη στην Ακροναυπλία, σαν επικίνδυνος κομμουνιστής.
Το Δεκεμβριανό κίνημα τον βρήκε γραμματέα της 4ης Κομμουνιστικής Αχτίδας Αθηνών, ή όποια είχε εις την περιφέρεια της τότε και το Περιστέρι.
Ό Παύλος μαζί με τον Μιχάλη Πεκτασίδη, τον γνωστόν υπεύθυνο τού Μπούλκες στη Γιουγκοσλαβία, διεδραμάτισε πρωτεύοντα ρόλο στο κίνημα και μετά την αποχώρηση του ΕΛΑΣ από την Αθήνα, έφυγε και αυτός.
Μετά την Βάρκιζα, γύρισε στην Αθήνα και εργάστηκε παράνομα στην Κομμουνιστική Οργάνωση Αθηνών σαν γραμματέας σε διάφορες αχτίδες, γιατί εδιώκετο για τα εγκλήματα τού Περιστεριού.
Ως τις αρχές τού 1949, ό Παύλος, χάρις στα «συνωμοτικά» μέτρα, πού έπαιρνε, κατόρθωνε να μένει ασύλληπτος και αυτό τον «ανέβαζε» στα μάτια των άλλων συντρόφων του, σαν «υπόδειγμα ικανού αγωνιστή». Οι ικανότητες του όμως, δεν περιορίζονταν μόνον στην πολιτική συνωμοτικότητα, στην εγκληματικότητα και τις εκτελέσεις αθώων ανθρώπων. Είχε κι’ άλλες ικανότητες και σ’ άλλους τομείς. Κι’ αυτές οι ικανότητες τού Παύλου «μας», έγιναν γνωστές, όταν συνελήφθη. Τότε απέδειξε ότι είναι, όχι μόνον αυστηρός τηρητής των «συνωμοτικών»» μέτρων, άλλα και των αρχών της «ηθικής» και μάλιστα της «οικογενειακής» ηθικής
Ό Παύλος, πιστός στις αρχές τού Κόμματος, κράτησε «ψηλά» τη σημαία της «οικογενειακής ηθικής» και τα έργα του μας δείχνουν πώς δεν πρέπει να έχουμε καμία αμφιβολία ότι το Κ.Κ.Ε. «θα απαλλάξει την Ελλάδα από τη διαφθορά και τν ανηθικότητα, στην όποιαν την έχουν ρίξει οι αστοί».
Η σύλληψη τού Παύλου έγινε σ’ ένα σπίτι στην Καλλιθέα, στις αρχές τού 1949». Ή αστυνομία, όπως είναι «κακομαθημένη», μπήκε μέσα στο σπίτι, τα χαράματα, τόσο αιφνιδιαστικά, ώστε ο Παύλος και ή γυναίκα, πού έμενε μαζί του δεν πρόφτασαν να ξεχωρίσουν τα ρούχα τού ύπνου και να δημιουργήσουν έτσι δύο ξεχωριστά στρωσίδια, αν και κατέβαλαν, είναι αλήθεια, σοβαρή προσπάθεια γι’ αυτό.
Αφού φόρεσαν τα ρούχα τους, άρχισαν οι τυπικές εκείνες ερωτήσεις από τούς αστυνομικούς, πού σε άλλη περίπτωση δεν θα πείραζαν καθόλου τον Παύλο και την άγνωστη, έως εκείνη τη στιγμή, γυναίκα.
Όταν αναγκάστηκαν να παρουσιάσουν τις ταυτότητές τους, τότε έγινε το «ανεπανόρθωτο». Η άγνωστη γυναίκα ήταν η Νίκη, «χήρα» Γρηγορίου Σκαφίδα, αδελφή της Σοφίας Νεφελούδη. Δηλαδή ο Παύλος Νεφελούδης συζούσε με την κουνιάδα τού αδελφού του Βασίλη, και έτσι, οι δύο αδελφοί Νεφελούδηδες είχαν γυναίκες τους τις αδελφές Σοφία και Νίκη, το γένος Αδαμοπούλου. Για να εκτιμήσετε σωστά τη συμβίωση τού Παύλου με την «συμπεθέρα» του, χήρα Γρηγόριου Σκαφίδα, μέλους τού Π. Γ. τού Κ.Κ.Ε., την 4η Αύγουστου, πρέπει να λάβετε υπ’ όψη σας τα παρακάτω. Ό άνδρας της Νίκης, Γρηγόριος Σκαφίδας, συνελήφθη κατά την περίοδο της 4ης Αυγούστου και φυλακίστηκε στις Φυλακές Συγγρού και Αιγίνης. Την εποχή εκείνη, όπως είναι γνωστό, πολλά στελέχη κλονίστηκαν, έκαμαν δηλώσεις και ένας απ’ αυτούς ήταν και ο Σκαφίδας.
Κατά το Δεκεμβριανό κίνημα ό Σκαφίδας είχε την αφέλεια να ακολουθήσει στην υποχώρησή του από την Αθήνα τον ΕΛΑΣ και, έπειτα από υπόδειξη της ίδιας της γυναίκας του και του Παύλου Νεφελούδη εκτελέστηκε από τούς ελασίτες. Έτσι ή Νίκη απαλλάχτηκε από την ανεπιθύμητη παρουσία του δηλωσία άνδρα της, με τη «βοήθεια» του κουνιάδου τής μεγάλης αδελφής της Σοφίας Παύλου Νεφελούδη. Ύστερα απ’ αυτό, όπως είπαμε πιο πάνω, «δικαιολογούμε» και βρίσκουμε «ηθικό» το να συζούν ό Παύλος με την Νίκη ανεξάρτητα από την συγγένεια και τις «αστικές προλήψεις» περί ηθικής.
Για την ιστορία και σαν υστερόγραφο, ας σημειώσουμε για τους αναγνώστες μας ότι ό Παύλος «μας» έχει και μια ερήμην καταδικαστική απόφαση 7 χρόνια φυλακή για κλοπή εφοδίων της ΕΦΕΞ, άλλα δεν ανησυχεί καθόλου γι’ αυτό. Η «γυναικαδέλφη» και «νύφη» του Παύλου, ή Σοφία Νεφελούδη θα διαθέσει δικηγόρο και τα έξοδα από την «Αλληλεγγύη», όπου είναι υπεύθυνη και θα βοηθήσει τα δύο καινούργια «θύματα της Μοναρχοφασιστικής Τρομοκρατίας», τον κουνιάδο και την αδελφή της «για να γλυτώσουν από τα νύχια του «Αμερικανοαγγλικού Ιμπεριαλισμού» και του «Αστοτσιφλικάδικου ελληνικού μοναρχοφασισμού» και να συνεχίσουν την «εθνικοαπελευθερωτική δράση τους».
Σήμερα αρχίζουμε με ένα ανέκδοτο:
Όταν συναντάς παλιούς συμμαθητές και νομίζεις πως εσύ μικροδείχνεις
«Λέγομαι Λένα Παπα something και περίμενα στον προθάλαμο του οδοντίατρου που πρόσφατα μου είχανε συστήσει. Πρόσεξα το πτυχίο του, στην γωνιά του τοίχου, στο οποίο αναγράφονταν το πλήρες όνομά του, κ.λπ.
Ξαφνικά θυμήθηκα το ψηλό, καστανό, καλοφτιαγμένο παληκάρι με το ίδιο ονοματεπώνυμο, που είχα συμμαθητή στο γυμνάσιο, κάπου 40 χρόνια πίσω και που για ένα φεγγάρι, μάσαγα τα σίδερα για χάρη του.
Μπορεί να έχει σχέση μ’ αυτόν εδώ τον τύπο ;
“Μπα, αποκλείεται,” σκέφτηκα, άμα τον είδα. Τούτος εδώ ο μισοφαλακρός, ο κοιλαράς, μέσα στην ρυτίδα, παραήτανε γέρος για να ήτανε ο πρώην συμμαθητής μου.
Αφού μου εξέτασε τα δόντια, τον ρώτησα εάν είχε φοιτήσει, παρ’ ελπίδα, στο γυμνάσιο των Ιωαννίνων.
– “Άκου τώρα ! Ασφαλώς, και ήμουνα και σημαιοφόρος κάθε χρόνο”, μου είπε με περισσό καμάρι.
– Πότε αποφοιτήσατε; τον ρώτησα.
– Το 1975, μου απάντησε. Γιατί με ρωτάτε;
– Γιατί ήσασταν στη τάξη μου !!!!
Με κοίταξε προσεκτικά και όλο και πιο κοντά και κατόπιν, αυτός ο κακομούτσουνος σκατόγερος, ο φαλάκρας, κοιλαράς, σταφιδιασμένος καραμαλάκας, με ρώτησε :
-Τι μάθημα διδάσκατε ;;;»
Τι να του πεις τώρα; Έχει δίκιο.
Πέρασε η γιορτή σου, αλλά χρόνια σου πολλά
Όπως το βλέπει κανείς…
Χωρίς λόγια…
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, γεγονότα και καταστάσεις, μόνο τυχαία δεν είναι!
Να παιδί, να μάλαμα.
Αποκηρύσσω μετά βδελυγμίας ον ρατσισμό….
Υπερβολές…
Τι διαβάζω στην «δημοκρατία» ρε σύντροφοι; Η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης κα Συραγώ Τσιάρα αποφάσισε, με την σύμφωνη γνώμη του δημιουργού κ. Κατσαδιώτη, όπως οι πίνακες που δέχθηκαν την επίθεση του κ. Παπαδόπουλου συνεχίσουν να εκτίθενται, αλλά στο πάτωμα όπως είναι κατεστραμμένοι με συνοδευτικό κείμενο που να εξηγεί, ότι αυτό γίνεται με στόχο να αναδειχθεί η βία, ως κοινωνικό σύμπτωμα. Λυπάμαι αλλά θα κατηγορήσω την κα διευθύντρια, για έλλειψη φαντασίας. Εγώ τι θα έκανα αν ήμουν στη θέση της; Θα ζητούσα από ένα εικαστικό να φτιάξει ένα γλυπτό αφιερωμένο στην συμβάν, όπως π.χ. αυτό στη μνήμη των… νεκρών της ΕΡΤ. Εκεί οι επισκέπτες θα εναποθέτουν άνθη. Θα έκανα περίφραξη του χώρου με αγκαθωτό συρματόπλεγμα, για να δείξω την φυλάκιση των ιδεών. Θα χρωμάτιζα μαύρο τον απέναντι τοίχο για να τονίσω την μαύρη αντίδραση. Θα έφερνα την Γκρέτα Τούνμπεργκ (την ξεχάσατε κιόλας;) να κάνει σειρά διαλέξεων για την κλιματική αλλαγή, η οποία, ως γνωστόν, φταίει για όλα. Θα διοργάνωνα πορεία στην Αμερικανική πρεσβεία, πρώτον διότι είναι κοντά (μη ξεποδαριαστούμε κιόλας) και δεύτερον, διότι η Αμερική φταίει για όλα. Τέλος θα ζητούσα από την ΕΠΟ να τηρηθεί σιγή τριών λεπτών (έτσι μπόλικη μπόλικη, όχι το τσουρούτικο ένα λεπτό) σε όλους τους αγώνες, όλων των κατηγοριών εις μνήμη των πεσόντων πινάκων. Αυτά.
Προ ημερών, ορκίστηκε ο νέος (13ος τον αριθμό…) Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Δεν θα ασχοληθώ με τις ανούσιες τυπικές προσφωνήσεις, οι οποίες άλλωστε περιέχουν πολλές ανακρίβειες. Είπε π.χ. ο κ. Τασούλας ότι η απερχομένη Πρόεδρος κα Σακελλαροπούλου εξετέλεσε άψογα τα καθήκοντά της. Ευγένεια θα πείτε. Ξέχασε φαίνεται τις προκλ ήσεις της, όταν απέφευγε να ασπαστεί το Ιερό Ευαγγέλιο, ή όταν απαγόρευσε να ακούγεται ο Εθνικός Ύμνος ή τα γλέντια της για τον γάμο των ΛΟΑΤΚΙ, για να θυμηθούμε μόνο μερικά. Εκείνο που εντυπωσίασε στις σχετικές τελετές, ήταν η απομόνωση του… πεδίου της μάχης. Ο περιούσιος λαός, που είναι σημειωτέον και ο… κυρίαρχος, είχε δημοκρατικότατα απομακρυνθεί για λόγους ασφαλείας. Όχι βέβαια για την δική του ασφάλεια. Κάτι λέγαμε για Δημοκρατία. Ο κ. Τασούλας πρέπει να μάθει μερικά πράγματα ακόμη. Στην τήρηση ενός λεπτού σιγής επί παραδείγματι, δεν στεκόμαστε με τα πόδια ανοιχτά, αλλά σε στάση προσοχής. Μπράβο του και συγχαρητήρια που όπου ακουγόταν Εθνικός μας Ύμνος τον έψαλε και αυτός και μάλιστα δυνατά μαζί με τα παρατεταγμένα τμήματα, που απέδιδαν τιμές. Ευχόμαστε καλορίζικος ο νέος Πρόεδρος και καλή επιτυχία στο έργο του.
Θα έχετε καταλάβει συμπολίτες μου (Νάτο τώρα! Το άφησε ο κ. πρωθυπουργός, αλλά το κολλήσαμε εμείς), ζούμε στην εποχή της τέλειας παράκρουσης. Και αναφέρομαι στο εδώ και δύο χρόνια επίκαιρο και ας λέει ο κ. Βορίδης, θέμα του δυστυχήματος των Τεμπών. Τους λες: «Ρε είναι λογικό που επί δύο χρόνια δεν μπορούμε να μάθουμε τι στο διάολο κουβάλαγε το αναθεματισμένο το εμπορικό;» και αρχίζουν «ξέρεις οι φορτωτικές, το έτσι, το αλλιώς». Τους λες: «Πώς ο κ. Κ. Αχ. Καραμανλής διαβεβαίωνε τη Βουλή για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων μόλις 8 μέρες πριν το δυστύχημα;» και αρχίζουν «Αναπαράγεις τις απόψεις του τάδε πουλημένου δημοσιογράφου». Ρωτάς για την αηδιαστική φράση του κ. Γεωργιάδη: «Αν ο υπουργός έλεγε ότι υπήρχε πρόβλημα ασφαλείας, δεν θα έμπαινε κανένας στα τραίνα» και σε εντάσσουν στους οπαδούς της κας Κωνσταντοπούλου, η οποία είδε ξαφνικά να αυξάνονται οι οπαδοί της τόσο, ώστε τα ποσοστά της να αγγίζουν πλέον και ίσως να ξεπερνούν, δεν είναι βέβαιον ακόμα, το σταλινικό 90%. Μεγαλεία πράγματα. Ρωτάς το ένα, ρωτάς ο άλλο και απαντήσεις συγκεκριμένες δεν παίρνεις. Τι να πουν άλλωστε; Είναι όμως πεπεισμένοι ότι σε βάζει ο… Πούτιν ή τα πολυόμματα χερουβείμ και τα εξαπτέρυγα σεραφείμ και τα λες αυτά. Τέτοια επιχειρήματα όμως είναι για τα μπάζα (μη λες μπάζα…).
Μ.Η.Τ. 232120