Η στάση είχε την δική της ιστορία

Βέβαια αυτό που βλέπετε παραπάνω δεν είναι ακριβώς στάση λεωφορείου. Δηλαδή στάση είναι, αλλά παρά την θέληση του οδηγού. Κάτι σαν την εμπλοκή του τυφεκίου που λέγαμε στον Στρατό.

Tου Χρήστου Μπολώση

Εμείς όμως σήμερα, θα μιλήσουμε για τις νορμάλ στάσεις, που βλέπουμε στου δρόμους.

Ανήκω στην συμπαθή τάξη της πλεμπάγιας, που για τις μετακινήσεις της χρησιμοποιεί τα ΜΜΜ. Επομένως έχω εξοικειωθεί με τα ονόματα των στάσεων και όχι μόνο αυτό, αλλά έχω κάνει και ολόκληρη μελέτη πάνω στην ονοματοθεσία αυτών. Μία λίαν περιληπτική αναφορά στην μελέτη θα κάνουμε σήμερα.

Οι στάσεις λοιπόν παίρνουν το όνομά τους από τα παρακάτω:

α. Διάφορα και εν πολλοίς ανεξήγητα

Καρανίκα, Αστέρια, Κατεχάκη, Μπακνανά, Λίτσα, Παναθήναια, Σόνια κ.λπ.

β. Από φως φανάρι συνθήκες

Στροφή, πάρκο, Αγία Σοφία, Σκαλάκια, Στάδιο, Ωνάσειο κ.λπ.

γ. Από Νοσοκομεία

Ιπποκράτειο, Ευαγγελισμός κ.λπ.

δ. Από οδούς που βρίσκονται δίπλα στη στάση

Τρικάλων, Σερρών, Λαχανά.

Τώρα βέβαια, οι νέοι επιβάτες προβληματίζονται όταν ακούνε «Στάση Αστέρια», διότι πού να φαντασθούν ότι στο σημείο εκείνο προ 50 ετών και βάλε βρισκόταν ένα καφενείο με αυτό το όνομα!

Όταν χρησιμοποιείς λεωφορεία που κατηφορίζουν την Λεωφόρο Μεσογείων λίγο πριν βγεις στους Αμπελοκήπους, ακούς να αναγγέλλεται η στάση «Καρανίκα». Μη νομίσει κανένας ότι η ονοματοθεσία της στάσης έγινε προς τιμή του τέως συμβούλου του κ. Τσίπρα, Νίκου Καρανίκα, αν και όλα μπορείς να τα περιμένεις από αυτό το Κράτος. Όμως όχι. Σ’ εκείνο το σημείο, πριν δηλαδή στρίψεις στην Φειδιππίδου προς την Λεωφόρο Αλεξάνδρας, βρισκόταν το εστιατόριο του Καρανίκα, εξ’ ου και η στάση.

Αλήθεια ποιός ήταν αυτός ο Μπακνανάς που έδωσε το όνομά του σε κοτζάμ στάση του τραμ;

Γεννήθηκε το 1753 κοντά στο Θησείο από φτωχούς γονείς. Ήταν αγράμματος και έγινε κηπουρός που πουλούσε τα προϊόντα του στα περίχωρα της Αττικής. Ο νέος αυτός έπεσε θύμα συκοφαντίας, ότι τάχα υποστηρίζει με αποστολή τροφίμων τους επαναστάτες στη Σαλαμίνα ή, κατά άλλους, ότι προμήθευε μπαρούτι τους κλέφτες των ορεινών της Αττικής. Η κατηγορία δεν αποδείχθηκε ποτέ, όμως ο ίδιος καταδικάστηκε σε θάνατο. Ο δήμιός του τον περιέφερε στους δρόμους της Αθήνας και του ζητούσε να αλλαξοπιστήσει για να γλιτώσει. Εκείνος όμως δε δεχόταν και φώναζε: «Χτυπάτε διά την πίστην».

Στο τέλος αποκεφαλίστηκε στις 9 Ιουλίου 1771 και ο θάνατός του έκανε αίσθηση στην κοινωνία της Αθήνας.

Αυτός λοιπόν ήταν ο Μιχαήλ Μπακνανάς, Ε, άξιζε μια στάση δεν νομίζετε;

Αμ το άλλο, το «Κατεχάκη» πόθεν μας ξεφύτρωσε κι’ έγινε οδός και σταθμός του μετρό; Ο Γεώργιος Κατεχάκης λοιπόν, ήταν αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, από την Πόμπια Μεσαράς Ηρακλείου. Αποφοίτησε από τη Σχολή Ευελπίδων το 1902 και πήρε μέρος στον Μακεδονικό Αγώνα τα έτη 1904 και 1905. Ήταν αρχηγός του σώματος των Κρητών Εθελοντών και έφερε το ψευδώνυμο «Καπετάν Ρούβας». Έδρασε κυρίως στις περιφέρειες Φλώρινας, Καστοριάς και Μοναστηρίου. Ο Κατεχάκης σημείωσε εντυπωσιακές επιτυχίες εναντίον των Βουλγάρων, με αποκορύφωμα την περίφημη ενέδρα στο Σκλήθρο.

Το 1912-1913 λοχαγός έλαβε μέρος στους βαλκανικούς πολέμους ως γενικός αρχηγός των εθελοντικών σωμάτων της Μακεδονίας και ως επιμελητής της μεραρχίας Ηπείρου.

Φθάνοντας επί παραδείγματι στην στάση «Αστέρια», που είπαμε πάρα πάνω, περιμένεις να δεις κάτι χαρακτηριστικό. Ένα, έστω και μικρό, γραφείο της ΝΑΣΑ ίσως, ένα αστεροσκοπείο ή τον Γιάννη Βογιατζή να τραγουδάει «Θα πούνε τ΄ αστέρια πως πήγε ένας κλέφτης και πήρε ένα αστέρι και τόχει στη γη». Μπα τίποτα απ’ όλα αυτά. Ρωτάς δεξιά, ρωτάς αριστερά, καθόσον περίεργος και μαθαίνεις από ένα γεροντάκι ότι εκεί παλιά ήταν ένα καφενείο με το όνομα «Αστέρια». Ψιλοαπογοητεύεσαι βέβαια που από την ΝΑΣΑ και τον Γιάννη Βογιατζή έπεσες στον μέτριο πολλά βαρύ και όχι, αλλά η ιστορία είναι ιστορία.

Η Άννα Μπιθικώτση έγραψε τους στίχους και ο Κώστας Νικολόπουλος τη μουσική. Το ερμήνευσε ο αξεπέραστος Γρηγόρης Μπιθικώτσης και άρχιζε έτσι

Στο Περιστέρι ένα ταξίδι λέω να πάω

στο Βαμβακάρη θέλω να μιλήσω

με τους ρεμπέτες του ντουνιά να σεργιανήσω

το τρελλοκόριτσο στα χείλη να φιλήσω.

Τώρα τι σχέση έχει ο σερ Μπιθί με τις στάσεις των λεωφορείων; Ακριβώς ειπείν, ουδεμία. Έχω όμως εγώ με το Περιστέρι, αφού εκεί μεγάλωσα. Πηγαίνω λοιπόν πολλές φορές εκεί και όταν θέλω να κάνω μια βουτιά στα παλιά (κάπου το έχω διαβάσει αυτό και πολύ μου άρεσε), μπαίνω στο λεωφορείο. Ακούω λοιπόν «Στάση Αστυνομία» και σε ακτίνα 5 χιλιομέτρων δεν βλέπεις όχι αστυνομία αλλά ούτε αστυφύλακα. Εγώ όμως καθόσον τα έχω τα χρονάκια μου, ξέρω ότι εκεί πολύ παλιά, όχι βέβαια από την εποχή του Πάγκαλου, ήταν το ΙΖ΄ Αστυνομικό Τμήμα οπότε μηδέν παρεξήγηση. Εκεί, στο περίφημο ΙΖ Αστυνομικό Τμήμα, μας κουβαλάγανε όταν πιτσιρικάδες μας πιάνανε να καβαλάμε ποδήλατο χωρίς αριθμό κυοφορίες. Αυτό ο έγραψα για δύο λόγους. Πρώτο για να καταθέσω κι΄ εγώ τις αντιστασιακές περγαμηνές μου και δεύτερον για να θυμίσω με τι ασχολιόνταν τότε η Αστυνομία, αφού όλα τα άλλα, ήταν υπό απόλυτο έλεγχο. Λίγο παρακάτω ακούω «Στάση Λίτσα». Από ένα γρήγορο σκανάρισμα των επιβατών συμπεραίνω ότι ουδείς γνωρίζει πόθεν η «Λίτσα» και αισθάνομαι υπερήφανος που γνωρίζω ότι το όνομα αυτό ανήκε σ’ έναν θερινό κινηματόγραφο της περιοχής. Μωρέ κατόρθωμα!

Λίγο πιο πάνω στη οδό Θηβών, πηγαίνοντας προς Ίλιον, συναντάς την στάση «Φιστικιές». Ψάχνεις από δω ψάχνεις από κει, αλλά το μόνο που βλέπεις είναι κάτι σακουλάκια φιστίκια στο περίπτερο. Όμως πρέπει να είσαι πολύ νιώκος για να μη καταλάβεις ότι εκεί κάποτε θα υπήρχε ένα περιβόλι με φιστικιές.

Τέλος, δεν θέλει και πολύ μυαλό γιατί κάποια στάση έχει το όνομα «Νεκροταφείο» και η οποία μάλλον είναι διαχρονική αφού σπανίως τα κοιμητήρια… μετακομίζουν.

Σήμερα σύντροφοι και συντρόφισσες παρουσιάζουμε μία άλλη προσωπικότητα του κομμουνιστικού Πανθέου ή μάλλον Π-αθέου, αφού είναι γνωστή η απέχθεια προς το Θείον των κομμουνιστών, πλην της κα Λιάνας Κανέλη…

«Ο κομμουνιστής σαν χαρακτήρας».

«Ό κομμουνιστής έχει τιμιότητα, εντιμότητα, ανιδιοτέλεια και ακεραιότητα. Κάνει τη δουλειά και το καθήκον του από συνείδηση και εσωτερική ανάγκη. Ή καυχησιολογία και ή επίδειξη τού είναι απόλυτα ξένα πράγματα. Σιωπηλός και μετριόφρονας συγκεντρώνει ακόμα τον πατροπαράδοτο ελληνικό λαϊκό ιπποτισμό».

Ν. Ζαχαριάδης: Ό Κομμουνιστής, Λαϊκός Αγωνιστής, Μέλος του ΚΚΕ, σελ. 18·

Μιλτιάδης Πορφυρογένης

Είναι γνωστός στο Πανελλήνιο και στην οικουμένη σαν «Υπουργός της Δικαιοσύνης» της «Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης» και επομένως δεν χρειάζεται εμείς να τον παρουσιάσουμε ιδιαιτέρως. Είναι γνωστός ακόμη στους αναγνώστες μας και από τα όσα γράψαμε απ’ αφορμή του Καραγιώργη.

Εδώ θα ασχοληθούμε με μια συναισθηματική περιπέτεια τού κ. «Υπουργού» με την «δίδα» Σιδηροπούλου, την όποιαν είχε προσλάβει ιδιαίτερη γραμματέα του.

Οι αναγνώστες μας θα θυμούνται ασφαλώς ότι όταν τον Αύγουστο του 1948 καταδικάσθηκε σε θάνατο από το Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών ή Ισμήνη Σιδηροπούλου, ή «Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση» ξεσήκωσαν πρωτοφανή θόρυβο και διαμαρτυρίες για την ματαίωση της εκτέλεσής της.

Πολλοί θα μας πουν, ότι ή «Δημ. Κυβέρνηση» πάντοτε διαμαρτύρεται και προσπαθεί να ματαιώσει αποφάσεις εις βάρος των «θυμάτων», πού προκαλεί; ή εγκληματική πολιτική της. Το λιγότερο πού μπορούμε να καταλογίσουμε σ’ αυτούς τούς αντιρρησίες είναι ή έλλειψη πιστής μνήμης, γιατί, τότε, ό ραδιοφωνικός σταθμός της «Π.Δ.Κ.» και ο Πορφυ- ρογένης ιδιαιτέρως, χάλασαν κυριολεκτικά τον κόσμο για τη δίκη και καταδίκη αυτή», ενώ για άλλες γυναίκες, όπως ή Καπλάνη κ.λπ., δεν ανέφεραν ούτε λέξη. Ό λόγος πού ό Πορφυρογένης ενδιαφέρθηκε ιδιαιτέρως για τη δίκη αυτή,είναι γιατί ή Σιδηροπούλου ήταν ή «ιδιαιτέρα»… γραμματεύς του με πολλές χάρες και θέλγητρα, ιδιώτης πού κατά το παρελθόν είχε προκαλέσει αλλεπάλληλες σκηνές ζηλοτυπίας μεταξύ αυτού και της «κυρίας» Φούλας Πορφυρογένη.

Συνηθισμένα πράγματα, θα πουν μερικοί. Κουτσομπολιό θα ισχυριστούν άλλοι. Συμφέρον να «λερωθεί» ή ηγεσία τού Κ.Κ.Ε. θα πουν οι «κατατοπισμένοι» κ.ά. όμοια.

Καλά λοιπόν, αυτό δεν είναι «τίποτα», γιατί δεν υπάρχει «αποδεικτικό» στοιχείο, όπως θα φωνάξουν οι άπιστοι Θωμάδες τού Κ.Κ.Ε. Καλά λοιπόν, ας αφήσουμε τις σχέσεις τού Πορφυρογένη με τη Σιδηροπούλου και ας έρθουμε σ’ ένα άλλο γεγονός, για το οποίο τούς ρωτάμε και μείς με τη σειρά μας: Μπορούν να μας πουν οι άπιστοι κομμουνιστές, πώς εξηγούν αυτοί, με την «κομμουνιστική ηθική», την πάρα κάτω στάση τού Μιλτιάδη Πορφυρονένη;

Το μέτωπο της Αλβανίας κατέρρεε και τα Αγγλικά καράβια έπαιρναν από την Ελλάδα στρατό και πολίτες για την Αλεξάνδρεια. Ένα από τα καράβια αυτά στάθηκε στην Κίμωλο για να αποφύγει τα στούκας των Γερμανών. Το καράβι αυτό μετέφερε, μεταξύ των άλλων κα’. μέλη της Αγγλικής Πρεσβείας των Αθηνών. Κατά την παραμονή τού καραβιού στην Κίμωλο, ή οποία, όπως είναι γνωστό, ήταν τόπος εξορίας κομμουνιστών, οι εξόριστοι δεν ήρθαν σε καμιά επικοινωνία με τούς επιβάτες τού καραβιού γιατί ή «γραμμή» τότε, πού είχε δώσει το Κόμμα, ήταν γραμμή «ουδετερότητας» απέναντι στους αντιμαχόμενους Αγγλοέλληνες και Γερμανοϊταλούς, γιατί υπήρχε το ρωσσογερμανικό σύμφωνο Στάλιν-Ρίμπεντροπ.

Πέρασε όλη ή ημέρα, και το βράδυ, όταν τα Στούκας δεν μπορούσαν να διακρίνουν τα καράβια, πού ταξίδευαν, το Αγγλικό καράβι έφυγε από την Κίμωλο. Την επομένη, όταν οι εξόριστοι αναζήτησαν τον Πορφυρογένη και την γυναίκα του έμαθαν, ότι αυτός, ο μεγάλος «λαϊκός αγωνιστής» και ξακουστός ηγέτης τού Κ.Κ.Ε., είχε επιβιβαστεί στο Αγγλικό Καράβι με την γυναίκα του και αναχώρησε μαζί με τούς «Ιντσελιντζενσερβίτες», ύπ’ άριθ. 1 εχθρούς τού Κ.Κ.Ε. Το τί έγινε τότε δεν γράφεται, ούτε το χωράει νους ανθρώπου. Και μείς δεν θα αποπειραθούμε να το περιγράφουμε. Απλώς θα αρκεστούμε να ρωτήσουμε εκείνους από τούς αναγνώστες μας, πού τυχόν ήσαν ή και είναι ακόμα κομμουνιστές να μας πουν, πώς αυτοί μπορούν να χαρακτηρίσουν τη διαγωγή αυτή τού «ηγέτη» τού Κ.Κ.Ε. και «Υπουργού της Δικαιοσύνης» της «Π.Δ.Κ.» των βουνών όχι πλέον της «Ελεύθερης Ελλάδας», άλλα των πρωτευουσών τού σιδηρού παραπετάσματος και κυρίως της Πράγας; Θα την χαρακτηρίσουν απλώς σαν «φιλοτομαρισμό», είτε «λιποταξία» ή σύμφωνα με το βιβλιαράκι τού Μπύχνερ: «Ενάντια στην Προβοκάτσια και το Χαφιεδισμό», θα πρέπει να αναζητήσουν κάτι πιο βαθύ, πιο κρυφό στην υπόθεση αυτή, αφού ξέρουν «τις «λυσσασμένες» προσπάθειες, πού κάνει ό Ταξικός εχθρός να μπάσει, δικούς του ανθρώπους μέσα στο Κόμμα και να εξαγοράσει άλλους πού βρίσκονται σε πόστα κομματικά και να τούς σώσει, όταν αυτοί κινδυνεύουν, για να τούς έχει αργότερα εφεδρεία του;

Η απόφαση της 5ης Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. (Ιανουάριος 1949) ανάμεσα στις άλλες «διαπιστώσεις», πού κάνει, αναφέρει και τα πιο κάτω, πού «κάποια» σχέση νομίζουμε πώς έχουν με τον Πορφυρογένη, πού σαν εκπρόσωπος τού Κ.Κ.Ε. συμφώνησε στο Λίβανο και έτσι «προετοιμάστηκε» το έδαφος για την «Ανάμιξη των Άγγλων στην Ελλάδα».

«Στο διάστημα της κατοχής, το Κ.Κ.Ε. οργανωτικά έχανε την ξεκαθαρισμένη λενινιστική – σταλινική οργανωτική διάρθρωσή του και πήγαινε να διαλυθεί μέσα στην πλατεία μάζα και πολιτικά έχανε το ξεκάθαρο μαρξιστικό-λενινιστικό προσανατολισμό και προοπτική του, μέσα στη γενική Αντιφασιστική πολιτική τοπικά και διεθνώς. Το αποτέλεσμα ήταν το Κ.Κ.Ε. στις κρίσιμες και αποφασιστικές στιγμές για μια καθαρή μαρξιστική λενινιστική προοπτική και γραμμή να μην διαθέτει την απαραίτητη οργανωτική καί πολιτική μονολιθική ενότητα στη δράση».

«…Τό τελικό αποτέλεσμα είναι ότι κερδίσαμε τη μάχη ενάντια ατούς Γερμανούς και τη χάσαμε ενάντια στους Εγγλέζους….». Και σ’ αυτό, όχι λίγο, συντέλεσε και ο διασωθείς από τους Άγγλους «Υπουργός» τού «Π.Δ.Κ.» Μιλτιάδης Πορφυρογένης.

Όπως τώρα και να εξηγήσουν οι αναγνώστες μας κομμουνιστές όλα τα πιο πάνω, γεγονός παραμένει, ότι, ό Πορφυρογένης, όταν τού δώθηκε ή ευκαιρία να φύγει μακριά από την ζωή της εξορίας, την εκμεταλλεύτηκε, ξεχώρισε την τύχη του από την τύχη των άλλων συντρόφων του καί εκείνο που λέει σε ένα μέρος ο ύμνος της Διεθνούς «Στον αγώνα ενωμένοι κι’ ας μή λείψει κανείς» το «ξέχασε» ό Πορφυρογένης. Και το ξαναξέχασε ακόμη και τελευταία, όταν πάλι, αντί τού μπαρουτοκαπνισμένου βουνού, προτίμησε να βρίσκεται μόνιμα, μακριά από τα μπαρούτια και τα ατσάλια και τα βόλια στα ασφαλισμένα λημέρια των δορυφόρων και από εκεί, στα σίγουρα, να ζητά από τούς άλλους να «κρατάν» «παλληκαρήσια» στάση, σαν «τίμια μέλη και πιστοί» οπαδοί τού Κ. Κ.Ε. και ποτέ να μην αφήνουν ούτε σπιθαμή εδάφους της «Ελεύθερης Ελλάδας» στους οπλίτες τού «Μοναρχοφασιστικού Στρατού».

Από την Πράγα είχε την αδιαντροπιά να φωνάζει αδιάκοπα και ασύστολα στα παιδιά τού Ελληνικού λαού, πού με την απάτη και τη βία ανέβασε στο βουνό, ότι πρέπει να πεθάνουν μέχρι ενός, και έδινε αυστηρές εντολές σαν «Υπουργός της Δικαιοσύνης» να εκτελείται κάθε «ρίψασπις», «λιπόψυχος» και «λιποτάκτης» τού «Δ.Σ.Ε.», γιατί έπρεπε κατά τον «ήρωα» κ. «Υπουργό» όλοι τους να πεθάνουν κι’ αυτός, ας ήσαν βέβαιοι γι’ αυτό, στην Πράγα, θα έβγαζε λόγους δεκάρικους επιμνημόσυνους και θά κρατούσε μέσα στα ατέλειωτα γλέντια και συμπόσια με τις αρσενικός και θηλυκές «Προσωπικότητες» των δορυφόρων της Μόσχας και ενός λεπτού σιγή στη «μνήμη» τους, στη μνήμη των θυμάτων της απάτης και της αναίσχυντης προδοσίας τού Κ.Κ.Ε.