Επί προσωπικού

Ο Έκο είχε πει ότι δεν υπάρχουν ειδήσεις τον Αύγουστο. Δεν είχε πει τίποτα για τον Ιούλιο. Να όμως που έσκασε κάτι. Με αφορά προσωπικά, δεν ήθελα όμως  να διακόψω τις… διακοπές σας και να σας σκοτίσω με τα δικά μου, που, όμως, είναι και δικά σας.

• Tου Χρήστου Μπολώση

Ακόμα, ίσως και να μη με ξανααπασχολούσε το θέμα αν δεν έβλεπα ορισμένα περίεργα, όπως το ότι σε εκδήλωση στη κεντρική πλατεία της Κομοτηνής και σε χώρο που παραχώρησε ο Δήμος Κομοτιναίων με συγχρηματοδότηση του Πανεπιστημίου,  η τουρκοκύπρια Işın Karaca, τραγούδησε το «Εμβατήριο της Σμύρνης», το οποίο εξυμνεί τον σφαγέα των Ελλήνων – και όχι μόνο –  Μουσταφά Κεμάλ.

Ακόμη στον Δήμο Κοζλουκεμπίρ, όπως μας πληροφορεί η σχετική αφίσα και το σχετικό ρεπορτάζ της «δημοκρατίας» γίνονται  παλαιστικοί αγώνες υπό την αιγίδα του τουρκικού υπουργείου πολιτισμού  και τουρισμού. Το θέμα δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία αν  ο Δήμος  Κοζλουκεμπίρ δεν ήταν ο Δήμος Αρριανών στην ορεινή πομακική περιοχή  του Αλάν Τεπέ.

Ακόμη ο Ερντογάν το Σάββατο 31η Αυγούστου και την Κυριακή 1η Σεπτεμβρίου, μίλησε λέγοντας «Θα προστατεύσουμε την Γαλάζια Πατρίδα αλλά και τους γιούς της Κομοτηνής». Από τι κινδυνεύουν  άραγε οι «γιοί της Κομοτηνής»; Αυτό μόνο ο… «φίλος Ταγίπ» το γνωρίζει.

Και οι προκλήσεις συνεχίζονται από πλευράς της «Φίλης και συμμάχου Τουρκίας», η οποία ζητά επισήμως και από του βήματος του ΟΗΕ προώθηση της αναγνώρισης του Ψευδοκράτους στην κατεχομένη Κύπρο, ενώ μόλις προχθές η τουρκική αστυνομία κατέσχεσε από φιλάθλους του ΠΑΟΚ όσες Ελληνικές σημαίες είχαν και πήγαιναν να δουν το Γαλατά Σεράϊ – ΠΑΟΚ. 

Επειδή λοιπόν συνέβησαν όλα αυτά και επειδή  η υπόθεση που με αφορά είναι άκρως ενδιαφέρουσα σας την μεταφέρω. Στις 28 Ιουνίου δημοσίευσα στην «δημοκρατία» την «Ριπή» με τίτλο «Τι γίνεται στην Ξάνθη;», η οποία και αναδημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα «Newsbreak»

Η δημοσίευση, όπως ήταν φυσικό θορύβησε κάποιους κύκλους, τους γνωστούς,  οι οποίοι αντέδρασαν.

Και αντέδρασαν… τούρκικα. Δηλαδή αγενέστατα και, προ παντός, ανιστόρητα. Πόσο ανιστόρητα και ιδίως πόσο άρες μάρες κουταμάρες επιχειρήματα χρησιμοποίησαν,  το αφήνω να το κρίνετε εσείς φίλοι μου. Πάντως η ουσία τους είναι ότι «έτσι γουστάρουμε».

Απολαύστε  όλη την ανακοίνωση της «Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας  Τούρκων Δυτικής Θράκης» (!!!)

Βεβαίως η «δημοκρατία» αντέδρασε και με κάλυψε πλήρως, με το δημοσίευμα  που παραθέτω.

Όμως έκρινα ότι αυτούς τους πονηρούς καιρούς, είναι χρήσιμο να μαθαίνουμε, μάλλον να μη ξεχνάμε,  πώς σκέπτονται οι «φίλοι μας» οι οποίο είναι τόσο φιλικοί και έχεις κι’  εκείνον τον Δένδια, τον ζημιάρη, που χαλάει το ειδυλλιακό κλίμα, που θυμίζει των ερώτων φαιδρά εποχή, αλλά αυτός φαίνεται ότι δεν μασάει.

Οι ΚΙΕΦΑΔΕΣ λοιπόν λένε ότι επειδή υπάρχουν τουρκόφωνα στοιχεία στην περιοχή αλλά και τουρκόφωνες εφημερίδες, άρα και αυτοί είναι… τούρκοι. Λογική που δεν καταρρίπτεται με τίποτα…

Επειδή λοιπόν οι ανιστόρητες ή μάλλον οι σκοπίμως ανιστόρητες θέσεις δεν πρέπει να μένουν αναπάντητες, επανέρχομαι στο θέμα, με την βοήθεια του εκλεκτού νιμικού, διεθνολόγου και καθηγητού Στρατιωτικών Σχολών κυρίου Ιωάννη Παπαφλωράτου.

Aς θυμίσουμε, λοιπόν, στους   συμπατριώτες μας ΕΛΛΗΝΕΣ πολίτες ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΟΥ θρησκεύματος  κάποια σημεία της Συνθήκης της Λωζάννης, αν και είμαστε βέβαιοι ότι τα γνωρίζουν και μάλιστα πολύ καλά. Αρχικώς, να ξεκαθαρίσουμε ότι μία συνθήκη ισχύει μέχρι να αντικατασταθεί από άλλη με παρόμοιο περιεχόμενο, εκτός εάν έχει ημερομηνία λήξεως (κάτι που δεν συμβαίνει στη συγκεκριμένη περίπτωση). Επομένως, η συνθήκη ισχύει καθ’ ολοκληρίαν (εκτός από τη Σύμβαση περί των Στενών που αντικαταστάθηκε από τη Σύμβαση του Μοντραί της 20ης Ιουλίου 1936). Είναι δε γνωστό από την αρχαιότητα ότι οι συνθήκες πρέπει να τηρούνται. Οι Ρωμαίοι έλεγαν «pacta sunt servanda», που συνιστά μία διεθνή ορολογία. Είναι ένα αξίωμα που διέπει τις διεθνείς συμφωνίες και σημαίνει ότι οι συμφωνίες επιβάλλεται να τηρούνται, καθώς και ότι οι  υποχρεώσεις που αναλαμβάνονται εκ μέρους των συμβαλλομένων, δηλ. τα συμπεφωνημένα, πρέπει να εφαρμόζονται. Συνεπώς, η πολυμερής Συνθήκη της Λωζάννης πρέπει να γίνεται απολύτως σεβαστή από όλους, πολλώ δε μάλλον απ’ όσους την υπέγραψαν.

Κατόπιν, πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους ότι η αναφορά στο θρήσκευμα στο κείμενο της Συνθήκης έγινε κατόπιν επιμονής της ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ και όχι της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ αντιπροσωπείας στη Λωζάννη. Αυτό συνέβη για τον απλούστατο λόγο ότι την εποχή εκείνη το θρήσκευμα ήταν το βασικό κριτήριο που χρησιμοποιούσε η γειτονική χώρα και με αυτό κατέστη κράτος υποδοχής εκατομμυρίων μουσουλμάνων της από εδάφη που έχανε σταδιακά η Οθωμανική Αυτοκρατορία, π.χ. Βοσνία, Ερζεγοβίνη, Ήπειρο, Καύκασο, Μακεδονία κ.α. Αλλά και αργότερα, με βάση αυτό το κριτήριο, απεδέχθη η Τουρκία την εγκατάσταση 5.000 Τσάμηδων από την Ήπειρο στα εδάφη της. 

Εν συνεχεία, αξίζει να σημειωθεί ότι η Θράκη έχει μακραίωνο παρελθόν που χάνεται στις δέλτους της ιστορίας Κατά τη μυθολογία, πήρε το όνομά της από την κόρη του θεού Ωκεανού και της Παρθενώπης την Θράκη. Στην αρχαιότητα, οι Θράκες λάτρευαν τους ίδιους θεούς με τους υπόλοιπους Έλληνες: τον Δία, την Ήρα, τον Απόλλωνα, την Άρτεμη, τον Άρη τον Διόνυσο, τον Ασκληπιό κ.ά. Μάλιστα, τα Θρακικά φύλα που κατοικούσαν κατά την πρώϊμη ιστορική περίοδο στην περιοχή ήταν πρωτοελληνικής πελασγικής καταγωγής, που ενισχύθηκαν στις αρχές της 2ης και 3ης χιλιετίας από άλλα ελληνικά φύλλα. Στις αρχαίες ελληνικές πηγές διασώθηκαν τα ονόματα πολλών Θρακικών φύλων όπως οι Κίκονες, οι Βίστονες, οι Σαππαίοι, οι Βρίαντες, οι Γέτες, οι Οδρύσσες και άλλα. Ο Ευριπίδης στην Εκάβη χαρακτηρίζει τους Θράκες «δυσμαχώτατους», ο Ηρόδοτος (από τον οποίον έχουμε τις περισσότερες πληροφορίες γι’ αυτούς) αναφέρει και περιγράφει τα όπλα τους, ο δε Θουκυδίδης τους χαρακτηρίζει λαό μαχητικό. Στο διάβα των αιώνων, η περιοχή γνώρισε πολλούς κατακτητές αλλά ουδέποτε έχασε τον ελληνικό χαρακτήρα της. Από τον 14ο αιώνα, η Θράκη περιήλθε σταδιακά υπό τον έλεγχο των Οθωμανών.

Ως γνωστόν, η περιοχή απελευθερώθηκε σταδιακά κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους και τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δυστυχώς, μετά τη διάσπαση του μετώπου στη Μ. Ασία, η Αθήνα (όπου είχε εγκατασταθεί μία στασιαστική κυβέρνηση) απεδέχθη την παραχώρηση της ανατ. Θράκης στην Τουρκία, αν και η σωτηρία της υπήρξε διακηρυγμένος στόχος των κινηματιών του 1922. Πιο συγκεκριμένα, την 25η Σεπτεμβρίου/8η Οκτωβρίου, ο Ελ. Βενιζέλος συμβούλεψε τους ηγέτες του κινήματος να δεχθούν τις αποφάσεις της Διασκέψεως των Μουδανιών, εφ’ όσον θα είχαν την έγκριση των Βρετανών αντιπροσώπων. Mάλιστα, συνέστησε να ενημερωθούν και οι εκπρόσωποι της Θράκης, με την εξής φράση: «Ανακοινώσατε, παρακαλώ, τηλεγράφημα εις πληρεξουσίους Θράκης, Ανατολική Θράκη απωλέσθη ατυχώς δι’ Ελλάδα και επανέρχεται εις άμεσον κυριαρχίαν Τουρκίας, αποκλειομένης πάσης διαμέσου λύσεως, οία υπονοούμενη εις τηλεγράφημά σας. Επί πλέον υποχρεούμεθα να εκκενώσωμεν από τούδε Θράκην». Σημειωτέον ότι η απόφαση αυτή προκάλεσε την έκπληξη ακόμη και του Ισμέτ Πασά, ο οποίος είπε στον Μουσταφά Κεμάλ: «Οι Γιουνάν μας χαρίζουν την ανατολική Θράκη!».

Επηκολούθησε η υπογραφή της συμβάσεως για την υποχρεωτική ανταλλαγή των πληθυσμών, η οποία υπεγράφη την 30η Ιανουαρίου 1923. Το άρθρο 2 προέβλεπε την εξαίρεση των Ελλήνων Κωνσταντινουπολιτών και των μουσουλμάνων της δυτικής Θράκης, χαρακτηρίζοντας τους πρώτους εθνική και τους δευτέρους θρησκευτική μειονότητα. Εντούτοις, υπήρχε μία προϋπόθεση: αυτοί έπρεπε να είχαν εγκατασταθεί στην Πόλη προ του Οκτωβρίου του 1918. Ο συγκεκριμένος όρος επέφερε την εκδίωξη 38.000 Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη. Σημειωτέον ότι σύμφωνα με βρεταννικές στατιστικές, ο αριθμός των Ελλήνων Κωνσταντινουπολιτών έφθανε τις 300.000 (το 1914) και ξεπερνούσε τις 400.000 (το 1922). Αντιθέτως, ο αριθμός των μουσουλμάνων της Θράκης ήταν κατά πολύ μικρότερος, ανερχόμενος σε 86.000 (που αυξήθηκαν σύντομα σε 106.000).

Την 24η Ιουλίου 1923, υπεγράφησαν οι Συνθήκες της Λωζάννης, καθώς δεν επρόκειτο για ένα νομικό κείμενο αλλά για μία πλειάδα συνθηκών, πρωτοκόλλων και άλλων κειμένων. Σύμφωνα με την Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάννης, το Πατριαρχείο απογυμνώθηκε από όλες τις μη θρησκευτικού χαρακτήρα αρμοδιότητες, ενώ εξέλειπε πλήρως το σύστημα των millet. Τα μειονοτικά δικαιώματα των Κωνσταντινουπολιτών (και αντίστοιχα των μουσουλμάνων της Θράκης) κατοχυρώνονταν από τα άρθρα 37, 38, 39, 41, 42, 43, 44 και 45. Όπως όλες οι συνθήκες του Μεσοπολέμου, οι διατάξεις της ετέθησαν υπό την εγγύηση της Κοινωνίας των Εθνών και δινόταν η δυνατότητα προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για ενδεχόμενη παραβίασή της, κάτι που θα έπρεπε να είχε πράξει η Ελλάδα προ ετών. Είναι ευρέως γνωστόν ότι από την επομένη της υπογραφής της Συνθήκης, η Τουρκία άρχισε να περιορίζει τα δικαιώματα, που αυτή παρείχε στους Έλληνες της Κωνσταντινουπόλεως, της Ίμβρου και της Τενέδου, καταπατώντας με απροκάλυπτο τρόπο τα άρθρα της και ασκώντας παντοιοτρόπως ποικίλες πιέσεις στα μέλη της ομογένειας και στο ίδιο το Πατριαρχείο.

Πιο συγκεκριμένα, το αρ. 38 καθιερώνει την ρήτρα απαγορεύσεως ασκήσεως διακρίσεων λόγω εθνικότητος, γλώσσης, φυλής ή θρησκεύματος. Επίσης, θεσπίζεται η ελευθερία της εκφράσεως καθώς και της ελεύθερης μετακινήσεως και εγκαταστάσεως των μελών της μουσουλμανικής μειονότητος σε οποιοδήποτε μέρος της ελληνικής επικράτειας εκτός της Θράκης. Το αρ. 39 αναφέρεται στην ισότητα μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων έναντι του Νόμου. Επίσης, προστατεύει την ελεύθερη χρήση της γλώσσης στην ιδιωτική ζωή και το εμπόριο, την ελευθερία δημοσίων συναθροίσεων και του Τύπου. Πάντως, η δημόσια διοίκηση δεν είναι υποχρεωμένη να εκδίδει τις αποφάσεις της και στη γλώσσα της μειονότητος. Υποχρεούται, όμως, να παρέχει στους ομιλούντες άλλη γλώσσα πέραν της ελληνικής την δυνατότητα να κάνουν προφορική χρήση της ενώπιον  των δικαστηρίων. Το αρ. 40 καθιερώνει τη θρησκευτική ελευθερία, την ελευθερία θρησκευτικής συνειδήσεως και θρησκευτικής λατρείας, καθώς και την ελεύθερη χρήση της γλώσσης, δίχως όμως να αναφέρεται ποία είναι αυτή για τους μουσουλμάνους της Θράκης. Κανονικά, θα έπρεπε να μην είναι μόνον τα τουρκικά (όπως αυθαιρέτως επεδίωξε η Άγκυρα) αλλά και τα πομακικά και τα ρομανί. 

Το αρ. 41 αναφέρεται στην εκπαίδευση, που θα παρέχεται στην «ιδία αυτών γλώσση» για τους μουσουλμάνους. Δεν αναφέρεται δηλ. πουθενά ότι αυτή είναι τα τουρκικά. Βεβαίως, αναφέρεται και η διδασκαλία της επίσημης γλώσσας, που είναι τα ελληνικά. Στο αρ. 42 ρυθμίζονται θέματα σχετικά με την προστασία των ηθών και εθίμων των μειονοτήτων, καθώς και της διαχειρίσεως των θρησκευτικών και ευαγών τους ιδρυμάτων. Στο αρ. 43 επιβεβαιώνεται το απαραβίαστο της θρησκευτικής συνειδήσεως και καθιερώνεται η Παρασκευή ως ημέρα αργίας για τους μουσουλμάνους της Θράκης.  

Πουθενά, σε κανένα σημείο δεν γίνεται λόγος περί «τουρκικής μειονότητος». Αυτό είναι απολύτως ξεκάθαρο και αδιαμφισβήτητο. Όλα τα ανωτέρω απαντούν ξεκάθαρα στις αστείες και εκ του πονηρού απόψεις του κ. Χαλήτ Χαμπίπ Ογλού, είναι δε γνωστά σε όλα τα στελέχη των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, καθώς τα διδάσκονται στα σχολεία που παρακολουθούν. Αυτά επί του παρόντος, με την ελπίδα να μην χρειασθεί όπως επανέλθω.

Τέλος, θα παρακαλούσα τον συντάκτη της ανακοίνωσης να κάνει ορθότερη χρήση της ελληνικής γλώσσας, καθώς δεν είμαι «απόστρατος στρατιώτης» αλλά αποστρατεύτηκα με τον βαθμό του Υποστρατήγου, μετά από 40 χρόνια ευδόκιμης υπηρεσίας στις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις.