Μια βόλτα στην Αθήνα

Θυμάστε τις παλιές Ελληνικές ταινίες, που άρχιζαν με την φωνή του αλησμόνητου Γιώργου Βελέντζα ή του Σταύρου Ξενίδη να λένε: «Η Αθήνα, είναι μία μεγάλη πολιτεία, και τους δρόμους της κάθε μέρα τρέχουν κάθε λογής άνθρωποι, για να βγάλουν το ψωμί τους…» ή κάπως έτσι.

• Tου Χρήστου Μπολώση

Βρέθηκα προ ημερών στην πρωτεύουσα για μια σειρά εργασιών, που άρχιζαν από τους Αμπελοκήπους και τελείωσαν στο Μοναστηράκι, με παράκαμψη στα Εξάρχεια. Επειδή το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής αυτής το διέδραμα πεζός, μου δόθηκε η ευκαιρία να ακούσω διάφορες συζητήσεις, χωρίς μάλιστα και να χρειαστεί να στήσω αυτί. Γιατί; Μα σήμερα με τα κινητά δεν χρειάζεται προσπάθεια για να ακούσεις τι λένε οι συνάνθρωποί μας, αφού όλοι φωναζουνε. 

Η λαθρακοή και η… λαθροματιά αρχίζει από τον σταθμό του μετρό, αλλά και μέσα στα βαγόνια, στις οθόνες των οποίων διαφημίζονται διάφορα θεατρικά έργα και μάλιστα που παίζονται  στις κρατικές σκηνές. Είναι ζήτημα αν οι διαφημίσεις αυτές έχουν προσελκύσει έστω και έναν θεατή.

Μέσα στο μετρό, η κατάσταση είναι λίγο πολύ γνωστή. 

Το 90% των επιβατών χαζολογάει  με το κινητό του και το υπόλοιπο 10% χαζολογάει με το 90%, που χαζολογάει με το κινητό του. Επίσης, το 85% κρατάει καφέδες.

Σε μια στιγμή, ακούς να καλεί στο κινητό (‘’φορητό’’ ορθότερον) κάποιος επιβάτης κάποιον, χωρίς να έχει υπομονή 5΄ λεπτά μέχρι να φτάσει στον προορισμό του. Απαντά ο συνδρομητής του, αν «είναι διαθέσιμος» ή αν «η κλήση του, δεν είναι σε αναμονή και δεν προωθείται», ή αν έχει σήμα και ξανακούγεται ο καλών επιβάτης: «Έλα πού είσαι;». Κάτι λέει ο άλλος για να απαντήσει ο επιβάτης «Έλα καλά τα λέμε σε λίγο».

Αντιστρόφως. Καλείται ο επιβάτης, το «σηκώνει» και απαντά: «Έλα Δημήτρη, στο μετρό είμαι. Σε 2΄ λεπτά φτάνω». Αν είναι νεαρός, η φράση διαφοροποιείται σε «Έλα Δημήτρη, στο μετρό είμαι. Σε 2 λεπτά φτάνω ρε μα….α».

Σε κάποια στιγμή ακούς: «Σαλαμπάχα άλμπα μπούλα νταρουσάφακα», ή κάτι τέτοιο. Γυρνάς και βλέπεις μία ομάδα «επενδυτών», που μόλις έχουν τελειώσει το λιάσιμο, να συζητούν ζωηρά δείχνοντας ό ένας στον άλλο το κινητό του. Μπροστά τους, το δικό μου κινητό μοιάζει με αυτά που είχαμε στον στρατό με την μανιβέλα, τα ΕΕ-8. Θυμάσαι τους αναξιοπαθούντες πρόσφυγες του κ. Καιρίδη και ένα δάκρυ τρέχει από το αριστερό σου μάτι. Το δεξί, το φασιστικό, δεν συγκινείται.

Εν τω μεταξύ, ανεβαίνει και άλλος κόσμος και η επαφή μεταξύ των επιβατών γίνεται όλο και πιο στενή. Μιά κοπέλα δίπλα μου, που έχει κάνει το πουλόβερ της μάσκα, κρατάει ένα μάτσο χαρτιά. Με λοξή ματιά διαβάζω: «Αίτηση σύνδεσης παροχής ύδατος» και σε μία γωνιά της αιτήσεως πάνω – πάνω, σημειωμένος με το χέρι, ένας αριθμός τηλεφώνου. Προφανώς ο αριθμός αυτός είναι κάποιου υπευθύνου και δόθηκε στην κοπέλα να τον καλέσει αν το πράμα καθυστερεί. Έχετε δοκιμάσει να καλέσετε ποτέ τέτοιον αριθμό για να ζητήσετε πληροφορίες από οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία; Μη το κάνετε. Και μη το κάνετε, ιδίως παραμονές ιατρικών εξετάσεων, διότι κινδυνεύετε να ανεβάσετε πίεση (καλή και κακή), τριγλυκερίδια, ουρικό οξύ και ζάχαρο σε απαγορευτικά επίπεδα. Ουδέποτε τοιούτος αριθμός απήντησε στην ιστορία του Ελληνικού Δημοσίου. Κάποτε θα κάνουμε μία πραγματεία πάνω σ’ αυτό. Η κοπέλα όμως, νομίζει ότι έκανε καλή δουλειά…

Κατηφορίζεις την Βασιλίσσης Σοφίας, οπότε ακούς μια κυρία να τηλεφωνεί, απαντώντας στο κινητό (‘’φορητό’’ ορθότερον): «Ναι, ναι οι αιματολογικές εξετάσεις πρέπει να γίνουν σε δημόσιο νοσοκομείο. Δεν ξέρω γιατί. Έτσι μου είπαν. Πάντως αύριο το πρωί στις 5 η ώρα πρέπει να είσαι νηστική στο τάδε νοσοκομείο για να πάρεις αριθμό».  Εύχεσαι περαστικά στον συνάνθρωπό μας και συνεχίζεις. 

Κάποτε φθάνεις στο Σύνταγμα. Πριν βγεις στην πλατεία σε καλωσορίζει κάποια έκθεση υπέρ των αναξιοπαθούντων βατράχων της Κένυα, με μέλια, βουτήματα, σπιρουλίνες και λουμίνια πρώτης ποιότητος. Ανεβαίνεις τη σκάλα και βγαίνεις στην έξοδο, όπου ο μισός πληθυσμός της Αθήνας, έχει ραντεβού με τον άλλο μισό. Παραλλήλως σου βάζουνε στα μούτρα διάφορα διαφημιστικά φυλλάδια, φροντιστηρίων, αποκρυφιστών (έχουν άδεια αυτοί;) και του ΚΚΕ (αυτοί σίγουρα δεν έχουν, αλλά και δεν την χρειάζονται…). Λίγο πιο κάτω, υπαίθριοι μουσικοί δίνουν συναυλίες, ενώ  ξυλοπόδαροι και ζογκλέρ διαγκωνίζονται, ποιός θα πέσει πρώτος επάνω σου.

Πιάνεις την Πανεπιστημίου και εμπρός από την Ακαδημία, έχουνε στήσει καμία εικοσαριά πολύχρωμα τσαντίρια κάποιοι Αφγανοί διαμαρτυρόμενοι, επειδή θέλουν τα 1.500 ευρώ που δίνουμε στους ασυνόδευτους νταγκλαράδες να γίνουν 2.500, επειδή η ζωή ακρίβυνε.

Κάτι μουρμουρίζεις  στα Αφγανικά και συνεχίζεις τον δρόμο σου. Αν περάσεις μέσα από την στοά «Χατζηχρήστου» θα πέσεις επάνω σε ένα μικρό συνοικισμό αστέγων με τις γνωστές χαρτοκούτες αλλά και τα παραδοσιακά στρωσίδια. Στην ίδια στοά το βράδυ, μετά τις 22.00, παραδίδονται δωρεάν μαθήματα λήψεως μορφίνης, κοκαΐνης και άλλων… ιατρικών ουσιών, δια της μεθόδου της ενέσεως.  Τμήματα ολιγομελή…

Το ταξίδι όμως συνεχίζεται. Κόβεις δεξιά βγαίνεις στην Σόλωνος και ακόμα δεξιότερα (καμιά πολιτική αιχμή…) στην Θεμιστοκλέους και νάσαι στον παράδεισο της ευνομίας της τάξεως και της γαλήνης. Στα Εξάρχεια. Και όμως! Όλα αυτά που ανέφερα προηγουμένως, περιέργως μεν, αλλά  υπάρχουν. Κι’ αυτό, γιατί σε κάθε γωνιά, υπάρχουν 3-4 αστυνομικοί με μηχανές, έτοιμοι να καρπαζώσουν τα παλιόπαιδα τ΄ ατίθασα. Λέμε τώρα και να μη νομίσει ο κ. Χρυσοχοίδης ότι έτσι είναι τα πράματα

Σιγά σιγά η βόλτα τελειώνει και κατάκοπος παίρνω το μετρό για το σπίτι. Ανεβαίνω τις κυλιόμενες και βγαίνω στο φως του Θεού.  Μπροστά μου πηγαίνει μία κοπέλα σούρνωντας την βαλίτσα της και παίζοντας με το κινητό της (‘’φορητό’’ ορθότερον). Σε λίγο σταματά και με ρωτά.

• Συγγνώμη το μετρό πού είναι;
• Από πού ήρθες κοπέλα μου;
• Από κει και μου δείχνει ακριβώς την κατεύθυνση του μετρό.
• Και δεν το είδες;
• Δηλαδή πρέπει να πάω απέναντι; 
• Όχι κορίτσι μου, πίσω θα γυρίσεις και στα 100 μέτρα θα το βρεις.
• Α ευχαριστώ πολύ και με συγχωρείτε, είπε και ξανάπιασε το κινητό.   

Αμφιβάλλω αν τελικώς το βρήκε…

Υστερόγραφο

Το παρακάτω κείμενο είναι του φίλου μου Χρίστου Γούδη, τέως καθηγητού αστροφυσικής του Πανεπιστημίου Πατρών, με το οποίο σχολιάζονται θαυμάσια τα τρέχοντα. Απολαύστε το:

Η τεραστία κοινωνική σημασία των οχετών εν τω συγχρόνω βίω

«Αυτό που θέλει ο μαλάκας, είναι έναν καθρέφτη για ψυχή μαλάκα,

ώστε να μπορεί να καμαρώνει τον εαυτό του»

Λουί-Φερντινάν Σελίν (Γάλλος μυθιστοριογράφος)

Το αποχετευτικό δίκτυο, το δίκτυο των υπονόμων (όπως και το δίκτυο των νόμων) είναι απαραίτητο για την εύρυθμη λειτουργία μιας κοινωνίας (πλέουσας επί των κοπράνων της). Όταν κάπου διαρραγεί και από τις σεσηπυίες σωλήνες του αρχίζει να υπερεκχειλίζει ο βόρβορος, είναι μοιραίο να υφιστάμεθα την κακοσμία του, i.e. την αντιστροφή της ευωδίας των γαλλικών αρωμάτων με τα οποία ραίνουν τις μαιτρέσες τους (νόμιμες και παράνομες παλλακίδες) οι λογιών-λογιών εξουσιαστές του σκότους του κόσμου τούτου. 

Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω, ο έχων οφθαλμούς οράν οράτω, και ο νοών νοείτω. 

 Χρίστος Γούδης

Αυτά φίλοι μου. Απολαύστε το υπόλοιπο Euro 24 αλλά και τους Ολυμπιακούς Αγώνας που έρχονται στίς 26 Ιουλίου.

 Αφού σας ευχηθώ ολόψυχα…

….δίνουμε ραντεβού και πάλι για τις 23 Σεπτεμβρίου.