«Όταν ήμην Νομάρχης»…

«Η πολύ ανάλυση φέρνει την παράλυση»

Ουίνστον Τσώρτσιλ

Ασφαλώς θα θυμάστε την  εμβληματική πλέον ταινία  «Καλώς ήλθε το δολάριο» του Αλέκου Σακελλάριου. Παρεμπιπτόντως,  ποια ταινία της εποχής μας, μετά από 56 χρόνια – το 1967 γυρίστηκε το «δολάριο» –  θα χαρακτηρίζουν «εμβληματική»; Ταύτα ερωτώ και απάντηση δεν περιμένω…

• του Χρήστου Μπολώση

Στην ταινία αυτή λοιπόν, ο ένας από τα αδέλφια του  Φίλιππα Αγγελούτσου (Γ. Κωνσταντίνου), είναι ο «κουνημένος» Κίμων (Ορφέας Ζάχος), ο οποίος έχοντας χρηματίσει κάποτε Νομάρχης, συνεχώς επαναλαμβάνει την ατάκα: «Όταν ήμην Νομάρχης».

Δυστυχώς από το σύνδρομο του Κίμωνα, πάσχουν πολλοί συμπολίτες μας, οι οποίοι δεν εννοούν να καταλάβουν ότι όταν συνταξιοδοτούνται, αυτομάτως  τελειώνει (ή πρέπει να τελειώνει) η επαφή τους με τον μέχρι χθες επαγγελματικό τους χώρο  και νέοι ορίζοντες ανοίγονται. Έχω φίλους γιατρούς, δικηγόρους, αρχιτέκτονες στους οποίους λέω «Εσύ ευτυχώς έχεις το ιατρείο ή το δικηγορικό γραφείο, ή το τεχνικό γραφείο του γιού σου και μπορείς ακόμα να ασχολείσαι». Η απάντηση είναι από όλους, ακριβώς η ίδια: «Μπα με κυνηγάνε γιατί δεν με θέλουν μέσα στα πόδια τους». Και να σας πω και κάτι. Πολύ καλά κάνουν τα παιδιά και τους κυνηγάνε. Την δουλειά τους την στρώνουν στα δικά τους τα μέτρα και με τα δικά τους «θέλω» που λένε και οι κουλτουρέ και όχι όπως την έστρωσε πριν από 40 ή 50 χρόνια ο πατέρας τους.

Μια μέρα ένα φίλος αξιωματικός όταν αποστρατεύτηκε μου είπε, σχεδόν κλαίγοντας: «Και τώρα τι θα κάνω; Θα γράφω κασέτες της εγγονής μου;» Δεν ήξερε ο δυστυχής, ότι δεν υπάρχει καλύτερη απασχόληση από το να ασχολείται με την εγγονή του.

Όλο αυτοί λοιπόν όταν έπαιρναν την σύνταξή τους, θα έπρεπε να άφηναν ήσυχους τους εν ενεργεία συναδέλφους τους να συνεχίσουν το έργο, που εκείνοι μόλις είχαν αφήσει.

Όμως, βάσκανος μοίρα, που λένε και μερικοί όταν εκφωνούν επικηδείους, η τεχνολογία ανακάλυψε την τηλεόραση και με την σειρά της η τηλεόραση ανακάλυψε τους αναλυτές, που να μην έσωνε.

Βεβαίως και παλιότερα είχαμε τους ξερόλες που συμβούλευαν για τα πάντα και δια πάντα, όπως π.χ. εκείνοι οι καφενόβιοι Έλληνες της εποχής του 1900, που είχαν άποψη για τις κινήσεις του ρωσικού στρατού (!), γι’ αυτό και σύστηναν να κινηθεί δεξιότερα για να αποφύγει τους ελιγμούς των Ιαπώνων, που τελικά κέρδισαν κατά κράτος. Οι Έλληνες πολύ το χάρηκαν – άρα, πιθανόν να είχαν και δίκιο (!) – αλλά η φράση «Δεξιότερα Κουροπάτκιν», έμεινε μνημείο της αργόσχολης και εκ του μακρόθεν κριτικής, χωρίς στοιχεία. Ο Κουροπάτκιν, να θυμίσουμε, ήταν ο στρατηγός του Ρωσικού στρατού στον Ρωσοϊαπωνικό πόλεμο το 1904.

Τώρα όμως το κακό έχει παραγίνει.

Δεν τολμάει να ξεμυτίσει μία πυρκαγιά και δεν μας φτάνουν οι καταστροφές της, έχουμε και τους συνταξιούχους  πυροσβέστες που, αυτοβαφτίζονται «ειδικοί εμπειρογνώμονες» και εξαπολύουν μύδρους κατά των εν ενεργεία συναδέλφων τους, διότι δεν έκαναν ετούτο και δεν φρόντισαν για εκείνο.

Το ίδιο γίνεται όταν (κακή ώρα), ενσκήπτουν επιδημίες, οπότε παρελαύνει από την τηλεόραση και τον Τύπο το σύνολο του «ομοτίμου» δυναμικού. Ότι ομότιμο διαθέτει η Χώρα θα βγει, να πει την γνώμη του, θα κατηγορήσει και θα ψέξει τους εν ενεργεία συναδέλφους του, τις περισσότερες φορές με άκρως επιστημονικό και τεκμηριωμένο τρόπο (κατά την γνώμη του βέβαια) και πάντα σύμφωνα με τα πολιτικά πιστεύω του. Άλλοτε σιγοντάροντας  και άλλοτε «εκτελώντας» την εξουσία.

Όλοι αυτοί βέβαια δεν λύνουν τα προβλήματα. Επιτυγχάνουν όμως να προβληματίσουν, ακόμη και να δυσφημίσουν τους εν ενεργεία συναδέλφους τους κατηγορώντας τους για ανεπάρκεια, αντιεπαγγελματισμό και ολιγωρία. Εννοείται  ότι όταν ήταν αυτοί στα πράγματα όλα λειτουργούσαν στην εντέλεια, λέγοντας με μετριοφροσύνη: «Δεν θέλω να περιαυτολογήσω κ. Ευαγγελλάτο, αλλά παλαιοτέρα τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα».

Όχι! Τα πράγματα τότε δεν ήταν καλύτερα. Διότι απλούστατα η σημερινή τεχνολογία είναι πολύ καλύτερη από τότε, αλλά και η μόρφωση των στελεχών και του εμψύχου δυναμικού είναι καλύτερη.

Απλώς οι κύριοι συνταξιούχοι «όταν ήταν νομάρχες», τηρουμένων των αναλογιών, ήταν μία από τα ίδια και δεν θέλουν να το παραδεχτούν.

Και για να το πω όσο πιο ευγενικά γίνεται: Silence s’il vous plaît (καλό το γαλλικό μου μανδάμ; Που έλεγε και ο Γεωργίτσης στην Λάσκαρη)

Ένας τέως… Νομάρχης