Ο Τζίτζης και ο Μπίχλας

Πολλοί φίλοι ή «φίλοι», ασκώντας, καλόπιστη ή κακόπιστη,  κριτική, με κατηγορούν για διάφορα πράγματα. Μερικοί, ότι ασκώ δριμυτάτη και άδικη κριτική στους πολιτικούς, οι οποίοι τόσο πασχίζουν για εμάς και για τα… παιδιά τους.

• Του Χρήστου Μπολώση

Άλλοι, ότι τους χαϊδεύω, επειδή κι΄ εγώ, όλο και κάτι… τσιμπάω (να σας ενημερώσω off the record, ότι επίκειται διορισμός μου σε ΜΚΟ…). Άλλοι, ότι υπονοώ ορισμένα πράγματα, που τους θίγουν. Άλλοι, ότι κάνω λογοκλοπή. Άλλοι, ότι δεν έχω φαντασία. Άλλοι, ότι έχω πολύ μεγάλη φαντασία. Άλλοι, ότι γράφω πολλά. Άλλοι, ότι γράφω λίγα. Γενικώς έχει δημιουργηθεί ένα έντονο εμφυλιοπολεμικό κλίμα με τους μεν να κατηγορούν τους δε και όλοι μαζί εμένα, σε τέτοιο βαθμό, που η υπόθεση Νοβάρτις να μοιάζει με συνοικιακό γυναικοκαυγά της δεκαετίας του ‘50 (ώρες να με κατηγορήσουν και για γυναικοσυκοφάντη…).

Από όλους τους παραπάνω πρώτοι και με διαφορά είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι όσα γράφω είναι ψέματα και αποκυήματα της αχαλίνωτης φαντασίας μου.

Μέσα σ’ όλα αυτά ο πιστός φίλος της στήλης Αργύρης Λ., θέλοντας να αποκαταστήσει την καταρρακωθείσα υπόληψή μου, ερεύνησε και βρήκε. Τι βρήκε; Αυτούς που σας έχω παρουσιάσει εδώ και 2-3 χρόνια. Τον Τζίτζη και τον Μπίχλα, όπου Τζίτζης, ο μυστηριώδης τύπος που ενεφανίσθη  στον συνοικιακό καφενέ από το πουθενά και αναλύει τα γεγονότα στους πιστούς θαμώνες του καφενείου, του οποίου ιδιοκτήτης είναι ο Νικόλαος Μερακλής, ο επιλεγόμενος και Μπίχλας, καθόσον η καθαριότητα δεν είναι και το δυνατό του σημείο.

Έψαξε λοιπόν ο Αργύρης και τους βρήκε. Ο ένας, πρώην μαγαζάτορας, που προφανώς πήρε σύνταξη και βρέθηκε στα μέρη μας και στο καφενείο του Μπίχλα. Για τον Μπίχλα τα πράγματα δεν είναι και τόσο ξεκάθαρα, γι’ αυτό περιμένουμε την περαιτέρω έρευνα του φίλου μου του Αργύρη, τον οποίο ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου, που έλεγε και μια ψυχή.

Ηθικόν Δίδαγμα. Ό,τι διαβάζετε εδώ, είναι πέρα για πέρα αληθινό. Ας μας έχει στα υπόψη του ο κ. Πέτσας, αν τυχόν βγει στον αέρα καμιά καινούργια λίστα.

Διάφορα

Η σκηνή από την ταινία του Αλέκου Σακελλάριου: «Λατέρνα φτώχια και φιλότιμο» (1955). Τους δύο λατερνατζήδες Πετράκη (Μ. Φωτόπουλος) και Παυλάρα (Β. Αυλωνίτης) έχουν περικυκλώσει ένα σμήνος από τσιγγάνες, που ζητούν φορτικά να τους πουν τη μοίρα αφού όμως πρώτα «ασημώσουν». Σε μια στιγμή μια τσιγγάνα λέει στον «σμιχτοφρύδη» Παυλάρα, ότι τον περιμένουν πολλά λεφτά. «Ποιος το λέει;» ρωτάει ο Παυλάρας. «Να το οχτώ κούπα» επιμένει η τσιγγάνα συμπληρώνοντας «Ασήμωσε να σε πω» και ο Παυλάρας: «Ορίστε πάρε το οχτώ κούπα και πες μου». Πού το θυμήθηκα τώρα αυτό; Από την απάντηση που έδωσε ο κ. Μητσοτάκης στον δάσκαλο που του είπε ότι ο σχολείο δεν έχει θέρμανση και τα παιδιά θα παγώσουν τον χειμώνα. Κάποιος σφουγκοκολάριος, μπορεί να ήταν και ο γνωστός Ντάλτον, γλύφοντας τον πρωθυπουργό κάλεσε τον δάσκαλο να πει ότι το σχολείο διαθέτει διαδραστική οθόνη. Ο πρωθυπουργός πιάστηκε από το…. σωσίβιο και είπε στον δάσκαλο (σε ελεύθερη μετάφραση) «Ορίστε, πάρε την διαδραστική οθόνη και ζεστάσου» και σε ακόμα πιό ελεύθερη απόδοση: «Ρε δεν μας παρατάς κι΄ εσύ και τα παιδιά».

Στις 26 Οκτωβρίου η Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού (ΕΑΑΣ) διοργάνωσε μία λαμπρή εορταστική εκδήλωση για την 28^η Οκτωβρίου, την οποία εκτός των άλλων λάμπρυνε με την παρουσία του και ο κορυφαίος μας πρωταγωνιστής Κώστας Πρέκας (ξέρετε δεν είναι μεγάλοι μόνο όσοι έχουν αποφοιτήσει από την μεγάλη του Περισσού σχολή). Ο κ. Πρέκας συγκλόνισε με την απαγγελία ποιήματός του, που αναφερόταν στην συνομιλία βετεράνου πολεμιστή με την τιμημένη στολή του. Καρδιές σφίχτηκαν, μάτια βούρκωσαν, χείλη έτρεμαν και χέρια έσπασαν χειροκροτώντας, όταν τελείωσε η απαγγελία.  Προηγήθηκαν τεκμηριωμένη ομιλία του καθηγητού  κ. Ηλιόπουλου, η στρατιωτική μουσική, η χορωδία Ιονίου Φωνές που διεύθυνε ο Αιμίλιος Γιαννακόπουλος και χοροί από το Λύκειο Ελληνίδων παράρτημα Ραφήνας. Δυστυχώς τα διαδραματιζόμενα δεν απήλαυσαν ούτε ο εκπρόσωπος της Βουλής των Ελλήνων (τι εντυπωσιακός τίτλος), ούτε ο Αντιπεριφερειάρχης, που ήρθαν, τους είδε ο κόσμος και σε λίγο δια της μεθόδου του στρίβειν δια του τηλεφώνου, εξαφανιστήκαν. Προφανώς τον έναν τον κάλεσε ο Ακάρ και τον άλλο ο Μπάϊντεν… Ό ένας μάλιστα έχει και «συγγένεια» με την ΕΑΑΣ τρομάρα του. Ρε θα σταματήσετε το δούλεμα; Καλύτερα μη πατάτε καθόλου. Αλλά δεν φταίτε εσείς.

Δεν είμαι εγώ αυτός που θα μιλήσει για την αξία και την διαχρονικότητα του μεγάλου μας Νίκου Τσιφόρου. Το έχει κάνει θαυμάσια ο ίδιος, μέσα από το έργο του. Ο φίλος μου ο Γώργος Χ. από την Θεσσαλονίκη, σχολιάζοντας τους καθημερινούς δήθεν καυγάδες μεταξύ των πολιτικών αντιθέτων κομμάτων, με παρέπεμψε στους Καρασπανάκια και Χατζηφράγκο, δύο απατεώνες χαρτοκλέφτες, που έκαναν ότι μεταξύ  τους δεν χωνευόντουσαν, αλλά ήταν συνεταιράκια και μάδαγαν τα  κορόϊδα. Πάντα ταύτα, στο διήγημα «Ραψωδία σε πράσινο», από το βιβλίο έπος «Τα παιδιά της πιάτσας». Αυτά θυμήθηκα μετά τις δηλώσεις της κας Θεανούς Φωτίου (θυμόσαστε, η κυρία των γεμιστών…), οι οποία μισητή… αντίπαλος του κ. Μητσοτάκη υποστήριξε ότι πρωθυπουργός μας στο θέμα των υποκλοπών έπεσε θύμα των συμφερόντων  των…  μεγαλοεπιχειρηματιών. Βέβαια μετά τη γιούχα που επακολούθησε, η κα Θεανώ μας κατηγόρησε (και αυτή…) ότι είμαστε βλάκες, διότι παρεννοήσαμε τις δηλώσεις της. Δυστυχώς οι Καρασπανάκιες και οι Χατζηφράγκοι αυξάνονται και πληθύνονται στις μέρες μας κι΄ ας λένε ότι δεν τους καταλαβαίνουμε. Εγώ πάντως τους ψυλλιάζομαι. Εκλογές έρχονται και θέλουν να εκμεταλλευτούν την μετεγγραφική περίοδο του Ιανουαρίου… Α! Τα βρήκαν Μητσοτάκης-Μαρινάκης…

Τι να σας πω κυρίες μου και κύριοι κι’ αφράτες δεσποινίδες, που λέει και ο Καραγκιόζης. Εκείνο που με συγκλόνισε τις μέρες των εορτασμών του πολυτεχνείου δεν ήταν ούτε η ματωμένη σημαία, ούτε τα πιτσιρίκια που τα πήγαιναν σαν άβουλα κοπάδια να προσκυνήσουν την κεφάλα του Σβορώνου θέλουνε δεν θέλουνε (εδώ δεν έχουμε εξαναγκασμό, παρά μόνο στον εκκλησιασμό…), ούτε τα σουβλάκια εκείνου του σουβλατζή, του τρίτου όπως μπαίνουμε αριστερά. Εκείνο που με διέλυσε ήταν το πονεμένο και απλανές βλέμμα της κας Προέδρου  της Δημοκρατίας. Αυτό το γεμάτο από ένα πελώριο «γιατί» βλέμμα! Εκείνη τη στιγμή σίγουρα θα πέρναγαν μπρος από τα μάτια της η Ηλένια με τις στρατιές των νεκρών. Ακόμα, θα έκανε περατσάδα η κα Δαμανάκη, που εγκατάλειψε τους αγώνες και τις αηδίες και ματσώνεται χοντρά στην  αυλή του πρίγκιπα Αλβέρτου του Μονακό, κάνοντας τον δραγάτη στα ψάρια του. Θα περνάγανε σαν κινηματογραφική ταινία οι Ρηγάδες και οι Ρήγισσες της νιότης της, ώσπου την προσγείωσε η πρόγκα. Κρίμα. Κι’ ούτε που πρόλαβε να παίξει με το κινητό της. Όπως τότε την παρέλαση…

Μια και βρισκόμαστε σε περίοδο  Μουντιάλ να θυμηθούμε κάτι σχετικό. Αν λοιπόν νομίζετε ότι το συγκλονιστικότερο γεγονός στην σύγχρονη παγκόσμια ιστορία είναι η διάσπαση του ατόμου ή η ενδεχομένη μετεγγραφή της κας Χριστοφιλοπούλου στην ΝΔ, πλανάσθε πλάνην οικτράν. Το μακράν σημαδιακότερο και συγκλονιστικότερο  γεγονός, που σημάδεψε τη  περαιτέρω πορεία του πλανήτη μας συνέβη στις 9 Ιουλίου του 1994, στο Μουντιάλ των ΗΠΑ, όταν στον αγώνα Βραζιλία-Ολλανδία, στο 62΄ λεπτό ο Jose Roberto Gama de Oliveira ή απλώς Μπεμπέτο πέτυχε ένα γκολ και σκέφτηκε να το αφιερώσει στον γιό του, που είχε γεννηθεί δύο μέρες νωρίτερα. Και τότε έκανε την μοιραία κίνηση, που να μην έσωνε. Κούνησε τα χέρια του σαν να κουνάει το, αόρατο βεβαίως, μωρό του. Αυτό ήταν! Με αφορμή την κίνηση, αυτή η βλακεία κατέκλυσε τον χώρο του ποδοσφαίρου. Τι χορούς αγρίων είδαμε, τι τοξοβολίες, τι ριπές με οπλοπολυβόλα,  τι στρατιωτικούς χαιρετισμούς, τι ύφος Ράμπο  και όλα αυτά, επειδή σημειώθηκε κάποιο γκολ. Τι θα δούμε τώρα στο χειμωνιάτικο Μουντιάλ, ο Θεός και η ψυχή τους. Καλή συνέχεια Μουντιάλ.

Και να κλείσουμε με την ανακοίνωση της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών (ΕΜΣ), που δημοσιεύθηκε στο εξαιρετικό μπλόκ ΡΟΥΚΟΥΜΟΥΚΟΥ, για την ίδρυση του αποκαλουμένου «Κέντρου Μακεδονικής Γλώσσας στην Ελλάδα». Στην ΕΜΣ μόνο συγχαρητήρια.