Το έχουμε ξαναπεί για τις αναλύσεις, αλλά επειδή το κακό συνεχίζεται, δεν αντέχω στον πειρασμό και επανέρχομαι.
- του Χρήστου Μπολώση
Θα σας πω τρεις ιστοριούλες:
α. Δεξιότερα Κουρουπάτκιν
Στις 20 Φεβρουαρίου 1905 και για 20 ημέρες, διεξήχθη η μάχη του Μάκντεν (σημερινό Σεν Γιάν) της Κίνας, η σημαντικότερη του Ρωσοϊαπωνικού πολέμου (δυό γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα).
Ο Ρώσος στρατηγός Κουροπάτκιν είχε αναπτύξει τη στρατιά του σε 80 χιλιόμετρα, κατά μήκος της σιδηροδρομικής γραμμής. Αντίπαλός του ήταν ο Ιάπωνας στρατάρχης Ογιάμα.
Οι δύο στρατιές προσπαθούσαν όλο αυτό το διάστημα, να υπερφαλαγγίσει η μία την άλλη.
Στην Αθήνα τώρα, οι Έλληνες αργόσχολοι, παρακολουθούσαν τα γεγονότα με ενδιαφέρον και στο καφενείο του Ζαχαράτου, στο Σύνταγμα, γινόντουσαν ομηρικές συζητήσεις και διαφωνίες, σχετικά με το ποια τακτική έπρεπε να ακολουθήσουν οι Ρώσοι για να κερδίσουν.
Αποτέλεσμα ήταν να κυκλοφορήσει μία εφημερίδα της εποχής με την οκτάστηλη επική συμβουλή προς τον Ρώσο στρατηγό, η οποία ήταν σύντομη, σαφής και πλήρης: «Δεξιότερα Κουρουπάτκιν».
Ο Κουρουπάτκιν δεν έτυχε να διαβάσει την εφημερίδα (κακό του κεφαλιού του) και δεν άκουσε τη φωνή του Έλληνα αρθρογράφου. Δεν έστριψε δεξιά. Ενδεχομένως μάλιστα (ολέθριον!) να τοποθέτησε το στρατό του αριστερότερα, σε λάθος διάταξη μάχης. Και ηττήθηκε. Και καθαιρέθηκε. Και ταπεινώθηκε.
β. Μήπως πήγε να καλύψει καμιάν άλλη;
Θα θυμόσαστε την κλασική πλέον Ελληνική ταινία «Η κόμισσα της φάμπρικας», των Ασημάκη Γιαλαμά και Κώστα Πρετεντέρη, που ό αστυφύλακας Χρήστος Δελημάνης (Στ. Ληναίος), συλλαμβάνει την Έφη (Άννα Φόνσου) την ώρα που πηδάει από ένα παράθυρο ενός σπιτιού, όπου είχε μπει για να κλέψει ενοχοποιητικά για την αδελφή της Μπιάνκα (Μέλπω Ζαρόκωστα) στοιχεία, δηλαδή ένα ματσάκι ερωτικές επιστολές. Σε όλη τη διάρκειά της ταινίας, η χαζούλα Τασούλα (Γιώτα Σοϊμοίρη), εξαδέλφη του αστυφύλακα αναρωτιόταν μήπως η Έφη πήγε να καλύψει κάποιαν άλλη με την πράξη της αυτή.
γ. Πότε θα τελειώσει ο πόλεμος;
Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και όσο αυτός παρατεινόταν, μία ερώτηση βρισκόταν στα χείλη όλων: «Πότε θα τελειώσει ο πόλεμος;». Εκείνος που δεχόταν συνεχείς «επιθέσεις» με το ερώτημα αυτό ήταν, όπως είναι φυσικό, ο οδηγός του στρατηγού Αϊζενχάουερ, ας τον πούμε Τζιμ. «Τι γίνεται ρε Τζιμ; Τι λέει ο στρατηγός; Πότε θα τελειώσει ο πόλεμος;». «Τίποτα ρε παιδιά. Δεν μιλάει καθόλου γι’ αυτό». Η ιστορία αυτή, συνεχιζόταν επί μέρες και μέρες. Κάποτε λοιπόν ο Τζιμ, δέχτηκε για πολλοστή φορά την ίδια ερώτηση «Τι έγινε ρε Τζιμ, μίλησε ο στρατηγός; Πότε θα τελειώσει ο πόλεμος;». Και ο Τζιμ: «Παιδιά δεν θα το πιστέψετε. Πράγματι ο στρατηγός μίλησε» «Και τι είπε ρε Τζιμ;», ρώτησαν με αγωνία οι άλλοι. «Με ρώτησε: ‘’Τι βλέπεις ρε Τζιμ; Πότε θα τελειώσει ο πόλεμος;’’».
(Παρένθεση: Κάτι ανάλογο μου έτυχε κι’ εμένα, όταν πασίγνωστος αναλυτής, εκ των καλυτέρων που διαθέτουμε, σε κάποια εκδήλωση με ρώτησε: «Εσύ πώς την βλέπεις την κατάσταση;»…)
Δεν νομίζω να θέλουν ιδιαίτερη ανάλυση οι τρεις ιστοριούλες, εκτός ίσως από την δεύτερη, η οποία απαντάει σε όλους αυτούς, οι οποίοι νομίζουν ότι είναι μέσα στο μυαλό του Πούτιν ή του Ζελένσκι ή του Ερντογάν.
Θα συνεχίσω με μια ιστορία που έρχεται από το 1964, την οποία δημοσίευσε η έγκυρη ιστοσελίδα Newsbreak. Στις 27 Ιουλίου του 1964 λοιπόν, στην πλαζ «Αστέρια» της Γλυφάδας, μια ωραιοτάτη κυρία, στριπτιζέζ το επάγγελμα, έκανε μπάνιο με ακάλυπτο το στήθος της. Τότε άρχισε το σούσουρο, ακολούθησε βαβούρα και στην συνέχεα πανδαιμόνιο. Οι εφημερίδες φρύαξαν, τα ραδιόφωνα ξεσάλωσαν και η κυρία άρπαξε 3 μήνες φυλακή, άσκησε έφεση και αφέθηκε ελεύθερη. Σχολιάζοντας στην «Μεσημβρινή» το, πρωτοφανές για την εποχή, γεγονός ο μεγάλος Φρέντυ Γερμανός, άρχιζε το χρονογράφημά του έτσι: «Όλοι μίλησαν αυτές τις μέρες για το τοπ-λες, εκτός από εκείνους που έπρεπε να μιλήσουν». Κατανοητό και δεν χρήζει περαιτέρω… αναλύσεως.
Όλοι λοιπόν αναλύουν.
Βγαίνει λοιπόν συμπαθέστατος αναλυτής που έχει σπουδάσει στρατηγικές αναλύσεις και στρατιωτικά τεχνάσματα, σε κολλέγια του εξωτερικού και αρχίζει: «Κύριε Ταδε και αναφέρει το όνομα γνωστού τηλεβασανιστού, ο στρατηγός Φρίντριχ φον Στάϊνμετς είχε πει πριν από την μάχη του Γκράβελοττ Σαιν Πρίβα το 1870: «Τα πάντα είναι ατμός…». Κόκκαλο άπαντες.
Βγαίνει άλλος αναλυτής, διπλωματούχος παγκοσμίως αγνώστου κολλεγίου και αφού ξεροβήξει δυο τρεις φορές αρχίζει: «Είχα διαβάσει κάπου…». Τι θα πει αυτό; Ότι έχει διαβάσει τόσα πολλά, που δεν θυμάται πού ή ότι δεν έχει διαβάσει απολύτως τίποτα και απλώς μας δουλεύει. Μάλλον το δεύτερο.
Αρχίζει λοιπόν η ανάλυση για τις μύχιες σκέψεις του Ερντογάν, τις οποίες ούτε ο ίδιος ο σουλτάνος έχει κάνει ακόμα.. Το μόνο που δεν μας λέει είναι το τι σκέπτεται ο Ρετζέπ Ταγίπ για την ερίτιμο και χαριτόβρυτον (όσο φαίνεται τύλος πάντων) κα Εμινέ Ερντογάν
Κάποιος ραδιοφωνικός σταθμός, κάλεσε διαπρεπή διεθνολόγο να μιλήσει για… τα F 35. Άνευ λοιπών σχολίων.
Οι πάντες λοιπόν αναλύουν.
Οι πυροσβέστες αναλύουν τα αίτια της ευλογιάς των πιθήκων, ενώ οικονομολόγοι, συμβουλεύον τι μέτρα πρέπει να πάρουμε για τις δασικές πυρκαγιές. Οι γιατροί, αν είναι λοιμωξιολόγοι ακόμα καλύτερα, αναλύουν την κρίση στην Ουκρανία. Οι ιερείς μιλούν για τα εξοπλιστικά προγράμματα. Οι νομικοί εξηγούν γιατί τα αμυντικά σχέδια της Ελλάδος πάσχουν και οι αλιείς για τον πόλεμο των υποβρυχίων
Η απειλή της Ελλάδος, αυτή την περίοδο, δεν είναι ούτε η Τουρκία, ούτε οι πίθηκοι και τα παράγωγα αυτών. Η απειλή είναι ορατή και λέγεται «Ανάλυση». Και είναι απειλή, διότι ο κάθε άσχετος ή ο κάθε αυτοαναγορευθείς ειδικός, αραδιάζει τα φούμαρα του και τρομοκρατεί τον κόσμο, ο οποίος ζαλισμένος έχει γίνει κι’ αυτός αναλυτής και πλέον δεν ζει χωρίς αναλύσεις. Πας στο περίπτερο να αγοράσεις την εφημερίδα σου και ο φίλος περιπτεράς σε ρωτάει συνωμοτικά: «Δεν μου λες κυρ Χρήστο, πώς τα βλέπεις τα πράγματα;» και όταν εισπράξει την απάντηση «Τι να σου πω ρε Μιχάλη, δεν ξέρω», εισπράττεις με την σειρά σου ένα απαξιωτικό βλέμμα, που αν το… αναλύσεις, σημαίνει: «Σοβαρός στρατηγός είσαι κι΄ εσύ…».
Μια μέρα είπα να ευχαριστήσω τον Μιχάλη και να του κάνω τη χάρη να του αναλύσω την διεθνή κατάσταση, αποκαθιστώντας παραλλήλως και το γόητρό μου. Άρχισα λοιπόν να του αναλύω τι σκέπτεται και τι συλλογάται ο Πούτιν, τι απασχολεί τον Ζελένσκι, ποια στρατηγικά και τακτικά λάθη έκαναν οι αντίπαλοι, τι σημαίνει το γεγονός ότι τα μέλη του Κογκρέσου χειροκρότησαν τον πρωθυπουργό μας 37 φορές από τις οποίες οι 11 όρθιοι. Εκείνη τη στιγμή και ενώ ο Μιχάλης άρχισε να ψέλνει τον Εθνικό Ύμνο, δύο τουρκικά μαχητικά πέρασαν πάνω απ’ το κεφάλια μας. «Τι είναι αυτά κυρ Χρήστο;» ρώτησε έντρομος ο Μιχάλης. «Τίποτα Μιχάλη, τα μέλη του Κογκρέσου χειροκροτούν όρθια» και συνέχισα την ανάλυση επί παντός επιστητού, φθάνοντας μέχρι και την ανάλυση του τελικού κυπέλλου Ελλάδος, εκθειάζοντας την ικανότητα της ΕΠΟ να διοργανώνει τοιούτου είδους καραγκιοζιλίκια. Σε μια στιγμή είδα τον Μιχάλη να χασμουριέται. Το μυαλό μου πήγε αμέσως σε μια φράση του Βολταίρου: «Το χασμουρητό μπορεί να μην είναι ευγενικό, αλλά είναι σίγουρα μια ειλικρινής γνώμη».
Αυτό ήταν. Τα μάζεψα και ησύχως απεχώρησα. Μάλιστα, σαν να είδα τον Μιχάλη να βάζει ανάποδα την σκούπα…
Κλείνοντας, θα ήθελα να σας χαρίσω, σε όποιους δεν το έχετε ήδη διαβάσει, ένα, θα τα χαρακτήριζα, μνημειώδες κείμενο του εκλεκτού φίλου καθηγητού αστροφυσικής κ. Χρήστου Γούδη. Απολαύστε το:
Προς τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις
Μην ακούτε κανέναν μας. Εγώ, αυτός, εκείνος, ο κάθε ένας από εμάς που εκφράζει απόψεις για τα ελληνοτουρκικά, ο κάθε ανεύθυνος και ο κάθε υπεύθυνος, πολιτικός, δημοσιογράφος, δημοσιο(σ)χεσίτης, διπλωμάτης, τριπλομάτης ή μονόφθαλμος, έχει την πολυτέλεια να φλυαρεί από την άνεση της πολυθρόνας του, του πρωθυπουργικού του θώκου, των υπουργικών του (γ)ραφείων και των παχυλά αμειβόμενων κοινοβουλευτικών εδράνων της κομματικής του φατρίας, των φωτεινών στούντιο και των σκοτεινών γραφείων του, των τηλεοπτικών, ψηφιακών, ραδιοφωνικών και έντυπων μέσων εξημέρωσης και παραμόρφωσης συνειδήσεων που εμμίσθως ή αμισθί υπηρετεί και εξυπηρετεί.
Όλοι εμείς, βαθυστόχαστοι και ανεγκέφαλοι, ιδεολόγοι και ιδιοτελείς, υψηλόφρονες και ψοφοδεείς, περισπούδαστοι και καφενειακοί, δεν μετράμε σε τίποτε πλέον. Εσείς είστε οι μόνοι που γνωρίζετε καλά την αποστολή σας. Πάντα θυμάμαι την απάντηση ενός υπερήφανου Βρετανού ναυάρχου, την στιγμή που απέπλεε ο στόλος για τα Φώκλαντς, σε ένα τσούρμο δημοσιογράφων, που συνωθούνταν γύρω του ρωτώντας τον αν θα έπρεπε να δώσει μία ακόμη ευκαιρία στην ειρήνη: «Αυτά να τα πείτε σε άλλους, η δική μου αποστολή είναι να τσακίσω την ραχοκοκαλιά των εχθρών της πατρίδος μου». Αυτή είναι η δική σας αποστολή. Εσείς είστε πλέον ο παλμός του έθνους.
Έχετε μέχρι τώρα υπομείνει πολλά από τους χαρτογιακάδες και τους χηνόφτερους των πολιτικών ρετιρέ της εξουσίας, όλων αυτών που, στο όνομα της δικής τους κατά προτεραιότητα επιβίωσης και καλοπέρασης, ανέκοψαν την ορμή της νίκης σας στην Κύπρο, στα Ίμια, και αλλού, στην στεριά, στη θάλασσα και στον αέρα. Μιμηθείτε τον μονόφθαλμο Νέλσωνα, που όταν το πλήρωμα τού επεσήμανε ότι υψώθηκε η σημαία της υποχώρησης, έβαλε το μονόκιαλο στο μάτι του που είχε χάσει σε ναυμαχία, και τους είπε: «δεν βλέπω κανένα σινιάλο υποχώρησης, πρόσω ολοταχώς», και καταβύθισε τον στόλο των εχθρών του.
Στην ώρα της μάχης, είναι η στιγμή της δικής σας ψυχικής και ψυχολογικής αυτονομίας. Μην ακούτε κανέναν μας. Πρόσω ολοταχώς. Η Κωνσταντινούπολη κείται εγγύς, και είναι η πρωτεύουσα της Ελλάδος!
Χρίστος Γούδης
ΥΓ: Το απόσπασμα από το βιβλίο του εκλιπόντος στρατηγού Κόρκα που διαβάσατε στο προηγούμενο σημείωμα, δημοσιεύτηκε μετά από άδεια της Λέσχης Καταδρομέων Ιερολοχιτών, στην οποία ο στρατηγός έχει εκχωρήσει τα δικαιώματα του βιβλίου, από το 2018.
Μ.Η.Τ. 232120