Συμπολίτες μου, αμαρτία εξομολογουμένη ουκ έστιν αμαρτία. Έτσι δεν λένε οι σοφοί; Τώρα εδώ που τα λέμε αυτό δεν είναι και τόσο σοφό.
- Από τον Χρήστο Μπολώση
Δηλαδή κάνεις την κουτσουκέλα σου, π.χ. ρίχνεις τα τσίπουρά σου στη Ικαρία, ενώ έχεις μαντρώσει την πλέμπα στα σπίτια της με σαράντα κλειδαριές και μετά αμολάς μετά ένα «Ναι έσφαλα» και καθάρισες; Όχι συμπολίτες μου. Δεν είναι έτσι.
Εγώ, παρά τα παραπάνω, θα σας πω την αμαρτία μου. Λατρεύω τους πολιτικούς. Σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού μου, έχω καμιά δεκαριά φωτογραφίες πολιτικών. Σ’ αυτές δεν υπολογίζω τα ολόσωμα πόστερ. Πρωτεύουσα θέση, έχουν οι φωτογραφίες του κ. Πέτσα και της κας Κεραμέως. Γιατί; Δεν ξέρω, αλλά αυτοί οι δύο ασκούν μία ακαταμάχητη γοητεία απάνω μου. Θα οφείλεται, μάλλον, στις επιτυχίες τους στα υπουργεία τους, αυτός ο θαυμασμός. Ακόμη, έχω κάνα δυό φωτογραφίες του κ. Κουτσούμπα με μαγιό (μου τις προμήθευσε ο σπιούνος μου στον Περισσό), αλλά και του κ. Βαρουφάκη με αυτές τις λουλουδάτες πουκαμίσες που φοράει. Επίσης και παρά την γκρίνια του στεφανιού μου φωτογραφίες των συντροφισσών Φωτίου, Μεγαλοοικονόμου, Αναγνωστοπούλου, Γαϊτάνη, Μπόλαρη και Βαλαβάνη στολίζουν τους τοίχους του παιδικού μου δωματίου.
Και βέβαια το ποια γνώμη έχω εγώ για τους πολιτικούς, λίγη σημασία έχει. Γι΄αυτό σήμερα, θα δώσουμε τον λόγο σε φωτεινά μυαλά να μας… φωτίσουν με τις απόψεις τους.
Αρχίζουμε με τον «Άγιο των γραμμάτων μας» Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, ο οποίος στο έργο του «Οι έμποροι των Εθνών» γράφει: «Η αργία εγέννησεν την πενίαν. Η πενία έτεκεν την πείναν. Η πείνα παρήγαγε την όρεξιν. Η όρεξις εγέννησεν την αυθαιρεσίαν. Η αυθαιρεσία εγέννησεν την ληστείαν. Η ληστεία εγέννησεν την πολιτικήν. Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου…».
Εκείνος όμως που κυριολεκτικά έκοβε φλέβες για τους πολιτικούς, ήταν ο Εμμ. Ροΐδης. Για να δούμε τι δημοσίευσε κατά καιρούς γι αυτούς: «Κατά μεν το πρώτον έτος (σ.σ. της εκλογής τους) οι βουλευτές φροντίζουν περί εαυτού, κατά δε το δεύτερον περί της επαρχίας του και έπειτα, τέλος πάντων, περί του έθνους εν γένει. Ουδόλως, λοιπόν πρέπει να δυσανασχετώμεν κατά των ημετέρων πολιτικών, αν δεν προφθάνωσι να πράξωσι το παραμικρόν υπέρ του τόπου, αφού ουδέ τας ιδίας των υποθέσεις αφίνομεν αυτοίς καιρόν να τελειώσωσιν».
Ο Ροΐδης όμως, συνεχίζει ακάθεκτος: «Ως οι Ινδοί εις φυλάς, ούτω και οι Έλληνες διαιρούνται εις τρεις κατηγορίας:
α. εις συμπολιτευομένους, ήτοι έχοντας κοχλιάριον να βυθίζωσι εις την χύτραν του προϋπολογισμού.
β. εις αντιπολιτευομένους, ήτοι μη έχοντας κοχλιάριον και ζητούντας παντί τρόπω να λάβωσιν τοιούτον.
γ. εις εργαζομένους, ήτοι ούτε έχοντας κοχλιάριον ούτε ζητούντας, αλλ’ επιφορτισμένους να γεμίζωσι την χύτραν δια του ιδρώτος αυτών».
Τι είναι όμως πολιτικό κόμμα; Εδώ είναι πάλι ο Ροΐδης, να μας διαφωτίσει: «Κόμμα: Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν’ αναγιγνώσκωσι και ν’ αρθογραφώσιν, εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπό ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι να αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι».
Και για να τελειώνουμε με τον Ροΐδη διότι περιμένουν και άλλοι στην ουρά: «Η θέσις των παρ’ ημίν πολιτευομένων πολύ ομοιάζει με την των αυτοκρατόρων της Βυζαντινής Ρώμης, οίτινες προς κατάληψιν του θρόνου συνεμάχουν μετά Φράγκων, Τούρκων και Βουλγάρων, εις ους αυτοί τε και οι υπήκοοι αυτών επλήρωνον έπειτα λύτρα».
Τι μου θυμίζει αυτό, τι μου θυμίζει; Α, ναι. Τους πρόθυμους για την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών…
Αλλά αν ήταν μόνο ο Παπαδιαμάντης με τον Ροΐδη θα ήταν καλά. Αλλά δεν είναι μόνο αυτοί.
Είναι κι’ εκείνος ο Γεώργιος Σουρής, που δεν άφηνε τίποτα να πέσει χάμω.
Αρχίζουμε με κάτι λίαν δύσοσμο: «Σκατά εδώ, σκατά εκεί, σκατά κι ο κόσμος όλος
κι απ’ τα πολλά πια τα σκατά μου πιάστηκε κι ο κώλος. Έρχεται ο ένας ο σκατάς, θαρρούμε πως σωθήκαμε, σαν φύγει όμως βλέπουμε, πως αποσκατωθήκαμε».
Γλαφυρότατος και λίαν δύσοσμος μη μου πείτε;
Αλλά, Σουρής ειν’ αυτός και δεν θα σταμάταγε μόνο στα αποτέτοια. Έτσι σκάρωσε και το «Δυστυχία σου Ελλάς». Απολαύστε το:
Ποιος είδε κράτος λιγοστό, σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς, νά ‘χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα και δόξης τόσα μνήματα;
Νά ‘χει κλητήρες για φρουρά και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε τον κλέφτη να γυρεύουνε;
Όλα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι, κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο- να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που ‘χει στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.
Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο, ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης, λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Και ψωμοτύρι και για καφέ το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.
Δυστυχία σου, Ελλάς, με τα τέκνα που γεννάς!
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;
Μη μου πείτε ότι δεν ψάχνεται να βρείτε τρούπα να χωθείτε μέσα;
Τι βλέπουμε συμπολίτες μου; Ότι οι μεγάλοι λογοτέχνες, σε πολύ μικρή υπόληψη είχαν την πολιτική και τους πολιτικούς. Σουρής, Ροΐδης και πάει λέγοντας. Γιατί άραγε;
Αφήνω τους μεγάλους σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς, όπως ο Σακελλάριος («Υπάρχει και φιλότιμο», «Ένας ήρωας με παντούφλες», «Θανασάκης ο πολιτευόμενος»), Ασημάκης Γιαλαμάς και Κώστας Πρετεντέρης («Τζένη – Τζένη), Ντίνος Δημόπουλος («Στουρνάρα 288») και ο Δημ. Ψαθάς με το «Ζητείται Ψεύτης», που σατίρισαν καυστικότατα, χτυπώντας την αλύπητα, την πολιτική στην Ελλάδα. Ακόμα και ο Διονύσης Σαββόπουλος με τον «Πολιτευτή» του, τους τα χώνει. Βουνό το δίκιο τους, όταν έχουμε πολιτικούς σαν τους βουλευτές του Έβρου, που ανέχονται τα καμώματα του κ. Μηταράκη να δημιουργήσει στρατόπεδο Μεραρχίας Τζιχαντιστών πίσω από την γραμμή αμύνης του Ελληνικού στρατού…
Ξαναδιάβασα τις ημέρες της άγριας και εντελώς αναποτελεσματικής καραντίνας του κ. Μητσοτάκη, τον «Συνταγματάρχη Λιάπκιν» του Μ. Καραγάτση. Ο Λιάπκιν, καταδιώκεται από τύψεις επειδή σκότωσε την γυναίκα του και μέσα στο κυνηγητό και τη θολούρα του, ακούει μια φωνή: «Γιατί, αφού την σκότωσες, δεν πήγες στη δικαιοσύνη των ανθρώπων, σαν άνθρωπος που σκότωσε άνθρωπο; Γιατί έκρυψες το φονικό;», με τον Λιάπκιν ν’ απαντά: «Η δικαιοσύνη των ανθρώπων; Χα χα! Με κάνατε να γελάω. Τα λιοντάρια, οι οχιές, οι τίγρεις, οι σκορπιοί έχουν δικαιοσύνη. Μα οι άνθρωποι… Χα χα! Με κάνετε να γελάω».
Τι να του πεις τώρα κοτζάμ Καραγάτση; Ότι δεν ξέρει τι του γίνεται; Είναι βέβαιο ότι για να τα γράφει όλα αυτά κάτι θα ήξερε. Όλο και κάποιες παραγραφούλες θα γίνονταν και στην εποχή του, όλο και κάποιοι αρμόδιοι θα έκλειναν τα μάτια σε κάποιες ατασθαλίες μεγαλοσχημόνων. Δεν μπορεί να ξύπνησε μια μέρα και άρχισε να τα χώνει στην «δικαιοσύνη των ανθρώπων».
Αλλά μακρηγορήσαμε συμπολίτες μου. Κλείνουμε με μερικούς αφορισμούς που θα τους βρείτε, πιστεύω πολύ ενδιαφέροντες.
«Λένε ότι η Πολιτική, είναι το δεύτερο αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου. Έχω διαπιστώσει ότι έχει καταπληκτική ομοιότητα με το πρώτο». (Ρόναλντ Ρήγκαν, 1911-2004, Αμερικανός πρόεδρος 1981-1989). Τι διάβολο, 8 χρόνια πρόεδρος των ΗΠΑ. Όλο και κάτι θα πήρε το μάτι του και θ’ άκουσε το αυτί του.
«Ποιοι κυβερνούν; Οι ευρύπρωκτοι». (Αριστοφάνης, 445-386 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας κωμωδιογράφος). Και μόνο απ’ αυτό αποδεικνύεται πόσο μπροστά έβλεπαν ο αρχαίοι ημών πρόγονοι. Γι’ αυτό έχουν μπει το μάτι των συγχρόνων ευρυπρώκτων, που επίσης κυβερνούν.
«Μην πείτε στη μητέρα μου ότι ασχολούμαι με την πολιτική. Νομίζει ότι είμαι πιανίστας σε μπουρδέλο». (Μαρκ Τουέιν, 1835-1910, Αμερικανός συγγραφέας). Τώρα τι να του πεις κι’ αυτουνού. Δεν μας ξεκαθαρίζει μόνο, ποιόν ακριβώς ρόλο παίζουν οι πολιτικοί, στον ευαγή οίκο στον οποίο νομίζει η μητέρα του ότι είναι πιανίστας. Βέβαια κάτι ψυλλιαζόμαστε αλλά μια διευκρίνιση δεν θα έβλαπτε…
«Φέτος το καλοκαίρι δεν μπόρεσα να κάνω ούτε ένα μπάνιο επειδή ανεβάζω τη ‘’Μήδεια’’, και ο Παπανδρέου που κυβερνάει την Ελλάδα έχει κάνει σαράντα». (Τζένη Καρέζη, 1930-1992, Ελληνίδα ηθοποιός, το καλοκαίρι του 1985, με πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου). Ναι Τζένη μου. Η «Μήδεια» θέλει πρόβες και κόπο. Ο Καραγκιόζης πάλι, όχι…
Χαίρεστε και αγαλλιάσθε.
Υ.Γ.: Σήμερα σας έχω και ένα δώρο. Ένα καταπληκτικό κείμενο του κ. Χρίστου Γούδη, καθηγητού αστροφυσικής του Πανεπιστημίου Πατρών. Ο κ. Γούδης έγραψε για το επεισόδιο του Περάματος όπου, ως γνωστόν, οι κακοί αστυνομικοί κυνήγησαν τους καλούς κλέφτες και παρ’ ολίγον δολοφόνους τους. Απολαύστε το:
«Αιδώς Αργείοι !!!
Ανατριχιαστικές σκηνές αστυνομικής βίας. Εποχούμενες ομάδες χαμηλόβαθμων αστυνομικών καταδιώκουν με λύσσα επί μακρό χρονικό διάστημα τρία μικρά παιδιά που επιβαίνουν σε ένα πάλλευκο αυτοκίνητο επειδή λέει το θεώρησαν ύποπτο! Και δεν υπακούουν στις σώφρονες και νουνεχείς εντολές των υψηλόβαθμων και ευθυτενών (έναντι της εξουσίας) ανωτέρων τους, να σταματήσουν αυθωρεί και παραχρήμα την αναίτια αυτή καταδίωξη που προσβάλλει μια ολόκληρη κυβέρνηση που αγωνίζεται νυχθημερόν να αντιμετωπίσει τα σοβαρά προβλήματα που μαστίζουν τη χώρα.
Δυστυχώς οι χαμηλόβαθμοι αστυνομικοί, όπως και γενικότερα όλες οι χαμηλόβαθμες κοινωνικές τάξεις του λαού μας, στερούνται διαχρονικά της στοιχειώδους παιδείας, νοημοσύνης και ευφυΐας, των απαραίτητων δηλαδή εργαλείων για να εκτιμούν και να αξιολογούν λεπτεπίλεπτες και εν δυνάμει επικίνδυνες καταστάσεις.
Αρνούνται για παράδειγμα να αντιληφθούν ότι η υψηλή διπλωματία στην εξωτερική μας πολιτική απαιτεί, στα πλαίσια πάντοτε του Διεθνούς Δικαίου, υποκύψεις, επικύψεις και χειροφιλήματα, αγνοώντας το φωτεινό ιστορικό παράδειγμα των Φαναριωτών, που με το γλείψιμο, το σύρσιμο, και τα κέρατά τους, καταλάμβαναν περίοπτες θέσεις στην οθωμανική ιεραρχία, τους θώκους δηλαδή των μεγάλων δραγουμάνων της Πύλης, του Στόλου, και των οσποδάρ(ι)ων (τίτλος ανώτερος των κωλοσφουγγάριων) της Βλαχίας. Αυτών των επιφανών γραικύλων που οι αγροίκοι ορεσίβιοι Έλληνες αντάρτες, πριν από 200 χρόνια, τους αποστέρησαν την συνεχιζόμενη αναρρίχησή τους στα οθωμανικά ύψη, με την αχαριστία τους να στασιάσουν κατά του πολυχρονεμένου μας σουλτάνου.
Αρνούνται επίσης να αντιληφθούν τις βαθυστόχαστες παραινέσεις τόσο της προεδρίνας της Δημοκρατίας όσο και του λαοπρόβλητου και πολύγλωσσου πρωθυπουργού μας ότι η επίλυση του δημογραφικού μας προβλήματος, για το οποίο σημειωτέον ευθύνονται αυτές οι ίδιες λαϊκές τάξεις (γιατί δεν γεννοβολούν σαν κουνέλια, όπως όφειλαν να είναι), σχετικά με τον εποικοδομητικό ρόλο των εισβολέων λαθρομεταναστών και την επερχόμενη επιμειξία, ευκταία λόγω της πολλά υποσχόμενης υπεργεννητικότητάς τους, όπως αποδεικνύεται από τις πολλές γυναίκες τους και τα ακόμη περισσότερα τέκνα τους τα οποία έρχονται συνεχώς στη ζωή στα μαιευτήρια του εθνικού μας συστήματος υγείας, και για τα οποία ορθώς επιδοτούνται, με σπίτια, χρηματικές απολαβές και wi fi για να μην χάνουν και την επαφή τους με τους χοτζάδες και τους μουεζίνηδες των χωρών προελεύσεώς τους. Εύγε στον κυβερνητικό πολιτισμό μας!
Μετά από αυτές τις διαπιστώσεις δεν είναι πλέον απορίας άξιο γιατί όλοι αυτοί οι χαμηλόβαθμοι αστυνομικοί αρνούνται να αντιληφθούν ότι οι κλοπές και οι ληστείες δεν είναι μεμπτές κοινωνικές συμπεριφορές, αλλά βραχίονες δικαιοσύνης, ως εργαλεία ανακατανομής του πλούτου και αποκατάστασης της ισορροπίας μεταξύ των φτωχότερων τάξεων, γιατί αυτές είναι οι ευάλωτες σε κλοπές και ληστείες. Η άρχουσα τάξη δεν εμπίπτει φυσικά σε τέτοιου είδους ισορροπίες, είναι εκ φύσεως ανισόρροπη (υπεράνω κάθε ισορροπίας με την πλέμπα), και καλά φυλασσόμενη. Όταν μάλιστα της μαμάς του κυρίου Τσίπρα, πρωθυπουργού όντος, εκλάπη ένα ευτελές πορτοφολάκι, ολόκληρη η αστυνομική δύναμη Αθηνών, Πειραιώς, περιχώρων και πάσης Ελλάδος ετέθη σε συναγερμό, με αποτέλεσμα ο μικροκλέπτης να συλληφθεί πάραυτα. Όλα κι όλα, σε μια πραγματική δημοκρατορία όλοι είμαστε ίσοι, αλλά μερικοί είναι πιο ίσοι από τους άλλους, όπως εδώ και πολλά χρόνια είχε την καλοσύνη να μας το επισημάνει ο Τζωρτζ Όργουελ.
Τούτων λεχθέντων, ας μου επιτραπεί και μία μικρή και καλοπροαίρετη κριτική, ή έστω υπόδειξη, στην παρούσα εύρυθμη, ευάριθμη, ευάερη και ευήλια κυβέρνηση (κάτι σαν διαφήμιση διαμπερούς, όχι διάτρητου καλέ, ρετιρέ μου ακούγεται). Από την στιγμή που βλέπει ότι οι χαμηλόβαθμες αστυνομικές δυνάμεις δεν έχουν την νοητική χωρητικότητα να αντιληφθούν τις υπαινικτικές της ντιρεκτίβες, οφείλει να τις καταστήσει σαφέστερες και προφανέστερες. Με ποιον τρόπο; Μα είναι τόσο απλό. Με την άμεση σύσταση ενός Υπουργείου Προστασίας του Κακοποιού, για το οποίο, είμαι απόλυτα σίγουρος, θα διαγκωνισθούν πλείστοι όσοι για να το αναλάβουν. Υπουργείο να είναι και ας είναι ότι θέλει. Και κραυγαλέος αντισημίτης να ήτανε κάποτε κάποιος μνηστήρας του περίοπτου αυτού όζοντος και ζέχνοντος θώκου, θα καταπιεί τη γλώσσα του και θα ζητήσει ταπεινά συγνώμη. Το είδαμε αυτό άλλωστε να συμβαίνει ουκ ολίγες φορές από τα τέως υπέρλαμπρα εθνικιστικά αστέρια της Ν(ου)Δ(ούλας), σε τελευταία ανάλυση και το άστρο του Δαβίδ, αστέρι είναι και αυτό σαν κι αυτούς. Και όπως καλά ξέρετε, ότι λάμπει είναι χρυσός (παρά την αντίθετη άποψη των αγράμματων λαϊκών τάξεων). Και ο χρυσός είναι ευγενές μέταλλο. Άλλωστε αυτός είναι και ο στόχος των κλεπτών, των ληστών, και των κλεπταποδόχων. Και άρα και αυτοί είναι από την φύση των επιδιώξεών τους ευγενείς!
Αιδώς Αργείοι, αιδώς!!! Όμως «έσσεται ήμαρ», κάποτε και η Τροία, όπως και η πόρνη Βαβυλών, νομοτελειακά θα καταπέσουν και θα συντριβούν υπό το βάρος των αμαρτιών, των αρπαγών, των διαρπαγών και των ανομημάτων τους. Και όπως μας το υπενθυμίζει και ο Καντ, υποκλέπτοντας και αυτός τον Πλάτωνα: «στο τέλος θα νικήσει το Καλό»!!!
Εγώ τι να προσθέσω. Προσυπογράφω με χέρια και με πόδια
Μ.Η.Τ. 232120