Ούτε η θερινή ραστώνη, ούτε το καλωσόρισμα επι τη ενάρξει της επαφής μας, δεν θα πρέπει να αφήσουν να προσπεράσουμε μία σημαντικότατη επέτειο της νεότερης ιστορίας μας, η οποία βέβαια είναι αυτή της συντριβής των κομμουνιστοσυμμοριτών στον Γράμμο και στο Βίτσι και το τέλος του Συμμοριτοπολέμου. Το χρωστάμε στους νεκρούς μας.
- Από τον Χρήστο Μπολώση
Μα θα μου πει κάποιος, ίσως και με κάποια απέχθεια, δεν βαρέθηκες να αναμοχλεύεις τα πάθη και τα μίση; Όχι μόνο τα βαρέθηκα, αλλά τα σιχαίνομαι. Αλλά όσο το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν με «γιορτές μνήμης» και φεστιβάλ στο Γράμμο και στην Μακρόνησο να αγιοποιήσουν τους κατσαπλιάδες, θα τα ακούν θέλουν δεν θέλουν.
Η «ΕΣΤΙΑ» λοιπόν, σε περσινό φύλλο της, είχε ενσωματώσει το φύλλο της Τρίτης 30 Αυγούστου 1949, στην πρώτη σελίδα του οποίου, ο ακαδημαϊκός Σπύρος Μελάς και στη στήλη του «Από την ζωήν», έγραφε ένα θαυμάσιο χρονογράφημα,. Σας το μεταφέρω αυτούσιο, διατηρώντας, όσο είναι δυνατόν, την ορθογραφία του πρωτοτύπου:
«ΟΙΚΤΡΟ ΤΕΛΟΣ. Όπως επρομαντεύσαμε και δεν επαύσαμε να το λέμε, από την στήλη αυτή, από την αρχή του αγώνος, ο συμμοριτισμός εσαρώθη τελειωτικά. Στο Γράμμο έγινε ό,τι περίπου και στο Βίτσι. Η πανάρχαια και ιερή αυτή γη εκαθαρίσθη από το μίασμα της προδοσίας. Τα λίγα και σκορπισμένα σε μερικά βουνά μας απομεινάρια δεν είναι πιά δύναμις συγκροτημένη, αλλά ληστρικές ομάδες, που κυνηγημένες από κοντά, λαχανιασμένες, πανικόβλητες γυρίζουν σαν την άδικη κατάρα, χωρίς σκοπό, χωρίς ελπίδα, χωρίς την ικανότητα ν’ αναλάβουν καμμιά δράση, καταδικασμένες να πιαστούν ή να εξοντωθούν. Αυτό είναι το οικτρό τέλος του προδοτικού κινήματος, που θέλησε να υποδουλώσει την Ελλάδα στους προαιώνιους εχθρούς της και να την εξαλείψει απ’ τον χάρτη των ελευθέρων κρατών.
Ότι πίστεψαν πως ήτανε ποτέ δυνατόν να επιτύχει μία τέτοια τρομερή και ανόσια επιχείρησις δείχνει μέχρι ποίου σημείου είναι χαλασμένα τα μυαλά τους.
Προδότες, εγκληματικοί τύποι, έστω, αλλά μπορούσαν νάχουν το λίγο μυαλό, που χρειαζότανε για να καταλάβουν, ότι αυτό που σχεδίαζαν, ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθεί. Ποτισμένοι από το χασίς της προπαγάνδας τους ενόμισαν ότι τα πάντα μπορούν να γίνουν με τη βία μιάς τολμηρής μειοψηφίας. Επίστεψαν ότι θα μπορούσαν να πιάσουν αστικά κέντρα στις επαρχίες, ότι άλλες πόλεις θα επαναστατούσαν κι’ έτσι θα εβάδιζαν όλοι μαζί κατά της Θεσσαλονίκης για να την κάνουν πρωτεύουσα της… Μακεδονίας του Αιγαίου κι’ έπειτα εναντίον της Αθήνας να εγκαταστήσουν την κόκκινη τυραννία. Νοσταλγία και ονειροπόλησις συνεχείας των… Δεκεμβριανών.
Από τον πρώτο χρόνο της εφαρμογής του «σχεδίου» αυτού, φάνηκε πόσο ήτανε μακριά από την πραγματικότητα. Όχι μόνο δεν μπόρεσαν να καταλάβουν, για να μονιμοποιηθούν κανένα κέντρο αστικό στην ύπαιθρο κι’ όχι μόνο καμία πόλι δεν επανεστάτησε, αλλά και παντού, όπου μπορούσαν, οι άνθρωποι επήραν τα όπλα και πολέμησαν πλάι στις Εθνικές Δυνάμει για να τους αποκρούσουν. Μερικές στιγμιαίες επιτυχίες που είχαν εδώ κι’ εκεί, δεν μπόρεσαν να τους δώσουν παρά ένα αριθμό βιαίως στρατολογηθέντων, μερικά ζώα για την συντήρηση τους και πλιάτσικα. Την κατάστασι όμως δεν την μετέβαλαν καθόλου. Η ελπίς να επιτύχουν εγίνετο, από μέρα σε μέρα, και πιο μακρυνή.
Η κομουνιστική επανάστασι είχε αποτύχει πολύ πριν συντριβή στρατιωτικώς. Είχε αποτύχει από την ίδια της αδυναμία να επιβληθεί παρ’ όλη την κολοσσιαία βοήθεια, που πήρε από τους εχθρούς της Ελλάδος. Η Εθνική παράδοσις και η Εθνική αντίστασις απεδείχθη ευθύς από το πρώτο και το δεύτερο έτος πολύ πιο ζωντανή από τον επαναστατικό φανατισμό και την απόπειρα να τρομοκρατήσει το Εθνικό σώμα. Ο αγών, αντί να κουράσει, όπως υπελόγιζαν, την Εθνική πλειοψηφία, εξύπνησε τας δυνάμεις που κρύβει και έφθασε το φρόνημα σ’ αξιοσημείωτα επίπεδα. Η φυλή αντέταξε το αθάνατο ηρωικό πνεύμα της στης προσπάθειες της ερυθράς τρομοκρατίας. Η απεγνωσμένη κομμουνιστική ψευτοηγεσία κατέφυγε στη θεωρία της φθοράς. «Θα κάνουμε όσο μπορούμε περισσότερη φθορά, θα εξαντλήσουμε τις Εθνικές δυνάμεις. Θα της αναγκάσουμε στο τέλος να συνθηκολογήσουν». Η γλώσσα της γάτας με τη λίμα. Ο μύθος είναι γνωστός. Εφθείροντο αυτοί. Κι’ έτσι απεμάκρυναν τη λύσι οποιασδήποτε συνθηκολογίας: «Όταν μπορώ να σου σπάσω το κεφάλι και να σ’ εκμηδενίσω, γιατί θα σου κάνω παραχωρήσεις;» Έτσι οδήγησαν το συρφετό τους στο σημερινό τελικό ναυάγιο. Θα υποστούν βέβαια τώρα τα επίχειρα των εγκλημάτων τους. Ό, τι και να πάθουν όμως αυτοί ποτέ δεν θα μπορέσουν να πληρώσουν της τρομερής ζημιές που έκαναν στο συμφοριασμένο τον κοσμάκη, που πήραν στο λαιμό τους… Σπύρος Μελάς».
Αυτό ήταν το κείμενο, το οποίο είναι η επιτομή του συμμοριτοπόλεμου. Όχι των γεγονότων, αλλά του σκεπτικού, του σχεδιασμού, της μεθοδολογίας και τελικώς της συντριβής των συμμοριτών, το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να γραφεί και σήμερα αφού και τώρα οι κομμουνιστές κουβαλάνε τα ίδια χαλασμένα μυαλά.
Μ.Η.Τ. 232120