Μια ιστορία θα σας πω

Μια ιστορία θα σας πω, που κι’ αν περάσαν χρόνια,
τώρα την ζωντανέψανε ο Τσίπρας και τα όρνια

Βρισκόμαστε στο 1949. Ο Συμμοριτοπόλεμος είναι στο φόρτε του και στα τέλη Αυγούστου θα λήξει με την συντριβή των κομμουνιστοσυμμοριτών. Τα δύσκολα για το ΚΚΕ, άρχισαν τον Ιούνιο του 1948, με τη ρήξη των σχέσεων Στάλιν – Τίτο. Παρά την καταδικαστική εναντίον του Τίτο απόφαση της Κομινφόρμ (ιδρύθηκε τον Σεπτέμβριο του 1947 και είχε ως στόχο την ενίσχυση του ελέγχου των Σοβιετικών στις χώρες του Ανατολικού μπλοκ και, γενικότερα, του συντονισμού των κομμουνιστικών τους κομμάτων) της 28ης Ιουνίου 1948, το ΚΚΕ, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, απέφευγε να στραφεί με σφοδρότητα κατά της Γιουγκοσλαβίας, καθώς από εκεί λάμβανε σημαντική βοήθεια για τον…αγώνα του. Παρά τη μετριοπαθή του στάση, η γιουγκοσλαβική «διεθνιστική» βοήθεια του συντρόφου Τίτο περιορίστηκε δραστικά. Πλέον η «αδελφή» σοβιετική βοήθεια προς τον «Δημοκρατικό» Στρατό, ερχόταν μέσω Βουλγαρίας. Η φιλογιουγκοσλαβική πτέρυγα του ΣΝΟΦ (Σλαβομακεδονικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο) υπονόμευε τον «Δημοκρατικό» Στρατό και άρχισε να οργανώνει λιποταξίες Σλαβομακεδόνων μαχητών προς τη Γιουγκοσλαβία, με τη δικαιολογία ότι το ΚΚΕ πρόδωσε τον αγώνα του «μακεδονικού λαού».   
Το 1949,  στην Πέμπτη Ολομέλεια του ΚΚΕ, ο Ζαχαριάδης επανήλθε επιβάλλοντας τη θέση «για το δικαίωμα της εθνικής αποκατάστασης και αυτοδιάθεσης του Μακεδονικού λαού». Η θέση για ενιαίο και ανεξάρτητο Μακεδονικό κράτος, προκάλεσε σύγχυση στη Σόφια και στο Βελιγράδι και, φυσικά, στην Αθήνα, όπου το KKE καταγγέλθηκε ως κόμμα προδοτικό. Για τον λόγο αυτόν η Σοβιετική Ένωση κάλεσε τον Ζαχαριάδη να αποφύγει τη συζήτηση τέτοιων ζητημάτων στο επικειμενο 2ο συνέδριο του ΣΝΟΦ.
Στις 25 και 26 Μαρτίου 1949, στην εκκλησία του χωριού Ψαράδες, κοντά στις Πρέσπες, συνήλθε το Δεύτερο Συνέδριο του ΣΝΟΦ, στο οποίο έλαβαν μέρος 700 αντιπρόσωποι. Στον λόγο του ο Ζαχαριάδης, αναφέρθηκε στα επιτεύγματα του «Μακεδονικού» λαού για την κοινή νίκη, την οποία χαρακτήρισε δύσκολη. Το συνέδριο υπογράμμισε την ενότητα του ελληνικού λαού με τον «Μακεδονικό» λαό και διακήρυξε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του Μακεδονικού λαού.
Στις 27 Μαρτίου 1949 ιδρύθηκε η «Κομμουνιστική Οργάνωση της Μακεδονίας του Αιγαίου» (ΚΟΕΜ), ως τμήμα του ΚΚΕ. Στην ιδρυτική Συνδιάσκεψη έλαβαν μέρος 163 Σλαβομακεδόνες κομμουνιστές, οι οποίοι και εξέλεξαν μία οργανωτική επιτροπή. Αποστολή της επιτροπής ήταν η σύγκληση μιας πανεθνικής συνδιάσκεψης για την εκλογή της ηγεσίας του κόμματος. Είναι σαφές ότι η ΚΟΕΜ αποτελούσε ένα αντίβαρο στο Κ.Κ. «Μακεδονίας». Στις 3 Απριλίου 1949 ανασχηματίστηκε η ΠΔΚ (Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση). Όπως είχε προαναγγελθεί, ο P. Mitrevski έγινε υπουργός Επισιτισμού, ο V. Kojicev μέλος του Ανώτατου Πολεμικού Συμβουλίου του Δ.Σ. και ο S. Kocev πρόεδρος της Διεύθυνσης Εθνικών Μειονοτήτων. Δηλαδή σε «Ελληνική» κυβέρνηση, συμμετείχαν 3 (!!!) σλάβοι. Με τις παραχωρήσεις αυτές το ΚΚΕ υπολόγιζε ότι θα μπορούσε να στρατολογήσει περισσότερους Σλαβομακεδόνες και να δελεάσει τους πρόσφυγες που είχαν καταφύγει στη Γιουγκοσλαβία, καθώς και όσους είχαν μεταναστεύσει νωρίτερα στη Βουλγαρία, να επιστρέψουν στην Ελλάδα και να αγωνιστούν στον «Δημοκρατικό» Στρατό.
Το KKE με τη νέα του αυτή γραμμή, προσπαθούσε να δημιουργήσει αντιπερισπασμό στις αποσχιστικές δραστηριότητες, τις οποίες ανέπτυσσαν οι δυνάμεις που έβλεπαν τα Σκόπια σαν το εθνικό τους κέντρο, και στην εξασφάλιση μεγαλύτερης συμμετοχής των σλαβόφωνων στον «Δημοκρατικό» Στρατό.
Εν ολίγοις, η νέα θέση του ΚΚΕ στρεφόταν κατά της κυριαρχίας του Τίτο στη γιουγκοσλαβική Μακεδονία, ενώ ταυτόχρονα, στρεφόταν και κατά της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας. Έτσι, το ΚΚΕ βρέθηκε στο στόχαστρο τόσο της γιουγκοσλαβικής όσο και της ελληνικής (της κανονικής όχι της τουρλού) κυβέρνησης εξ αιτίας τη αλλοπρόσαλλης πολιτικής του Ζαχαριάδη. 
Μ’ ένα άλμα ερχόμαστε στο 1969. Ο νυν Στρατηγός Κόρκας, συνταγματάρχης τότε, υπηρετούσε στην Ελληνική πρεσβεία στο Βουκουρέστι. Εκεί, σε κάποια εκδήλωση, συνάντησε κάποιον Παπαδημήτρη, πρόεδρο των λεγομένων «Πολιτικών Προσφύγων», ο οποίος είχε χρηματίσει υπουργός Γεωργίας στην ψευδοκυβέρνηση των Βαφειάδη και Ζαχαριάδη. Σε κάποια στιγμή και ενώ γινόταν συζήτηση για την περίοδο του Συμμοριτοπολέμου, ο Παπαδημήτρης λέει στον Στρατηγό: «Η Ελλάδα είναι δική μας και το κεφάλι θα σας το πάρουμε».
Ο Στρατηγός του απαντά: «Κύριε Παπαδημήτρη είπαμε να μιλήσουμε πολιτισμένα. Δοκιμάσατε 3 φορές και δεν μας το πήρατε το κεφάλι. Θέλετε να δοκιμάσετε και 4η φορά;».
Και ο Παπαδημήτρης απαντά «Μα τι είναι αυτά που λέτε; Εμείς τώρα δεν πολεμάμε με τουφέκια, αλλά με το μυαλό και τις ιδέες μας. Και ο πόλεμος αυτός θα κρατήσει πολλά χρόνια. Πολλές δεκαετίες. Αλλά η Ελλάδα είναι δική μας».
Και ξανά ένα άλμα κι’ ερχόμαστε στο σήμερα.
Οι εξελίξεις που από τότε είχε δρομολογήσει το ΚΚΕ, ήδη υλοποιούνται και μη μου πει κανένας ότι δεν μας κυβερνά το ΚΚΕ, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ. Μη ξεχνάμε ότι ο κ. Τσίπρας, πήρε τα φώτα του κομμουνισμού από την αγκαλιά της ΚΝΕ.
Κάποτε ο μεγάλος μας Στρατής Μυριβήλης είχε πει: «Όποιος γίνεται κομμουνιστής, παύει να είναι Έλληνας». Τι ξέρει αυτός όμως;…