Οι απειλές για τον τουρισμό όπως καταγράφονται στην έρευνα που διεξήγαγαν οι ξενοδόχοι της ΡόδουΑπό τον
Γιώργο Κ. Στράτο*
Το βαρύ πεπόνι» είναι μία προφητική ταινία του Παύλου Τάσιου. Γυρισμένη το 1977, με πρωταγωνιστές τους μακαρίτες Κατερίνα Γώγου, Μίμη Χρυσομάλλη και τον Αντώνη Αντωνίου, είναι μία δραματική κοινωνική σάτιρα για τις περιπέτειες του Μίμη, ενός νεαρού επαρχιώτη καφετζή, που μεταναστεύει στην Αθήνα όταν η περιοχή του απαλλοτριώνεται από μια μεγάλη τουριστική επιχείρηση για να μην αναγκαστεί να δουλέψει ως γκαρσόνι εκεί και καταλήγει γκαρσόνι σε ένα ξενοδοχείο της Αθήνας.
Κατά ειρωνική σύμπτωση ήταν εκείνα τα χρόνια που ο μακαρίτης Ανδρέας Παπανδρέου δήλωνε: «Δεν θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης». Πώς τα φέρνει η ζωή…
Μια γενιά μετά, τη μεγαλύτερη, αν όχι τη μόνη, ελπίδα για την οικονομία της πατρίδας μας αποτελεί ο τουρισμός. Εχει καταστεί απολύτως σαφές, σε όσους θέλουν να αντιληφθούν, ότι όλα τα περί «νέου παραγωγικού μοντέλου», «βιολογικών καλλιεργειών από μικρές φάρμες», «πράσινης ανάπτυξης» δεν αντιστοιχούν σε καμία πραγματικότητα. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να έχει συμβεί κάτι διαφορετικό σε μία χώρα σαν τη δική μας, όπου ο συνδυασμός φορολογίας και τραπεζικού συστήματος καταστέλλει εν τω γεννάσθαι κάθε επιχειρηματική απόπειρα;
Γι’ αυτό παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η σημερινή εικόνα της «βαριάς βιομηχανίας» μας. Ο αφελληνισμός καλπάζει, καθώς τα ξενοδοχεία περνούν λόγω χρεών και απουσίας τραπεζικής χρηματοδότησης σε διεθνείς ιδιοκτήτες και μεγάλα πρακτορεία. Πολλές φορές, δυστυχώς, μπιρ παρά…
Οι TUI και Thomas Cook φέρεται ότι ελέγχουν περί τα 20.000 δωμάτια, σύμφωνα με έκθεση της εταιρίας Gbr.
Η γερμανική TUI διαθέτει 32 δικά της ξενοδοχεία 8.500 δωματίων και συνεργάζεται με περισσότερα από 2.000 ανεξάρτητα ελληνικά ξενοδοχεία, ενώ προετοιμάζει τη δημιουργία 10 νέων πεντάστερων και τετράστερων ξενοδοχείων. Οι ελληνικοί όμιλοι υπολείπονται με δυναμικό γύρω στα 18.200 δωμάτια, με πρώτο τον όμιλο Μήτση (18 ξενοδοχεία και 5.900 δωμάτια), δεύτερη την Grecotel (26 ξενοδοχεία 5.100 δωματίων), τρίτο τον όμιλο Aldemar (εφτά ξενοδοχεία 2.582 δωματίων) και έπονται οι όμιλοι Helios (εφτά μονάδες) και Σμπώκου (έξι ξενοδοχεία).
Πέρα όμως από την οικονομική κρίση και τις γνωστές παθογένειες της ελληνικής διοίκησης που οδηγούν στα παραπάνω, υπάρχουν κι άλλοι λόγοι για τη μείωση της ανταγωνιστικότητας του τουριστικού προϊόντος μας. Τα αποτελέσματα της έρευνας ποιότητας που εκπόνησε ο Σύλλογος Διευθυντών Ξενοδοχείων Ρόδου για τις παρεχόμενες υπηρεσίες στο νησί, σε συνεργασία με το American College of Thessaloniki (ACT), μέλος του Κολλεγίου Aνατόλια, ήταν διαφωτιστικά.
Το δείγμα των ερωτηματολογίων ξεπέρασε τα 3.000 σε 40 ξενοδοχεία. Τα περισσότερα παράπονα αφορούν την καθαριότητα και τις συγκοινωνίες. Αποτέλεσμα, οι τουρίστες, αφού δεν βγαίνουν, πώς να ξοδέψουν εκτός ξενοδοχείου; Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι το ένα τρίτο των τουριστών δεν επισκέφθηκε καν την Παλιά Πόλη, τη μόνη μεσαιωνική στην Ευρώπη που κατοικείται! Πάνω από 70% των ερωτηθέντων σε μια δεκαήμερη διαμονή δαπάνησε λιγότερα από 400 ευρώ. Δηλαδή έως 40 ευρώ την ημέρα.
Το 2017 το αεροδρόμιο της Ρόδου κατέγραψε 2.178.000 διεθνείς αφίξεις. Παρά ταύτα, τα ξενοδοχεία της δεν κατάφεραν να πιάσουν τις ψηλότερες τιμές ούτε στην κορύφωση της σεζόν. Γιατί; Μας απαντά ο επίτιμος πρόεδρος της Ενωσης Ξενοδόχων Ρόδου Βάσος Μηναΐδης: «Η ποσότητα αλλάζει την ποιότητα της αγνότητας. Η ποιότητα είναι επιβεβλημένη πια. Αλλιώς θα μας αναγκάζουν να πουλάμε τα ξενοδοχεία πέντε αστέρων με τιμές τριών αστέρων». Και όπως ευστόχως προσθέτει ο πρόεδρος του Συλλόγου Διευθυντών Ξενοδοχείων Ρόδου Γιώργος Ματσίγκος, «η ποιότητα δημιουργεί ζήτηση. Η ζήτηση την καλή τιμή».
Ενας ξενοδοχοϋπάλληλος όμως αναρωτήθηκε πολύ γλαφυρά για την αλήθεια-κλειδί για να επιτευχθούν αυτά: «Τόσα χρόνια πάμε στον αυτόματο και πάμε μια χαρά. Μη λέτε τίποτα. Πού οφείλεται; Στο ότι είμαστε ευλογημένος τόπος. Για τα υπόλοιπα φταίει πρώτα το ανθρώπινο δυναμικό. Δεν υπάρχει πια μεράκι. Πού είναι η ταυτότητά μας;» Πού, ντε;
*Δικηγόρος – δημοσιογράφος
Μ.Η.Τ. 232120