Η κομματική «άλωση» από το ΠΑΣΟΚ του Δημοσίου και η υιοθέτηση της ίδιας τακτικής από τον ΣΥΡΙΖΑΑπό τον
Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά
Ερμηνεύοντας την ανθρώπινη φύση και συμπεριφορά καθώς και τις πολιτικές πράξεις, οι Αμερικανοί χρησιμοποιούν μία και μόνο ρηματική φράση τριών λέξεων. Ετσι, αντί να βυθιζόμαστε σε βαθυστόχαστες πολιτικές και φιλοσοφικές αναλύσεις περί του «νομίμου και του ηθικού» της τροπολογίας για το επίδομα ενοικίου των μη πολιτικών προσώπων της κυβέρνησης, είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε την ουσία της υπόθεσης στο σύνολό της, αν αποδεχτούμε το περιεχόμενο της φράσης «Follow the money» (δηλαδή, ακολουθήστε τη διαδρομή του χρήματος ή βρείτε ποιος επωφελείται).
Αν επίσης αποδεχθούμε και την ιδιαίτερη σχέση λατρείας που έχουν τα πασοκογενή στελέχη με τη διαχείριση του δημόσιου χρήματος, θα μπορέσουμε όχι μόνο να αντιληφθούμε ποιος ενέταξε την τροπολογία ανάμεσα στις εκατοντάδες των σελίδων του Μνημονίου, αλλά να κατανοήσουμε και τη λειτουργία του ελληνικού κράτους καθώς και τη φιλοσοφική σκέψη του πολιτικού συστήματος διαχείρισης εξουσίας.
Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία ακολουθήθηκε από την καθολική κομματική άλωση όλων των δομών και των βαθμίδων της Δημόσιας Διοίκησης. Αμέσως μετά την ψήφιση του «νόμου Κουτσόγιωργα», στίφη μυστακοφόρων ή γενειοφόρων πρασινοφρουρών με στρατιωτικό αμπέχονο και τζιν, σήμα κατατεθέν των «προοδευτικών και των δημοκρατικών δυνάμεων» της πρόωρης μεταπολιτευτικής εποχής, εισέβαλαν στις δημόσιες υπηρεσίες καθαιρώντας τους διευθυντές, απολύοντας τα διοικητικά συμβούλια, ενώ οι κομματικοί γκαουλάιτερ υιοθετούσαν τον «καπιταλιστικό τίτλο» του «διευθύνοντος συμβούλου».
Ο καταιγισμός των νομοσχεδίων και οι διοικητικές τροπολογίες που ακολούθησαν, κρυμμένες σε άσχετα νομοσχέδια, θα διαιώνιζαν τα 10.000 μεσαία στελέχη των πρασινοφρουρών και τις διάφορες συνιστώσες του «συνασπισμού της Αριστεράς και της προόδου» στην εξουσία μέχρι τις μέρες μας.
Ο πακτωλός των χρημάτων, ο οποίος εισέρρεε από τα ευρωπαϊκά ταμεία, καθώς και τα δισεκατομμύρια των δανείων δεν θα μπορούσαν να γίνουν αντικείμενο διαχείρισης από τους κομματικούς τερμίτες προς ίδιον όφελος, παρά μόνο μέσα από ένα πολύπλοκο διοικητικό σύστημα «αναπτυξιακών σχεδίων» και «ερευνητικών προγραμμάτων» σε ένα κλειστό σύστημα ανακύκλωσης χρήματος εντός των χιλιάδων δημόσιων οργανισμών που δημιουργήθηκαν γι’ αυτό τον σκοπό.
Επί παραδείγματι, ένας δημόσιος οργανισμός στελεχωμένος από πρασινοφρουρούς δημιουργούσε ένα «ερευνητικό» ή «αναπτυξιακό» σχέδιο, στο οποίο συμμετείχαν σχεδόν αποκλειστικά μόνο φορείς του Δημοσίου και οι «συνήθεις επιχειρηματίες». Τα χαμηλόβαθμα κομματικά στελέχη είχαν το δικαίωμα να λαμβάνουν επιπλέον αμοιβές, ισόποσες του ύψους του μισθού των, καθώς επίσης και μεγάλα χρηματικά ποσά, τα οποία ονόμαζαν «μπόνους παραγωγικότητας», ενώ το μεγαλύτερο μέρος αυτών των χρημάτων κατέληγε σε γνωστές και επώνυμες τσέπες κρατικοδίαιτων «επιχειρηματιών» και πολιτικών.
Ηταν τέτοια η ευρηματικότητα της διαχείρισης του χρήματος, ώστε ακόμα και σήμερα υπάρχουν θεσμοθετημένα δημόσια παραρτήματα, που, ενώ ανήκουν οργανικά σε διαφόρους φορείς του Δημοσίου, έχουν δικά τους διοικητικά συμβούλια και ανεξάρτητα λογιστήρια από αυτά του φορέα στον οποίον ανήκουν. Ταυτόχρονα, ανακύκλωναν συνεχώς τα ίδια άτομα στα διάφορα διοικητικά συμβούλια και στις χιλιάδες των πολυπληθών επιτροπών διαχείρισης και λήψης αποφάσεων, ενώ οι «άλλοι» δεν συμμετείχαν ούτε σε επιτροπές παραλαβής υλικών καθαρισμού.
Θ α ήταν πλεονασμός αν επισημαίνετο εδώ ότι τα οξυδερκή στελέχη της Ν.Δ. δεν κατάφεραν ποτέ να αντιληφθούν τη λειτουργία αυτού του δαιδαλώδους συστήματος διαχείρισης χρήματος, που ακόμα ελέγχεται από τα 10.000 μεσαία πασοκογενή κομματικά στελέχη, που σήμερα έχουν στο σύνολό τους ενταχθεί στον ΣΥΡΙΖΑ.
Θα ήταν επίσης πλεονασμός να αναφερθεί ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πλήρως κατανοήσει τη λειτουργία των δομών της εξουσίας και του κράτους, ώστε να ισχυροποιεί τη διαιώνιση του υπάρχοντος συστήματος, μέσω της ίδρυσης δεκάδων νέων οργανισμών και δομών. Αν όμως συνεχιστούν οι ίδιες μεταπολιτευτικές πρακτικές που εμπεδώνουν τις μόνιμες δομές αναρχίας και αυτοδιάλυσης της χώρας, τότε νομοτελειακά η κατάληξη δεν μπορεί να είναι άλλη παρά η απόλυτη καταστροφή.
*Διδάκτωρ Φυσικής του πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
Μ.Η.Τ. 232120