Αδιάφορη εσωτερική υπόθεση σε ένα κόμμα που έχει πεθάνει προ πολλού και αναζητεί λόγο ύπαρξης στις δημοσκοπικές προβλέψεις μπακαλικήςΤην παραμονή του πρώτου γύρου ψηφοφορίας για την ανάδειξη του νέου αρχηγού της πασοκάρας ανέλαβα να παίξω τον ρόλο του… μάντη των «κεντροαριστερών δρωμένων». Προέβλεψα λοιπόν μετά βεβαιότητος από τις σελίδες της «δημοκρατίας» ότι οι ψηφοφόροι θα ξεπεράσουν τους 200.000 και μετά θα ανακράζουν τα γνωστά και μη εξαιρετέα μέσα του «συνταγματικού τόξου» ότι επιτέλους…αφυπνίστηκε ο προοδευτικός κόσμος!
Πώς το ήξερα; Πανευκολάκι! Οι άνθρωποι είναι ανοιχτό βιβλίο. Πιο προβλέψιμος, πεθαίνεις. Αυτό το «πλαφόν» είχαν ορίσει ως «αξιοπρεπή επίδοση» μέσα στην πολιτική ανημποριά τους και αυτό τελικά κατέκτησαν με σφραγίδα εγκυρότητας Αλιβιζάτου…
Και γιατί πανηγυρίζουν, πατέρα; Α, ειλικρινά, εδώ θα σας γελάσω. Εγραφα γι’ αυτόν τον δημοσκόπο-αγύρτη που έφτασε να οραματιστεί δυναμική εκλογική επίδοση της τάξεως του… 15% για το νέο Κίνημα! Πώς όμως; Προσθέτοντας μπακάλικα τα ποσοστά των κομμάτων που συνθέτουν την κεντροαριστερή κουρελού; Χλομό ακούγεται. Γιατί, αν πάω κι εγώ σε επαγωγικά συμπεράσματα ανωτάτης μπακαλικής, θα θυμίσω την αξέχαστη εσωκομματική επίδοση του μοναδικού, διαπλανητικού, τιτανοτεράστιου GAP, του ηγέτη που στα 70 του έχει καταφέρει να προσφωνείται με το παιδικό υποκοριστικό «Γιωργάκης» και εξακολουθεί να συγκινεί το πανελλήνιο ποικιλοτρόπως.
Πριν από δέκα χρόνια, τέτοια εποχή λοιπόν, αυτός ο αλησμόνητος εγκαινίασε την εσωκομματική εκλογή σε διαδικασία… open και, σύμφωνα με τις ανταποκρίσεις της εποχής, μάζεψε 1.000.000 νοματαίους στις κάλπες να τον αποθεώσουν. Με τη θεωρία της δημοσκοπικής μπακαλικής, αν οι 200.000 στην εσωκομματική αναμέτρηση προιονίζονται εκλογική επίδοση του 15%, με το 1.000.000 του ο Γιωργάρας θα έπρεπε να αγγίξει ποσοστό… Μουγκάμπε της τάξης τού 75%. Φευ, στις επόμενες εκλογές, με τη διαπλοκή στα ντουζένια της να τον «τρομπάρει» απ’ όλες τις μπάντες, περιορίστηκε στο 43%, δηλαδή λίγο πάνω από το μισό της αυθαίρετης πρόβλεψης.
Βεβαίως υπάρχουν και χειρότερα. Ο Σαμαράς με τους 800 και πλέον χιλιάδες ψηφοφόρους (σ.σ.: κι αυτοί ήταν υπαρκτοί, άσχετα αν δεν κατάφεραν ποτέ να τους μετρήσουν) στις εκλογές που ακολούθησαν τρία χρόνια αργότερα κατέγραψε τη συγκλονιστική επίδοση του 18%! Δηλαδή δεν τον ψήφισαν ούτε κι αυτοί που έτρεξαν να τον σταυρώσουν στις εσωκομματικές για να σωθούν από την Ντόρα και την οικογένεια Μητσοτάκη!
Επομένως, ας αφήσουμε τις αναγωγές και τις μπακάλικες προβλέψεις και ας σταθούμε στην ουσία του θέματος. Συγκίνησε κανέναν η εκλογική διαδικασία της προηγούμενης εβδομάδας; Ασφαλώς και όχι. Δημιούργησε κάποιο ρεύμα δυναμικής σε νεότερες ηλικίες; Ούτε κατά διάνοια. Υπερήλικες και συνταξιούχοι ανταποκρίθηκαν σε συντριπτική πλειονότητα, τιμώντας τις καλές τις θύμησες που τους είχε χαρίσει αυτό το… παλικάρι ο Αντρέας. Αντε και κάποιοι που πέρασαν ευχάριστα διορισμένοι στο «πράσινο» Δημόσιο, επίγονοι της τιμημένης… αγροτιάς και γενικώς διάφοροι αμετανόητοι που νοσταλγούν τον πράσινο ήλιο, τον Λαλιώτη και την παλιά καλή «Αυριανή».
Βαριά… πασοκίλα δηλαδή, γι’ αυτό η κούρσα κατέληξε μεταξύ Φώφης και Ανδρουλάκη, προς μεγάλη απογοήτευση ενός μεγάλου τμήματος της επιχειρηματικής διαπλοκής που επιζητούσε κάτι λιγότερο μπρουτάλ, πιο εκλεπτυσμένο και «εκσυγχρονιστικό».
Δυστυχώς γι’ αυτούς, ο μεν Καμίνης αποδείχτηκε εκλογικό «παλτό» και ούτε τους δημοτικούς υπαλλήλους δεν κατάφερε να στείλει στις κάλπες, ενώ ο άλλος εκλεκτός, ο αρχηγός με το σακίδιο, είχε προ πολλού «ρετάρει», οδεύοντας ολοταχώς για τα κοινοβουλευτικά «lost and found», όπως τα έγγραφα που βρήκε ο Βούτσης.
Εσωτερική υπόθεση του ΠΑΣΟΚ ήταν, χωρίς αμφιβολία, η πρώτη ψηφοφορία και έτσι θα εξελιχθεί και η σημερινή. Με μικρότερη προσέλευση ασφαλώς και σαφώς ασθενέστερη νομιμοποίηση της εκλογής από τη… βάση, που στην πράξη αποδεικνύεται το 2%-3% του συνολικού εκλογικού σώματος. Αστεία πράγματα δηλαδή, για να ασχολούνται ο κόσμος και το πολιτικό σύστημα την ώρα που καιγόμαστε, ελάχιστης αξίας γεγονότα ακόμη και για τα μέσα ενημέρωσης, ορισμένα από τα οποία προσπάθησαν να μας πείσουν ότι βρισκόμαστε ενώπιον κοσμογονικών εξελίξεων.
Αδικος κόπος. Το ξαναλέω και δεν θα ασχοληθώ άλλο: Εσωτερική υπόθεση της πασοκαρίας για πολιτικά πεθαμένους και βιολογικά υπερήλικες είναι η σημερινή ψηφοφορία και σταματήστε επιτέλους να μας ζαλίζετε. Αυτό το πράγμα δεν ανασταίνεται και δεν…ξαναζεσταίνεται. Επιτέλους… τέλος, που λέει και ο παρ’ ολίγον αρχηγός Δημήτρης Τζιώτης…
Γιώργος Χαρβαλιάς
Μ.Η.Τ. 232120