Ποιοι τελικά εκφράζουν τη σιωπηρή, αλλά συντριπτική πλειονότητα που διαφωνεί κάθετα με την αλλαγή φύλου στα… 15;Δεν χρειαζόταν κάποια δημοσκόπηση για να καταλάβουμε ότι η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων τάσσεται εναντίον της νομικής κατοχύρωσης αλλαγής φύλου και μάλιστα σε τόσο άγουρες ηλικίες που, όπως έλεγε η γιαγιά μου, δεν ξέρεις πού πάν’ τα τέσσερα! Στοιχειωδώς να νιώθεις σε ποια χώρα ζεις, αφουγκράζεσαι και το λαϊκό αίσθημα. Που ευτυχώς… δεν διαμορφώνεται ούτε στα μαγαζιά που κελαηδάει ο Καρανίκας τα βράδια ούτε στα ξενοδοχεία πολυτελείας όπου πουλάει χλαμύδες η Μαρέβα.
Αυτοί, λοιπόν, που μας εκπροσωπούν (και ασφαλώς φταίμε εμείς που τους δώσαμε αυτό το δικαίωμα) είτε δεν καταλαβαίνουν τι τους γίνεται και έχουν χρόνια να πατήσουν στο καφενείο της γειτονιάς τους είτε σύρονται σαν τα γίδια και στοιχίζονται πίσω από πρωτοβουλίες που εξυπηρετούν εξόχως μειοψηφικές τάσεις και ασύμμετρες -στην κατάσταση όπου βρίσκεται η χώρα- προτεραιότητες. Από όλους τους πολιτικούς αρχηγούς του λεγόμενου «συνταγματικού τόξου» μόνον ο κυρ Βασίλης Λεβέντης έπιασε το κοινό αίσθημα. Γιατί όταν τον κόβουν λιγούρες πετάγεται για κάνα τυλιχτό στα Πατήσια και παίρνει μια γεύση από την «άλλη Ελλάδα». Γι’ αυτό και αν έκανε ποτέ πράξη την απειλή του να παραιτηθεί σε ένδειξη διαμαρτυρίας θα έπαιρνε όλο το χαρτί. Αλλά το ένστικτό του περιλαμβάνει και την αυτοσυντήρηση. Γνωστό αυτό…
Ο Τσίπρας, από την άλλη πλευρά, που προφανώς έδωσε το πράσινο φως για αυτή την ακραία «πρόνοια», ένας Θεός ξέρει τι έχει στο μυαλό του. Μπορεί να βλέπει ότι πάει άπατος και κοιτάει με πυροτεχνήματα να συσπειρώσει μια μειοψηφική εκλογική πελατεία της… Αριστεράς και της προόδου. Βλακώδης ασφαλώς στρατηγική, γιατί απομακρύνει τα πιο «mainstream» κοινωνικά στρώματα που τον ψήφισαν για να απαλλαγούν από τον συστημικό εσμό της Μεταπολίτευσης που αγκάλιασε το Μνημόνιο ως «ευλογία». Και ελάχιστα ελκυστική για τους πιο ριζοσπαστικούς αριστερούς, που τον βλέπουν να τους πουλάει εκ του ασφαλούς «εναλλακτικότητα», έχοντας φορέσει προ καιρού τη γραβάτα-θηλιά των δανειστών.
Η αντιμνημονιακή «σκληρή Αριστερά» δεν συγκινείται από τέτοιου είδους φούμαρα. Και έχει ήδη πετάξει για το ΚΚΕ, τη Ζωίτσα, τον Λαφαζάνη ή την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στο τέλος, λοιπόν, ο Τσίπρας θα μείνει μόνο με το κοινό της ΔΗΜ.ΑΡ., τη Γιαννακάκη και τους Θεοχαρόπουλους, που θα την κάνουν και αυτοί με ελαφρά πηδηματάκια όταν αντιληφθούν ότι πέταξε κάθε προοπτική εξουσίας.
Αλλά για το τι θα απογίνει η… «πρώτη φορά Αριστερά» δεν μου καίγεται καρφί. Αν ο Τσίπρας αποφάσισε να αυτοκτονήσει πολιτικά, δικαίωμά του. Το ερώτημα είναι πώς εκφράζεται ο συντηρητικός αστικός κόσμος που πιστεύει στην πατρίδα και σέβεται τη θρησκεία (αν και όχι κατ’ ανάγκην τη σημερινή Εκκλησία…) Ποιος, τελικά, αναλαμβάνει να μεταφέρει στο Κοινοβούλιο τη βούληση μιας σιωπηρής αλλά και συντριπτικής πλειονότητας που διαφωνεί κάθετα με τη νομική κατοχύρωση του σεξουαλικού προσδιορισμού στα 15, όπως άλλωστε σε μια τέτοια ηλικία δεν παρέχονται δικαίωμα ψήφου, άδεια οδήγησης, αλλά (στις ευνομούμενες κοινωνίες) και θέση εργασίας!
Το σκορποχώρι των ΑΝ.ΕΛ. που δεν μπόρεσε να βάλει φρένο στο «ναι» του δικού του υφυπουργού Παιδείας; Μάλλον όχι. Και μη μου πείτε ότι εκφράζει την πλειονότητα η σημερινή Ν.Δ., που έκανε τελικά πίσω και είδε το φως το αληθινό, γιατί θα καγχάσω… Η ομιλία και μόνο του Μητσοτάκη πρόδιδε αχρείαστες ενοχές για ένα ζήτημα που αφήνει ασυγκίνητο το 90% των ψηφοφόρων του κόμματος. Κάποιος από την πολυπληθή επικοινωνιακή ομάδα που περιβάλλει τον Κυριάκο θα έπρεπε να του εξηγήσει ότι τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού δεν είναι οι Κοντσίτες που τον παρακολουθούσαν μισοαπογοητευμένες από τα θεωρεία. Είναι αυτοί που συνωστίζονται στα κατοχικά συσσίτια, αυτοί που περιμένουν στις ουρές για μια σακούλα πατάτες, οι συνταξιούχοι που δεν έχουν να δώσουν ένα χαρτζιλίκι στο εγγόνι τους, είναι και οι συμπολίτες μας με (πραγματικές) ειδικές ανάγκες που βλέπουν τα λιγοστά ψίχουλα από τα επιδόματα αναπηρίας να χάνονται.
Αυτοί είναι οι απόκληροι της μνημονιακής κοινωνίας και όχι όσοι δυσκολεύονται να προσδιορίσουν το φύλο τους. Εχουν και αυτοί ασφαλώς δικαιώματα, αλλά όχι κατά προτεραιότητα. Δεν είναι η δική τους «εκκρεμότητα» σημαντικότερη από αυτές εκατομμυρίων άλλων Ελλήνων.
Δυστυχώς, οι βουλευτές μας δεν είναι σε θέση να ιεραρχήσουν τις πραγματικές ανάγκες του κόσμου. Δεν αφουγκράζονται τη λαϊκή «βοή». Αυτό, όμως, στις δημοκρατίες προκαλεί σοβαρότατη δυσαρμονία, η οποία ενίοτε καλύπτεται με προσφυγή στα άκρα. Ας το έχουν υπόψη τους…
Γιώργος Χαρβαλιάς
Μ.Η.Τ. 232120