ΞΕΝΟΣ ΑΧΥΡΩΝΑΣ

Οι πιθανές συνέπειες από τη διαδοχή του «σουλτάνου»

Ο άγριος τσακωμός Τουρκίας – Γερμανίας δεν πρέπει να δημιουργεί ψευδαισθήσεις ούτε να προκαλεί εφησυχασμό στη χώρα μας. Στην ουσία πρόκειται για μια βεντέτα του «μαινόμενου Ερντογάν» με την κρατούσα πολιτική τάξη στο Βερολίνο και όχι για στρατηγικού τύπου διαζύγιο σε μια σχέση που ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι… δεν πεθαίνει.

Με το που θα εκλείψει ο «σουλτάνος» από την εξουσία (και -ας μη γελιόμαστε- εργάζονται γι’ αυτό και ξένες μυστικές υπηρεσίες…), το ειδύλλιο θα αναθερμανθεί και θα γίνει πιο ισχυρό από ποτέ.

Από εκεί που σήμερα ξιφουλκούν οι Γερμανοί κατά της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας, θα είναι έτοιμοι να την αποδεχτούν και να τη βάλουν στο «κλαμπ» της επιρροής τους με συνοπτικές διαδικασίες, για να μην πω από την πίσω πόρτα.

Ειδικότερα, αν τη σκυτάλη της διαδοχής πάρουν οι (άκρως επιθετικοί προς την Ελλάδα) κεμαλιστές, θα δούμε ένα παράξενο έργο, που μπορεί εύκολα να εξελιχθεί σε εφιάλτη για τα εθνικά συμφέροντά μας.
Ξαφνικά, η Τουρκία, από ισλαμικός παρίας, θα μεταβληθεί σε «επίσημη αγαπημένη» ολόκληρης της Δύσης, που δεν θα μπορεί να αρνηθεί κανένα χατίρι στο νέο σύστημα εξουσίας του γειτονικού κράτους. Ιδιαίτερα αν αυτό δεν έχει θεοκρατικά χαρακτηριστικά και διακηρύξει την προσήλωσή του σε έναν ευρωπαϊκό προσανατολισμό.

Στην παρούσα συγκυρία, η Ελλάδα και η Κύπρος απέκτησαν πράγματι ένα συγκριτικό πλεονέκτημα, καθώς οι εξαιρετικά προβληματικές σχέσεις του Ερντογάν με τη Γερμανία, αλλά και η ιδιαίτερη επιφύλαξη με την οποία τον αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ δυσχεραίνουν οποιαδήποτε επιθετική κίνηση εις βάρος μας. Οχι ότι σε περίπτωση ελληνοτουρκικής εμπλοκής θα βγουν οι γερμανικές φρεγάτες για να μας υπερασπιστούν, αλλά η ατμόσφαιρα για τον Ερντογάν σε διεθνές επίπεδο είναι τόσο βαριά, που θα κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει.
Ο Τούρκος πρόεδρος αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να ανοίξει ακόμη ένα μέτωπο, και μάλιστα με μια ευρωπαϊκή χώρα.

Το σκηνικό όμως θα αλλάξει άρδην, αν στη θέση του έρθουν οι κεμαλιστές, τους οποίους σύσσωμη η Ευρώπη, αλλά και οι ΗΠΑ θα υποδεχτούν μετά βαΐων και κλάδων. Σε μια τέτοια περίπτωση είναι βέβαιο ότι οι καλοί μας «σύμμαχοι» θα διολισθήσουν αυτόματα στη λογική του Πόντιου Πιλάτου και θα μας αφήσουν να βγάλουμε μόνοι μας τα κάστανα από τη φωτιά.

Γι’ αυτό, λοιπόν, ας μη χαιρόμαστε άδικα με την (προεκλογικού χαρακτήρα) γερμανοτουρκική κόντρα. Σε ξένο αχυρώνα γίνεται ο καβγάς, ας το καταλάβουμε…

Γιώργος Χαρβαλιάς