Η λύση είναι μία και δυστυχώς ακόμα δεν έχει διασφαλιστεί. Η επιστροφή του μοναδικού, του αλησμόνητου, του τιτανοτεράστιου, του δια-πλανητικού Γ. Παπανδρέου
Εχω μια μεγάλη απορία. Πώς είναι δυνατόν σοβαροί, υποτίθεται, και «επιφανείς» πολίτες, καθηγητές, συνταγματολόγοι, μεγαλοδικηγόροι, να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους -εθελοντικά- για τη θεσμική θωράκιση μιας προδιαγεγραμμένης πολιτικής φαρσοκωμωδίας.
Από όλη αυτή την εξόχως διασκεδαστική οπερέτα για την ανάδειξη του νέου ηγέτη της «Κεντροαριστεράς», ιδού το αίνιγμα που δυσκολεύομαι να λύσω.
Αυτά τα περί «προοδευτικού κέντρου» κ.λπ. τα ακούω βερεσέ. Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, το Κέντρο πέθανε oριστικά με τη φυσική απώλεια των τελευταίων πιθανών εκφραστών του. Κάποιων ευπατρίδηδων της πολιτικής, όπως ο Γεώργιος Μαύρος και ο Γιάγκος Πεσμαζόγλου, που μπορεί να μην ενέπνευσαν τις μάζες, αλλά στον βαθμό που είμαι σε θέση να γνωρίζω δεν έκλεψαν τα λεφτά των Ελλήνων φορολογουμένων.
Στην πορεία, ο χώρος αλώθηκε κυριολεκτικά από «κεντροαριστερούς» σαλταδόρους λαϊκιστές όπως ο Ανδρέας και απώλεσε κάθε ιδεολογικό στίγμα σοβαρής εκδοχής ευρωπαϊκού τύπου σοσιαλδημοκρατίας. Ριζοσπαστική (κατ’ επίφασην)… σοσιαλθολούρα πούλησε το ΠΑΣΟΚ και αυτό συγκίνησε δυστυχώς τον κόσμο, όταν άρχισαν να ταΐζονται και τα στόματα των «πρασινοφρουρών» από τα λεφτά των ευρωπαϊκών ταμείων και τις αλόγιστες σπατάλες του πελατειακού κράτους.
Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα δεν υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα. Συνεπώς, όλοι αυτοί οι «επιφανείς» που κόπτονται για τη δεοντολογική περιφρούρηση και την εγκυρότητα της διαδικασίας ανάδειξης του νέου αρχηγού, δεν έχουν στο μυαλό τους την ανάγκη δημιουργίας ενός πραγματικά «κεντρώου» πολιτικού σχήματος. Για την αναβίωση της… «Πασοκάρας» μοχθούν και αγωνίζονται, χωρίς βέβαια να αντιλαμβάνονται ότι μόνο και μόνο από την παρέλαση των υποψήφιων «ηγετών» γελούν και οι κότες σ’ αυτήν τη χώρα.
Το γιατί κάποιος «σοβαρός» μπορεί να παλεύει για την αναβίωση της «Πασοκάρας», παρέα με τους «ποντικούς» Καμίνηδες, το ελλιπούς συγκρότησης «παιδί με το σακίδιο», την κληρονομικώ δικαίω «αρχηγό Φώφη», τον πρώην δήμαρχο Πάρου και τα άλλα μπουμπούκια του Κινήματος, είναι άξιον απορίας. Πρόκειται για το αίνιγμα που σας προανέφερα.
Εξηγήσεις υπάρχουν πολλές, αλλά δεν θα επεκταθώ, γιατί θα μπούμε σε πεδία διαπλοκής συμφερόντων και σε συνειρμούς καθόλου κολακευτικούς για τους… θεματοφύλακες της «πράσινης» διαδοχής. Το γεγονός, άλλωστε, ότι όλοι αυτοί δεν έχουν βγάλει άχνα για τα χρέη της «Πασοκάρας» από τα θαλασσοδάνεια εις βάρος του ελληνικού λαού λέει από μόνο του πολλά…
Ας μην κοροϊδευόμαστε, τουλάχιστον. Τα πρόσωπα είναι γνωστά. Και μυρίζουν φορμόλη από… ταριχευμένους νταβατζήδες των άλλοτε πανίσχυρων εκδοτικών μαγαζιών. Υπήρξαν τα αγαπημένα παιδιά των βαρόνων του κρατικοδίαιτου «προοδευτισμού». Τα στρουμφάκια της σημιτικής αυλής. Μόνο που τώρα γνωριζόμαστε όλοι καλά. Και αυτή η φαιδρή διαδικασία για να βρεθεί ο λευκός ιππότης που θα σώσει την ξεδοντιασμένη «Πασοκάρα» προκαλεί ναυτία στη χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία. Ευτυχώς, σωτηρία για τους ολετήρες δεν υπάρχει. Η όλη διαδικασία, «θεσμικά θωρακισμένη» από τους μάρτυρες υπεράσπισης του Γιώργου Παπακωνσταντίνου για τη «λίστα Λαγκάρντ», οδεύει σε μία άνευ προηγουμένου γελοιοποίηση προσώπων, κομμάτων και…θεσμών.
Αδίκως πασχίζουν οι ταγοί της επιδοτούμενης ευρωλιγουριάς και του (σημιτικού) εκσυγχρονισμού. Ο πολιτικός χώρος που επιχειρούν να νεκραναστήσουν, το ξαναλέω, δεν υφίσταται. Κατέρρευσε από την ηθική χρεοκοπία του ΠΑΣΟΚ στα μάτια του κόσμου και ό,τι απέμεινε υπεκλάπη από τον Τσίπρα, που αποτελεί μία πολύ πιο πειστική εκδοχή κεντροαριστερής ρητορικής.
Επιπλέον, το γεγονός του συνωστισμού διάφορων ανεκδιήγητων για το επίζηλο «χάρτινο χρίσμα» αντιμετωπίζεται με άγριο καγχασμό από τους απλούς πολίτες. «Χαρτί», βέβαια, μπορεί να υπάρχει. Γιατί αλλιώς δεν θα διαγκωνίζονταν τόσο πολλά νούμερα να φάνε τη θέση της Φώφης…
Θα δούμε ωραία πράγματα τις επόμενες μέρες. Μαλλιοτραβήγματα και ξεκατινιάσματα συνοικιακού κομμωτηρίου. Και μέσα σε όλα τη διαπόμπευση των δήθεν «σοβαρών» που περιφρουρούν την εγκυρότητα της ψηφοφορίας. Aμήν…
ΥΓ.: Παιδιά, γιατί κουράζεστε; Η λύση είναι μία και δυστυχώς μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει διασφαλιστεί. Η επιστροφή του μοναδικού, του αλησμόνητου, του τιτανοτεράστιου, του διαπλανητικού Γιωργάκη Παπανδρέου. Αυτός αξίζει στο Κίνημα που ονειρεύεστε. Κι όλα τα υπόλοιπα είναι σαχλαμάρες, όπως προσφυώς παρατήρησε και ο επιμελής κηπουρός Σωκράτης Ξυνίδης…
Γιώργος Χαρβαλιάς
Μ.Η.Τ. 232120