Ας μη γελιόμαστε. Η κρατούσα άποψη στη Γερμανία για το ελληνικό χρέος είναι ρατσιστική – τιμωρητική. Και ασφαλώς τοκογλυφική
Δεν σας κρύβω ότι αυτές τις μέρες μπήκα στον πειρασμό να ξαναδημοσιεύσω αυτούσιο ένα άρθρο με τον προφητικό τίτλο «Πρόωρη Ανάσταση στο μυαλό του Αλέξη Τσίπρα», που έγραψα για την Κυριακή του Πάσχα.
Σε αυτό εξηγούσα ότι οι ονειροφαντασιώσεις για «καθαρή λύση» στο θέμα του χρέους, και μάλιστα σε λογική διάσπασης της γερμανικής ηγεσίας, παρέπεμπαν στις γνωστές… καμαρωτές «αυταπάτες», που έχουν στοιχίσει ακριβά στη χώρα. Δεσμεύτηκα, άλλωστε, να τον ψηφίζω τον Αλέξη για το υπόλοιπο του βίου μου και να του ανάψω μια λαμπάδα ίσαμε το μπόι του, αν, προς μεγάλη μου διάψευση, κατάφερνε να φέρει ένα αξιοπρεπές deal. Ιδιαίτερα προ των γερμανικών εκλογών.
Εκ του ασφαλούς η υπόσχεσή μου. Σαν να κλέβω εκκλησία. Εγώ γλίτωσα τη λαμπάδα και τον εφιάλτη της κάλπης και ο πρωθυπουργός γλίτωσε τη γραβάτα. Το ερώτημα είναι όμως ποιος θα γλιτώσει τον ελληνικό λαό από το δράμα παραλογισμού που ζούμε αυτή την περίοδο.
«Μα τι, στο καλό, έχετε στο μυαλό σας; Τσιτσιμπουρούχι;» έλεγε ένας παλιός καθηγητής μου στο φροντιστήριο, όταν κοιτούσαμε απορημένοι τις εξισώσεις Τριγωνομετρίας. Κάπως έτσι κοιτάζονταν και στο Μαξίμου μετά το τελευταίο Eurogroup. Μόνο που εδώ δεν πρόκειται για τριγωνομετρία. Για δύο γαϊδάρων άχυρα πρόκειται. Κι αυτά δεν χωρίζονται όταν μιλάμε για τον Σόιμπλε και τη Μέρκελ.
Πόσες φορές πρέπει να το δει το έργο ο Αλέξης για να το καταλάβει; «Διαίρει και βασίλευε στις τάξεις του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού δεν παίζει. Και ειδικά από… φτωχοδιαβόλους της δικής μας κοπής» έγραφα το Πάσχα.
Να το πω κι αλλιώς, μήπως και γίνω σαφέστερος: Στην περίπτωση του ελληνικού χρέους δεν υπάρχουν καλοί και κακοί Γερμανοί. Κακοί είναι όλοι, αλλά με διαφορετικές αποχρώσεις. Και να ξεφορτωθούμε τον Σόιμπλε κάποια στιγμή, θα έχουμε μπροστά μας τον Ρέγκλινγκ του ESM. Μεθαύριο μπορεί και τον Βάιντμαν (σ.σ.: άλλο… φασιστοειδές αυτό) στη θέση του Ντράγκι.
Δεν αφήνει τα κρίσιμα πόστα της ευρωζώνης, Αλέξη μου, η Καγκελαρία. Βάζει παντού τα ντόπερμαν να φυλάνε τα περάσματα. Αδικος κόπος, επομένως, η προσπάθεια bypass. Είναι αυτό που λέμε «πού πας ξυπόλητος στ’ αγκάθια;».
Λοιπόν, για να τελειώνουμε: Η κρατούσα άποψη στη Γερμανία για την Ελλάδα είναι η ρατσιστική – τιμωρητική. Και ασφαλώς τοκογλυφική. Για να την επιβάλουν, είναι ικανοί να ξαναγράψουν τη θεωρία της μακροοικονομίας. Ακόμη και να τετραγωνίσουν τον κύκλο.
Στην ιδεατή γι’ αυτούς περίπτωση θα πάρουν πίσω τα χρήματά τους στύβοντας μέχρι θανάτου τον ελληνικό λαό. Αυτό προβλέπει το «καλό σενάριο» του ESM. Eξωπραγματικά πρωτογενή πλεονάσματα και απλησίαστους ρυθμούς ανάπτυξης (αφού εξ ορισμού το ένα ακυρώνει το άλλο…) για να πληρώνονται στην ώρα τους οι τόκοι και στο τέλος το χρέος να μη χρειαστεί καμία ρύθμιση. Κι αν προκύψει κάποια αστοχία, υπάρχουν οι «κόφτες» στις κοινωνικές δαπάνες (μισθοί, συντάξεις, πρόνοια) και, βεβαίως, τα ασημικά που έχουν ήδη βγει σε τροχιά εκποίησης.
Αν όμως δεν υπάρξει αναδιάρθρωση χρέους, η ελληνική οικονομία δεν πρόκειται ποτέ να σταθεί στα πόδια της. Και η χώρα θα γυρίσει στις μαυρόασπρες ελληνικές ταινίες του 1950. Αυτό ευτυχώς το αντιλαμβάνεται ο Αλέξης. Και, προς τιμήν του, το έχει αναγάγει σε ύψιστη εθνική προτεραιότητα. Κάτι είναι κι αυτό, αν σκεφτεί κανείς ότι οι προηγούμενοι, αμέσως μετά το… «Forget it, Yannis», παπαγάλιζαν ανερυθρίαστα τη γραμμή Σόιμπλε περί βιώσιμου χρέους.
Tο ζήτημα είναι πώς θα τα καταφέρει να συγκεράσει τις άκρως αντιφατικές προσεγγίσεις των δανειστών προς όφελος της ελληνικής υπόθεσης. Της ευνοϊκής για εμάς δηλαδή θέσης του ΔΝΤ περί ανάγκης δραστικής απομείωσης του χρέους, σε πρώτο χρόνο, με την αμετακίνητη προεκλογικά άποψη των Γερμανών τού… βλέποντας και κάνοντας.
Θεωρητικά υπάρχει ακόμη μία ευκαιρία (η τελευταία) στις 15 Ιουνίου για να αποσπάσει ο Αλέξης ένα αξιοπρεπές αφήγημα. Πρακτικά μάλλον κινδυνεύει να μείνει με τον… μουντζούρη. Με μία υποδόση δηλαδή προορισμένη αποκλειστικά για τις δανειακές ανάγκες, χωρίς ποσοτική χαλάρωση, χωρίς έκθεση βιωσιμότητας χρέους και, φυσικά, χωρίς ενεργό οικονομική συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα. Ελληνιστί, δηλαδή, το… απόλυτο flop!
Η δική μου πρόβλεψη; Δεν είμαι απόλυτα βέβαιος ότι με αυτούς τους συσχετισμούς δυνάμεων κάποιος άλλος (και ειδικά από αυτούς που διαθέτει το πολιτικό προσωπικό της χώρας) θα τα κατάφερνε καλύτερα. Σίγουρα όμως έχω γλιτώσει τα έξοδα της λαμπάδας…
Γιώργος Χαρβαλιάς
Μ.Η.Τ. 232120