Ο χρόνος είναι χρήμα και για τις άδειες των καναλιών
Πολλά θα μπορούσε να προσάψει κάποιος στην κυβέρνηση για τον άγαρμπο τρόπο με τον οποίο επιχείρησε να «επιβάλει» την τήρηση του νόμου από τους καναλάρχες. Υπάρχουν, όμως, δύο αδιαμφισβήτητα γεγονότα: Αποτελούσε διακομματική απαίτηση ο τερματισμός του καθεστώτος ανομίας και ασυδοσίας που διέπει από το 1993 το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο και αποδείχτηκε πως υπάρχουν αρκετοί που είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν αδρά για να διατηρήσουν ή να αποκτήσουν τα προνόμια του ιδιοκτήτη τηλεοπτικού σταθμού.
Ας υποθέσουμε, όμως, ότι υπήρχαν βάσιμες ενστάσεις επί της τυπικής διαδικασίας που οδήγησαν στην αναθεώρηση του σχετικού νόμου. Ο διαγωνισμός, θυμίζω, προχώρησε σχεδόν εξ ανάγκης και έπειτα από την επιμονή (μέχρι παρεξηγήσεως) του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μπλοκάρει τη στελέχωση του αρμόδιου οργάνου για τις αδειοδοτήσεις. Το ιδιότυπο αυτό βέτο της Ν.Δ. κάμφθηκε όταν μπροστά στο αδιέξοδο ο Νίκος Παππάς αποδέχτηκε ως επικεφαλής του ΕΣΡ έναν άνθρωπο της προτίμησης του κ. Μητσοτάκη! Με την προϋπόθεση, βεβαίως, ότι θα κινηθούν τάχιστα οι διαδικασίες για να προκηρυχθεί νέος διαγωνισμός αδειοδότησης και να βάλει το Δημόσιο κάποια έσοδα στο ταμείο.
Από τότε έχουν περάσει επτά ολόκληροι μήνες. Ο κύριος που ορίστηκε πρόεδρος στην ανεξάρτητη Αρχή είναι ένας συνταξιούχος δικαστικός που προκάλεσε ερωτήματα με την εξαιρετικά επιεική στάση του στην υπόθεση της δίκης του Γ. Παπακωνσταντίνου.
Oπως τον κόβω, έχει να δει συστηματικά τηλεόραση από την εποχή της… «Μπονάντσα» και του «Πέιτον Πλέις». Και η αντίληψή του περί ενημέρωσης μάλλον έχει σταματήσει κάπου στο Mega και στην… «Ανατροπή» του Πρετεντέρη.
Ως εδώ καλά. Γούστα είναι αυτά. Μόνο που ο Ελληνας φορολογούμενος χάνει χρήματα. Και έως τον Φεβρουάριο το ΕΣΡ ασχολούνταν με το πώς τα μέλη του δεν θα χάσουν… τα δικά τους χρήματα από άλλες δραστηριότητες.
Σήμερα φτάσαμε στον Ιούνιο και το ΕΣΡ ομφαλοσκοπεί και αναλώνεται σε αμπελοφιλοσοφίες για τον… ιδανικό αριθμό των αδειών.
Δικαίως ο υπουργός Νίκος Παππάς διαμαρτύρεται για κωλυσιεργία, αφήνει αιχμές για σκοπιμότητες και ζητάει άμεση επιτάχυνση των διαδικασιών.
Το να προσφέρονται ή έστω να υποχρεώνονται κάποιοι, μέσα στο πλαίσιο της νομιμότητας, να δώσουν λεφτά στο κράτος, αλλά το κράτος να μην τα παίρνει εξαιτίας της «αδράνειας» δημοσίων υπαλλήλων, συνιστά καραμπινάτη μορφή απιστίας. Ο κ. Κουτρουμάνος από τηλεόραση μπορεί να μην έχει ιδέα, αλλά για αυτό σίγουρα κάτι θα έχει ακούσει…
Γιώργος Χαρβαλιάς
Μ.Η.Τ. 232120