Τα «ασημικά», το ακαταδίωκτο και η περίπτωση της Εθνικής Ασφαλιστικής
Eν αρχή ην το ερώτημα: Γιατί έπρεπε οι ελληνικές τράπεζες να πουλήσουν τα «ασημικά» τους εν καιρώ Μνημονίου; Γιατί έπρεπε να αποψιλωθούν από τις στρατηγικές επενδύσεις τους, ώστε να ανακεφαλαιοποιηθούν με χρωστούμενα του ελληνικού λαού, όταν βρέθηκαν στο χείλος της κατάρρευσης με το PSI του Παπαδήμου, του Σαμαρά και του Βενιζέλου; Και τέλος, γιατί «διετάχθησαν» να εγκαταλείψουν την πολυσήμαντη βαλκανική παρουσία τους, «σκοτώνοντας» τις θυγατρικές τους και μαζί με αυτές την πολύτιμη χρηματοοικονομική επιρροή της πατρίδας μας στις γειτονικές χώρες;
Φταίνε οι τραπεζίτες που αποφάσισαν εν μια νυκτί να απαξιώσουν το ελληνικό τραπεζικό σύστημα; Ε, σας διαβεβαιώ, οι τραπεζίτες μπορεί να ευθύνονται για τα μύρια όσα, συμβάλλοντας με ασύδοτες πρακτικές στο σημερινό αδιέξοδο, αλλά δεν επεδίωξαν την αυτοκαταστροφή των «μαγαζιών» τους. Οι συγκεκριμένες αποφάσεις υπήρξαν αμιγώς πολιτικές. Και θα τις κρίνει ο ιστορικός ή (και) ο εισαγγελέας του μέλλοντος.
Από κει και πέρα τίθενται ερωτήματα και για τον τρόπο με τον οποίο γίνεται αυτή η «εκποίηση». Το μερίδιο της Εθνικής, για παράδειγμα, στη Finansbank πουλήθηκε σε μικρότερο τίμημα από ό,τι αγοράστηκε, όμως δύσκολα μπορεί να πει κανείς, υπό τις σημερινές δραματικές συνθήκες, ότι επρόκειτο για μία κακή συμφωνία.
Για τη χρυσοφόρο Εθνική Ασφαλιστική που έπεται επίσης θα υπάρξουν επιφυλάξεις ή και ενστάσεις. Τα δύο σχήματα που διαγκωνίζονται για την απόκτησή της είναι ετερόκλητα. Από τη μία, κάτι Ελληνοαμερικανοί με περίεργα επίθετα και καουμπόικο στιλ και, από την άλλη, οι σκληροί Κινέζοι της Fosun, που γνωρίζουν τον συγκεκριμένο επιχειρηματικό χώρο αλλά δεν είναι τύποι που χαρίζουν λεφτά.
Πρέπει να εκχωρηθεί η μεγαλύτερη ελληνική ασφαλιστική εταιρία σε μια περίοδο κατά την οποία τα μερίδια αγοράς μονοπωλούνται από ξένες πολυεθνικές; Οχι, είναι η απάντηση, μόνο που η πώληση αποτελεί μνημονιακή υποχρέωση στο πλαίσιο της αναγκαστικής αποεπένδυσης των τραπεζών από δραστηριότητες(«non core») που δεν σχετίζονται άμεσα με τον χρηματοπιστωτικό τομέα.
Τρελά πράγματα, θα μου πείτε, αλλά σας απαντώ: Αυτά συμφώνησαν οι πεφωτισμένοι πολιτικοί των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων και αυτά καλούνται να εφαρμόσουν με… πόνο ψυχής οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ.
Βεβαίως, αν είναι να δοθεί το «φιλέτο» της Εθνικής Ασφαλιστικής στους Κινέζους, αυτό πρέπει να γίνει μέσα σε ένα πλαίσιο γενικότερης στρατηγικής συμφωνίας διακρατικού τύπου. Τα πρόσθετα οφέλη που μπορεί να προκύψουν για τη χώρα είναι δουλειά του Αλέξη Τσίπρα να τα διασφαλίσει στη διάρκεια της επίσημης επίσκεψής του στο Πεκίνο. Κι αν θελήσουν οι Κινέζοι να πληρώσουν κι άλλα για να αποκτήσουν και ένα μικρό ποσοστό της μητρικής τράπεζας, κανένα πρόβλημα. Τόσοι και τόσοι επαγγελματίες κερδοσκόποι μπήκαν στις συστημικές τράπεζες τα τελευταία χρόνια, από ένα 5% της Fosun στην Εθνική θα… αφελληνιστούν (γιατί το είδα να γράφεται και αυτό…);
Η μήπως το άλλο σχήμα των πιτσαδόρων της Αστόριας, με το μάτι που γυαλίζει, εξασφαλίζει την ελληνικότητα και τη μακροημέρευση της επένδυσης;
Αστειότητες είναι όλα αυτά, γιατί η ελληνικότητα του τραπεζικού συστήματος έχει ήδη χαθεί με Αυστριακούς επικεφαλής στα εποπτικά όργανα και ξένους σε όλα σχεδόν τα διοικητικά συμβούλια. Τις πούλησαν τις τράπεζες στους ξένους οι πολιτικοί μας. Και έτσι φτάσαμε στις αναγκαστικές εκποιήσεις των «ασημικών» υπό συνθήκες βιασύνης και πίεσης, όπως αυτή που θα οδηγήσει την Εθνική Ασφαλιστική στα χέρια τρίτων.
Και σήμερα, όμως, οι πολιτικοί (του ΣΥΡΙΖΑ αυτήν τη φορά) ετοιμάζονται για ακόμη ένα έγκλημα που θα μετατρέψει τις απαξιωμένες τράπεζες σε dealing rooms αγοραπωλησίας «κόκκινων» δανείων· με συμφωνίες πάνω και κάτω από το τραπέζι.
Είναι τεράστια η «αρπαχτή» που πάει να στηθεί με τα «μη εξυπηρετούμενα» δάνεια και είναι αυτή που σήμερα προσελκύει το ενδιαφέρον αδίστακτων ξένων κερδοσκόπων.
Μόνο που εδώ υπάρχει ένας κρίσιμος διαχωρισμός. Υπάρχουν τα «κόκκινα» δάνεια των φουκαράδων, υπάρχουν όμως και τα «κόκκινα» δάνεια επιτήδειων μεγαλοκαρχαριών (πείτε τους «στρατηγικούς κακοπληρωτές», αν σας ενοχλεί ο όρος). Οι τελευταίοι στην προσπάθειά τους να απαλλαγούν από τις υποχρεώσεις και τις συνέπειες του νόμου είναι διατεθειμένοι να «ντιλάρουν» με όποιον βρουν μπροστά τους. Και αυτό θα αποτελέσει το μεγάλο σκάνδαλο της επόμενης δεκαετίας.
«Ακαταδίωκτο» σε ποιους ακριβώς; Σε ασυνείδητους όπως αυτοί που έδωσαν προσωπικό δάνειο 5.000.000 για την αγορά «λίαρ τζετ» στους μπατιρημένους εισαγωγείς παπουτσιών; Θα σας πάρουν με τις πέτρες, σύντροφοι. Θυμηθείτε το!
Γιώργος Χαρβαλιάς
Μ.Η.Τ. 232120