Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.
Οι Έλληνες πεθαίνουν κάπου-κάπου.
Αλλά για πεθαμένους θα μιλάμε τώρα;
Θα μιλάμε μόνο… «για την Ελλάδα, ρε γαμώ το»,
και γι’ αυτό που παριστάνουμε ότι δεν καταλάβαμε ό,τι της κάνανε…
Η κατάσταση που βιώνουμε αντανακλά τα όσα ζούμε εδώ και χρόνια στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο Ολυμπιακός, κυρίαρχος των ελληνικών γηπέδων, καρπαζώνει κατά το δοκούν τους ντόπιους αντιπάλους του. Οι οπαδοί του εκστασιάζονται, επευφημούν και λατρεύουν το μεγαλείο του. Φοράνε τα μπλουζάκια του, τις φανέλες, και τα κασκόλ, παίζουν ως ιθαγενείς τα κομπολογάκια τους, που τ’ αγοράζουν από τα ανά την χώρα οπαδικά μαγαζάκια του, σβήνουν τα τσιγάρα τους στα τασάκια που τους πουλάνε εκεί, και πίνουν στην υγειά του σε κούπες με το ένδοξο έμβλημα των ερυθρολεύκων. Ο κραταιός και πανίσχυρος ηγεμών του ελληνικού ποδοσφαίρου κάθε χρόνο βγαίνει στην Ευρώπη για να τα βάλει με τις ευρωπαϊκές ομάδες. Κάθε χρόνο τις τρώει, γίνεται ρόμπα, και επιστρέφει θριαμβευτής!!! Οι οπαδοί του τον υποδέχονται με χειροκροτήματα στο αεροδρόμιο, γιατί ξέρουν ότι αυτός άξιζε να είναι ο πρωταθλητής Ευρώπης, αν δεν τον υπονόμευαν και δεν τον αδικούσαν οι διαιτητές.
Ο «Θρύλος», παρά τις ήττες και τις ευρωσφαλιάρες, είναι και παραμένει πάντα θρύλος. Έτσι είναι ή έτσι προσποιούμεθα ότι είναι, για να νοιώθουμε πάντα άνετοι κι ωραίοι. Σιγά να μην χάσουμε την ψυχολογία μας. Όταν η πραγματικότητα συγκρούεται με τον Ολυμπιακό (την ομάδα μας, το κόμμα μας, την ιδεοληψία μας, «την κοπάνα μας, τα αεροπλάνα μας, την ναπολιτάνα μας, την μπανάνα μας, την φουκαριάρα τη μάνα μας» και την όποια εν γένει αγελαία κοινωνική ή αντικοινωνική συνήθεια ή συλλογικότητα στην οποία αφηνόμαστε χωρίς αντιστάσεις για να μας ρουφήξει στον πάτο πάσας λογικής) τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Το κεφάλι στην άμμο, τα μάτια ερμητικά κλειστά, τ’ αυτιά κλεισμένα με βουλοκέρι, η μνήμη ασθενής και σταδιακά εκφυλιζόμενη (από το Αλτσχάϊμερ που αφήνουμε εσκεμμένα να προσβάλλει τον «ηλεκτρονικό» μας εγκέφαλο και να διαγράφει ή να στρεβλώνει τα ιστορικά μας αρχεία). Ίσα που θυμόμαστε το Γιουβέντους-Ολυμπιακός 7-0. Για στημένα παιχνίδια θα μιλάμε τώρα; Δεν ξέρουμε τι καπνό φουμάρουν οι Ιταλοί, και γενικώς οι Ευρωπαίοι; Μισέλληνες όλοι τους. Τα καθήκια…
ΥΓ. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, γεννηθείς εν Πειραιεί, τυγχάνω παιδιόθεν φανατικός οπαδός του Ολυμπιακού:«Δεν είμαστε καλά, δεν έχουμε μυαλό, έχουμε την ομάδα μας, τον Ολυμπιακό! Ολέε-ολέ-ολέ-ολέ..», με την παρατήρηση, αν μου επιτρέπετε, ότι, για τους έχοντες ισπανική παιδεία, το «ολέ» είναι η φωνή του πλήθους στην αρένα τη «στιγμή της αλήθειας» («la hora de la verdad») κατά την οποία ο ταύρος πέφτει νεκρός, χτυπημένος από το ξίφος του ταυρομάχου. Εν προκειμένω και στα καθ’ ημάς δραματικά δρώμενα των ημερών, το ποιός ο ταύρος και ποιός ο ταυρομάχος επαφίεται στον αναγνώστη…
Χρίστος Γούδης
Μ.Η.Τ. 232120