ΣΚΟΤΕΙΝΟ… ΠΟΤΑΜΙ

Ο ρόλος του Στ. Θεοδωράκη στην κόντρα με το Βερολίνο

Διαστάσεις πρωτοφανούς ανάμειξης στα εσωτερικά της Ελλάδας παίρνουν οι επίμονες συστάσεις ξένων «καλοθελητών» προς τον κ. Τσίπρα, προκειμένου να αλλάξει εταίρο στο νεοεκλεγμένο κυβερνητικό σχήμα.
Η κατεύθυνση της αναιδούς παρότρυνσης είναι σαφής και δεν επιδέχεται παρερμηνείες. Ασφαλώς και δεν αφορά τις πλήρως απαξιωμένες στο εκλογικό σώμα μνημονιακές δυνάμεις της Ν.Δ. ή του ΠΑΣΟΚ, με τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ εξ ορισμού δεν μπορεί να συγκυβερνήσει. Το συνοικέσιο με την ευγενική χορηγία της γερμανικής Καγκελαρίας στρέφεται προς το κρυφομνημονιακό Ποτάμι. Που συστήθηκε εν μια νυκτί ακριβώς για να αποτελέσει το ύστατο κοινοβουλευτικό δεκανίκι των «ρεαλιστών» του μνημονιακού μονόδρομου…

Την περασμένη εβδομάδα οι μάσκες έπεσαν και στη Βουλή, καθώς απ’ όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης το Ποτάμι πήρε τις πιο σκληρές αντικυβερνητικές θέσεις στο ζήτημα της ανακίνησης των πολεμικών επανορθώσεων, φτάνοντας να μιλήσει για… εθνικιστικές εξαλλοσύνες, φουστανέλες και κακέκτυπη αναβίωση του έπους του ’40!

Κάποιοι είπαν ότι ο κ. Θεοδωράκης αθέτησε τις προεκλογικές δεσμεύσεις του για το ίδιο θέμα, αλλά μάλλον δεν τις είχαν διαβάσει καλά. Προεκλογικά ο αρχηγός του Ποταμιού είχε ακροθιγώς αναφερθεί στη νομική βασιμότητα διεκδίκησης του αναγκαστικού κατοχικού δανείου που αποτελεί ένα ελάχιστο τμήμα των ελληνικών διεκδικήσεων και είχε προσθέσει: «Πρέπει να δοθούν αποζημιώσεις σε πολίτες και κοινότητες που δεν καλύπτονται από τη συμφωνία του 1960». Η θέση αυτή, όλως τυχαίως, είναι ταυτόσημη με αυτή του «Spiegel» που πρόσφατα έγραψε «δώστε 28.000.000 στον Τσίπρα, να του κλείσουμε το στόμα», προτείνοντας να δοθούν αποζημιώσεις μόνο σε ιδιώτες και εκεί που υπάρχουν καταδικαστικές αποφάσεις. Δηλαδή… ψίχουλα!

Το ενδιαφέρον είναι ότι οι δύο ξένοι πολιτικοί, με τους οποίους φωτογραφίζεται σε συνθήκες αβρότητας ο αρχηγός Σταύρος, είναι αυτοί οι οποίοι προπαγανδίζουν δημοσίως την είσοδό του στην κυβέρνηση, αλλά ταυτόχρονα και οι ίδιοι που… ψέγουν την ελληνική κυβέρνηση για την ανακίνηση του θέματος των αποζημιώσεων.

Ο ένας είναι ο γνωστός και μη εξαιρετέος Μάρτιν Σουλτς, πρόεδρος των Ευρωσοσιαλιστών και γνωστός «τσάτσος» της κυρίας Μέρκελ. Και ο άλλος είναι ο Γκι Φέρχοφσταντ, πολιτικό συνεταιράκι του πρώτου, καρδιακός φίλος της Ντόρας Μπακογιάννη και επικεφαλής της ομάδας των (νέο)φιλελευθέρων στην Ευρωβουλή. Το πρόβλημα είναι ότι μέσα στην αγωνία τους να προωθήσουν τον εκλεκτό τους έχουν φτάσει να μην τηρούν ούτε τα προσχήματα. Και αυτοί καλά. Ο δικός μας δεν καταλαβαίνει ότι «καρφώνεται» και μάλιστα άγρια;

Γιώργος Χαρβαλιάς