Ανεξαρτήτως επιμέρους χειρισμών και τελικής κατάληξης είναι γεγονός ότι η διαπραγμάτευση των τελευταίων ημερών πήρε τη μορφή σφοδρής ρητορικής αντιπαράθεσης Αθήνας – Βερολίνου.
Και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού οι διαδοχικές συνεδριάσεις του Eurogroup απέδειξαν ότι οι Γερμανοί είναι αυτοί που ενορχηστρώνουν τον χορό ασφυκτικών πιέσεων, στήνοντας παγίδες σε κάθε βήμα της διαδικασίας. Οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση με στοιχειώδες αίσθημα αξιοπρέπειας θα ήταν αναγκασμένη να κατονομάσει, αν μη τι άλλο, τους υπαιτίους του αδιεξόδου.
Η κυβέρνηση των κυρίων Τσίπρα και Καμμένου σε ορισμένες περιπτώσεις πήγε ακόμη πιο πέρα, απαντώντας ευθέως σε προκλήσεις. Οι σκληρές δηλώσεις του πρωθυπουργού αλλά και του υπουργού Αμυνας βρέθηκαν σε πλήρη αρμονία με τα αισθήματα του ελληνικού λαού, που όλα αυτά τα χρόνια παρακολουθούσε Ελληνες εκλεγμένους πολιτικούς σε κατάσταση πλήρους αφωνίας να ταπεινώνονται, να τσαλακώνονται και να δέχονται αδιαμαρτύρητα υποδείξεις ακόμη και από δευτεροκλασάτους βαψομαλλιάδες απεσταλμένους της Μέρκελ, τύπου Φούχτελ.
Ευλόγως θα αναρωτηθούν κάποιοι «ρεαλιστές»: «Μα καλά, είναι δυνατόν η πολιτική να ασκείται με το συναίσθημα και το θυμικό;» Χρειάζεται κι αυτό -θα αντιτείνω εγώ ο ρομαντικός- για βάλσαμο παρηγοριάς όταν μια χώρα αντιμετωπίζεται σαν σφουγγαρόπανο από τους σύγχρονους δυνάστες της Ευρώπης.
Επομένως δυσάρεστη έκπληξη δεν μου προκάλεσαν οι υψηλοί τόνοι της κυβέρνησης. Αντιθέτως, έμεινα εμβρόντητος, όταν απ’ όλον αυτόν τον αχταρμά του «συνταγματικού τόξου» δεν είδα να αρθρώνεται λέξη μπροστά στον χαρακτηρισμό «αξιοθρήνητοι» που επεφύλαξε για τον ελληνικό λαό ο κ. Σόιμπλε.
Η φοβική Νέα Δημοκρατία απέφυγε να απαντήσει σε αυτήν την πρωτοφανή γερμανική απρέπεια, αποδεικνύοντας ότι δεν διανοείται να αντιμιλήσει στο Βερολίνο, ούτε ακόμη και από την… ασφάλεια των εδράνων της αντιπολίτευσης. Ο κ. Σαμαράς και οι λιγοστοί πρετοριανοί του προσεύχονται μόνο για την επερχόμενη «δικαίωσή» τους, στοιχηματίζοντας είτε σε μια θεαματική κυβίστηση του ΣΥΡΙΖΑ είτε -ακόμη χειρότερα- στην οικονομική καταστροφή της χώρας. Και δεν έχουν αντιληφθεί οι άφρονες ότι, αν αυτό το δεύτερο συμβεί, την επομένη δεν θα… κουνάνε το δάχτυλο αυτοί αλλά οι διάδοχοί τους. Τα καλόπαιδα που περιμένουν στη γωνία, για να εκφράσουν ακόμη πιο… ρεαλιστικά τη βούληση της Καγκελαρίας.
Τα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ, από την άλλη, ψάχνουν εναγωνίως να διαγνώσουν ότι η νέα κυβέρνηση υπογράφει μνημόνια. Νομίζουν ότι έτσι θα εξιλεωθούν στον ελληνικό λαό που τους έστειλε στα αζήτητα της Ιστορίας.
Ο τρίτος της παρέας, το νεοφυές και πολλά υποσχόμενο Ποτάμι, αφού προσπάθησε με νύχια και δόντια να «τρουπώσει» στο κυβερνητικό σχήμα, εξαντλεί τα συμπλέγματα του αρχηγού του σε ασύντακτους λίβελους κατά των «ακροδεξιών» ΑΝ.ΕΛ. και την… ευρωλιγούρα των στελεχών του στην επιχειρηματολογία για την ανάγκη μιας… άτακτης ελληνικής υποχώρησης.
Τελευταία ακούγεται εντόνως ότι σε περίπτωση «στραβής» όλοι οι παραπάνω φιλοδοξούν να συνασπιστούν ως ενιαίο σχήμα κάτω από την ομπρέλα ενός φιλοευρωπαϊκού μετώπου. Και θεωρούν ότι θα πάρουν το «χαρτί», γιατί ο… τρίτος δρόμος θα έχει αποδειχτεί γκρεμός και οι Ελληνες θα έχουν πειστεί μοιρολατρικά ότι για να επιζήσουν, πρέπει να πλένουν τα πόδια του Σόιμπλε, να βαφτιστούν προτεστάντες και να νομιμοποιήσουν την κτηνοβασία…
Μόνο που το «μέτωπο» αυτό καμία σχέση δεν θα έχει με τις ευρωπαϊκές αξίες. Μέτωπο φίλων της… γερμανικής επικυριαρχίας στην Ευρώπη θα είναι. Γιατί, αν επρόκειτο για κάτι άλλο, δεν μπορεί, θα είχαν ψελλίσει μια κουβέντα μπροστά στις πρωτοφανείς αθλιότητες των Γερμανών εις βάρος της πατρίδας μας.
Ισχυρή φιλογερμανική φράξια ουδέποτε είχε η χώρα, γιατί σε δύσκολες στιγμές ακόμη και φιλογερμανοί πολιτικοί, όπως ο Μεταξάς, αναγκάστηκαν να τους γυρίσουν την πλάτη και να συνταχθούν με τις υγιείς δυνάμεις του πλανήτη.
Οσοι σήμερα καμώνονται ότι «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας» απλώς υποφέρουν από ένα νέο σύνδρομο ραγιαδισμού που τους επιβάλλει επικύψεις στον εκάστοτε ισχυρό. Ετσι έχουν μάθει να επιβιώνουν και στην καθημερινότητα. Μόνο που, αν οι εκάστοτε πολιτικές ελίτ είχαν αναγάγει ως αξίωμα τη μεθοδολογία της επίκυψης, η σημερινή Ελλάδα δεν θα υπήρχε στον χάρτη…
Γιώργος Χαρβαλιάς
Μ.Η.Τ. 232120