Εχω ξαναγράψει ότι η χώρα δεν θα μπορέσει να βρει την ησυχία της από τη στιγμή που παραμένει η απορία, στους περισσότερους από εμάς, αν υφίσταται εναλλακτικός τρόπος αντιμετώπισης των Γερμανών ολετήρων της Ελλάδας και της Ευρώπης. Εδώ φυσικά μπορεί να ισχύει το «η περιέργεια σκότωσε τη γάτα», αλλά έτσι είναι η φύση του ανθρώπου και του απελπισμένου ψηφοφόρου. Αναζητά την ελπίδα, ακόμη κι εκεί που μπορεί να μην υπάρχει, ειδικά αν έχει πειστεί ότι «δεν έχει τίποτα να χάσει».
Σε αντίθεση με τις περασμένες γενιές, που έζησαν στα δύσκολα, ο σημερινός καλομαθημένος Ελληνας είναι αδύνατον να αποδεχτεί ως «αναπόφευκτη τιμωρία» τη βάναυση συμπίεση του βιοτικού επιπέδου του και να υποθηκεύσει τη ζωή του για δεκαετίες χωρίς να δοκιμάσει την εναλλακτική, έστω και με ρίσκο. Πρωτίστως γιατί αυτοί που ευαγγελίζονται σήμερα τον μνημονιακό μονόδρομο «εξαγνισμού» από τις αμαρτίες του παρελθόντος δεν πείθουν καθόλου. Αν μη τι άλλο επειδή ανήκουν σε ένα φθαρμένο πολιτικό σύστημα, σημαντικό τμήμα του οποίου εκμαυλίστηκε και εξαγοράστηκε από τους Γερμανούς, ενώ σήμερα επιμένει να κουνάει το δάχτυλο στον λαό, επικροτώντας την εκδικητική διάθεση των δανειστών με επιχειρήματα τύπου «μαζί τα φάγαμε και ήρθε η ώρα να πληρώσουμε τον λογαριασμό…»
Είναι τόση η ταύτιση των προηγούμενων κυβερνήσεων (συμπεριλαμβανόμενης και της απερχόμενης) με τα «θέλω» και τα «πρέπει» του Βερολίνου, ώστε ευλόγως στο εκλογικό σώμα δημιουργείται η υπόνοια ότι οι Ελληνες πολιτικοί που κλήθηκαν να διαχειριστούν την τύχη του στην περίοδο των Μνημονίων συμπεριφέρθηκαν περισσότερο ως εντολοδόχοι των δανειστών παρά ως προασπιστές του εθνικού συμφέροντος.
Η υποψία της «λιπόψυχης» ή προσχηματικής διαπραγμάτευσης είναι πολύ βαριά και σκεπάζει, δυστυχώς, μεγάλο φάσμα του λεγόμενου «συνταγματικού τόξου». Το αν είναι όμως αβάσιμη δεν το ξέρουμε και ίσως να μην το μάθουμε ποτέ…
Ακριβώς επειδή ο Τσίπρας, αν δεν καλαμπουρίζει, αναζητώντας άλλοθι θεαματικής κωλοτούμπας στη σύμπραξη με τίποτα… ποταμίσιους, έχει μπροστά του ελάχιστα περιθώρια ελιγμών. Παραλαμβάνει μία Ελλάδα παραδομένη, παγιδευμένη και ισοπεδωμένη, δίχως κρυφές εφεδρείες και μαγικά όπλα. Ακόμη κι ο Βενιζέλος να ήταν (σ.σ.: ο πραγματικός…), θα δυσκολευόταν να βρει τον τρόπο για να παλέψει με τα θηρία.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο Ελευθέριος Βενιζέλος – ούτε καν ο Ιωάννης Μεταξάς. Το μέλλον του θα κριθεί σε λίγα 24ωρα πολιτικής διαπραγμάτευσης. Καλείται να παίξει μια νοκ άουτ παρτίδα πόκερ, έχοντας στα χέρια του πεντάρια. Επομένως ή θα τον στείλουν για… μπάνιο ή θα καταφέρει να κρατηθεί στα πόδια του με έναν έντιμο συμβιβασμό, που θα μπορεί να «πουλήσει» στο εσωτερικό της χώρας, φέρνοντας σε εξαιρετικά δύσκολη θέση τους προκατόχους του.
Προσωπικά δεν είμαι από αυτούς που τον θεωρούν εκ προοιμίου τελειωμένο. Ακριβώς επειδή βλέπω ότι η προοπτική ανόδου του στην εξουσία έχει αρχίσει να προκαλεί κάποιους πρώτους τριγμούς στο μέχρι πρότινος αρραγές μέτωπο των δανειστών. Οι διεθνείς αναλύσεις, με τη συνδρομή και των αγγλοσαξονικών μέσων ενημέρωσης, που αμφισβητούν την «ορθότητα» της γερμανικής επικυριαρχίας, φαίνονται μοιρασμένες. Το εντυπωσιακό είναι όμως ότι επανέρχεται το κρίσιμο ζήτημα του χρέους, που είχε για πολλούς μήνες μείνει στο συρτάρι επειδή τόσο η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου όσο και οι δανειστές (που από την πλευρά τους είχαν κάθε λόγο) το έκριναν βιώσιμο.
Τα τελευταία 24ώρα ακούγονται φωνές, ακόμη και μέσα στο Βερολίνο, που μιλούν για την αναγκαιότητα ενός «κουρέματος» του χρέους. Κι αυτό είναι από μόνο του μια μεγάλη επιτυχία, που αποδεικνύει ότι υπάρχουν περιθώρια διαπραγμάτευσης.
Τα πράγματα θα ήταν ασφαλώς αρκετά διαφορετικά αν η Νέα Δημοκρατία, δεσμευόταν, έστω και στο παρά πέντε, ότι, εφόσον επανεκλεγεί, θα βάλει ψηλά στην ατζέντα το θέμα της αναδιάρθρωσης. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να συμβαίνει. Συνεπώς ο κλήρος μάλλον θα πέσει στον Τσίπρα. Ας ελπίσουμε ότι η γάτα θα αποδειχτεί εφτάψυχη…
Γιώργος Χαρβαλιάς
Μ.Η.Τ. 232120