Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η σημερινή κυβέρνηση έχει προ πολλού εξαντλήσει την όποια δυναμική της. Κατά το κοινώς λεγόμενο, τα έχει φάει τα… ψωμιά της. Απλά και μόνο επειδή το…success story που πήγε να πουλήσει βασίστηκε, αν όχι σε συνειδητά ψέματα, σε παιδαριώδεις εξωραϊσμούς και υπεραπλουστεύσεις που προσβάλλουν την αντίληψη του μέσου Ελληνα· αυτού που σήμερα δεινοπαθεί.
Το να ισχυρίζεται κανείς ότι το χρέος είναι βιώσιμο και θα εξυπηρετείται στο διηνεκές με τα «στραμπουλισμένα» πρωτογενή πλεονάσματα του Σταϊκούρα είναι σαν να μην έχει καμία συναίσθηση της πραγματικότητας. Αυτό μπορεί να συμβεί για έναν χρόνο ή δύο και πάντα με τη «λογιστική υποστήριξη» ενός πρόθυμου επικεφαλής της ΕΛ.ΣΤΑΤ. Από κει και πέρα η αιμοδοτική ικανότητα του φορολογουμένου τελειώνει. Και τα έσοδα καταρρέουν.
Οπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα, όπου οι συσκέψεις στο γραφείο του Στουρνάρα διαδέχονται η μία την άλλη, γιατί η χώρα, μετά τις ηρωικές ανοησίες για «έξοδο από το Μνημόνιο», δεν μπορεί να βγει στις αγορές ούτε για βραχυπρόθεσμο δανεισμό. Και μοναδικός τρόπος πλέον για να εξυπηρετεί τις υποχρεώσεις της είναι ο εσωτερικός δανεισμός με έντοκα γραμμάτια του Δημοσίου που αναλαμβάνουν να καλύπτουν αγκομαχώντας οι ελληνικές τράπεζες.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία λοιπόν ότι χάρη και στη βοήθεια τραγικών πολιτικών χειρισμών από το επιτελείο Σαμαρά, η χώρα βρίσκεται σήμερα ένα βήμα πριν από το «κρασάρισμα». Και το ζήτημα είναι σε ποιου τα χέρια θα σκάσει η γνωστή και μη εξαιρετέα… χειροβομβίδα.
Λαμβάνοντας όλα αυτά υπόψη και κοιτώντας την κατάσταση από κάποια απόσταση, θα ευχόμουν στην αυριανή ψηφοφορία να βρεθούν οι «180». Για δύο απλούστατους λόγους:
Πρώτον, γιατί απόντων των κ. Κ. Καραμανλή και Δ. Αβραμόπουλου ο Σταύρος Δήμας αποτελεί την καλύτερη δυνατή κεντροδεξιά υποψηφιότητα. Και πρωτίστως μία έντιμη υποψηφιότητα. Από αυτές που ελάχιστη σχέση έχουν με τη σημερινή κοινοβουλευτική χαβούζα. Πέραν του ότι έχει υψηλά ποσοστά αποδοχής σε επίπεδο «καταλληλότητας», είναι βέβαιο ότι θα αποτελέσει έναν πολύ καλό Πρόεδρο, με πείρα και σύνεση, που δεν θα εκθέσει τη χώρα στο εξωτερικό.
Θεωρητικά, βέβαια, η υποψηφιότητα Δήμα δεν έχει ανάγκη «αυτούς» τους 180. Θα μπορούσε να εκλεγεί Πρόεδρος με 151 ψήφους από την επόμενη βουλή που θα αναδειχθεί με εθνικές εκλογές. Σωστό, αλλά αυτό προϋποθέτει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει αποθέματα πολιτικής διορατικότητας και γενναιοψυχίας, κάτι που μέλλει να αποδειχτεί.
Ο δεύτερος και σοβαρότερος ίσως λόγος που επιβάλλει σε αυτή τη συγκυρία την εκλογή προέδρου είναι η ανάγκη να αποφευχθεί η προσφυγή σε κάλπες. Γιατί είναι βέβαιο ότι δεν θα οδηγήσει σε «καθαρές λύσεις». Μέσα σε κλίμα απειλών, εκβιασμών και κατευθυνόμενης τρομολαγνείας, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα αποσπάσει αυτοδυναμία. Επομένως θα έχει τα χέρια του δεμένα (ή έτσι θα μπορεί να ισχυρίζεται) για την εφαρμογή της πολιτικής του, αναγκαζόμενος είτε να συνυπάρξει με διάφορους τυχοδιώκτες και σπεκουλαδόρους είτε, ακόμη χειρότερα, να συμπράξει με το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου ή του Γιωργάκη. Υπό αυτή την έννοια δεν πρέπει να αποκλειστεί νέα προσφυγή στις κάλπες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την οικονομία.
Η αναιμική εκλογική επίδοση του ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την πολιτική περιθωριοποίησή του, χωρίς καν να έχει προλάβει να διαπραγματευτεί με τους δανειστές.
Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι μια τέτοια εικόνα θα αδικήσει την αξιωματική αντιπολίτευση που θα έχει παραλάβει στην κυριολεξία καμένη γη. Είναι προτιμότερο να συνεχίσει τη διακυβέρνηση της χώρας για λίγους μήνες το σημερινό δίδυμο της εξουσίας. Ας κληθεί εκείνο να πάρει τα νέα σκληρά μέτρα για να εξυπηρετήσει τις δανειακές υποχρεώσεις που δεν καλύπτονται. Κι έπειτα ας πάει να μετρηθεί στις κάλπες.
Το πιθανότερο είναι ότι θα ψάχνει την ψήφο του και θα παραδώσει σε έναν αυτοδύναμο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μετά δεν θα μπορεί να ισχυρίζεται ότι δεν μπόρεσε να κυβερνήσει. Ετσι μόνο θα λυθούν οι αμφιβολίες του ελληνικού λαού για το αν υπάρχει εναλλακτικός τρόπος διαπραγμάτευσης με τους δανειστές…
Γιώργος Χαρβαλιάς
Μ.Η.Τ. 232120