Πατημένη… τσίχλα

Συμπτώματα πρόωρου και… βαρύτατου βεντετισμού εμφανίζει το τελευταίο διάστημα ο επικεφαλής της πολιτικής κίνησης με το σακίδιο, που πρόσφατα γελοιοποιήθηκε τηλεοπτικά, παραδομένος αμαχητί στα χέρια του έμπειρου Νίκου Χατζηνικολάου. Ο τελευταίος, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, τον έκανε να μοιάζει όχι με αρχηγό κόμματος, αλλά με αγχωμένο συνοικιακό κονφερασιέ. Δυστυχώς, το πάθημα δεν έγινε μάθημα και ο πρόεδρος Σταύρος αναπτύσσει πλέον ταχύτατα σύνδρομα πολιτικής αυταρέσκειας, που δεν απαντώνται ούτε σε «χτισμένους» ηγέτες με κοινοβουλευτική διαδρομή δεκαετιών.

Ο ιδρυτής του Ποταμιού, ενός υβριδικού κομματικού σχηματισμού χωρίς σαφές ιδεολογικό στίγμα, πέραν του αμιγώς μνημονιακού προσανατολισμού του, θεωρεί ότι τα τρία λεπτά θετικής δημοσιότητας που του χαρίζουν καθημερινά τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης (σ.σ.: αυτά που είχε το θράσος να ισχυριστεί ότι τον… πολεμούν) μαζί με το ποσοστό που απέσπασε στη συγκριτικά χαλαρή αναμέτρηση των ευρωεκλογών, συνθλίβοντας τη διαλυμένη ΔΗΜ.ΑΡ., τον καθιστούν αναπόσπαστο, ισότιμο και προφανώς… απαραίτητο μέλος του πολιτικού συστήματος.

Ο ίδιος δηλώνει «λίγος» για τα σαλόνια της γερμανοκρατούμενης… Εσπερίας, αλλά ενδεδειγμένος για τη δική μας Βουλή των ιθαγενών, και μάλιστα σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Επιθυμεί να κυβερνήσει μόνος του, γιατί αυτή άλλωστε πρέπει να είναι και η βούληση του λαού: το Ποτάμι με διψήφια ποσοστά και ει δυνατόν… αυτοδύναμο! Στην απευκταία και απίθανη περίπτωση που θα πρέπει να αναζητήσει συμμάχους, θα τους επιλέξει ο ίδιος με αυστηρό «face control». Ο πρόεδρος Σταύρος το ξεκαθάρισε: Δεν γουστάρει φασίστες, σταλινικούς, Λαφαζάνηδες και… ψεκασμένους.

Πολύ ωραία όλα αυτά, αλλά ο ίδιος δεν έχει μπει στον κόπο να μας εξηγήσει γιατί το… παλεύει ακόμη. Αν δεν με γελά η μνήμη μου, είχε δηλώσει ότι, εφόσον στις ευρωεκλογές δεν πάρει την τρίτη θέση, τότε θα εγκαταλείψει την προσπάθεια, γιατί αυτό θα σημαίνει ότι ο λαός δεν αντελήφθη τη μοναδική ευκαιρία διάσωσης που του δόθηκε…
Προ ημερών έθεσε νέους πήχεις, αυτή τη φορά για την αναμέτρηση των εθνικών εκλογών. Ομως, μη
στενοχωριέστε: και από κάτω να περάσει, πάλι κοντά μας θα ‘ναι. Σαν την πατημένη τσίχλα – δεν ξεκολλάει με τίποτα…

Το κακό είναι ότι, μολονότι δηλώνει πολιτικός, ο Σταύρος εξακολουθεί να συμπεριφέρεται ως τηλεαστέρας. Γι’ αυτό και η γλώσσα του είναι μεγαλύτερη από το πολιτικό μπόι του. Αν νομίζει, όμως, ότι οι μισοί Ελληνες ψηφοφόροι είναι
καταγέλαστοι ως «ψεκασμένοι», «σταλινικοί» ή «φασίστες», ας ρίξει μια ματιά στον καθρέφτη. Και, όσο είναι καιρός, ας ξεκαβαλήσει…

Γιώργος Χαρβαλιάς