Με όρους ξεδιάντροπης ψηφοθηρίας και φτηνού εντυπωσιασμού ξεκίνησε, δυστυχώς, η προεκλογική περίοδος, που απειλεί να οδηγήσει τη χώρα σε επικίνδυνο βραχυκύκλωμα και την παραπαίουσα οικονομία στα… βράχια.
Για την πρόωρη εκλογολογία πρωτίστως φέρει την ευθύνη η συγκυβέρνηση, που μόνη της ξεκίνησε την… τυφλόμυγα με το «βρίσκω-δεν βρίσκω τους 180» και δευτερευόντως η αξιωματική αντιπολίτευση, που σήκωσε ασμένως το γάντι, προαναγγέλλοντας κοινοβουλευτικό μπλόκο στην εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, ανεξαρτήτως του ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός.
Γεγονός είναι, πάντως, ότι ο στρατηγικός σχεδιασμός του Μεγάρου Μαξίμου (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα…) εξαντλείται πλέον στην προσπέραση του δύσκολου κάβου της προεδρικής εκλογής και μπροστά σε αυτή την επιδίωξη παρακάμπτονται ακόμη και ζωτικά συμφέροντα της χώρας. Οι κ. Σαμαράς και Βενιζέλος, ειδικά δε ο δεύτερος, που σήμερα κρατάει την «μπαγκέτα» στην άγρια μάχη της πολιτικής επιβίωσης, μοιάζουν να διακατέχονται από εμμονή προς την εξουσία και δεν διστάζουν να υπόσχονται απατηλές «αποδράσεις» στον ελληνικό λαό, ενώ γνωρίζουν ότι χωρίς διαπραγματευτικό ρίσκο και ουσιαστικές υπερβάσεις δεν μπορούν να ξεφύγουν από τον δανειακό κλοιό.
«Τα περί πρόωρων εκλογών μέσα στο ’14 είναι παραμύθια για μικρά παιδιά. Και ένα τέταρτο της ώρας να μπορούσαν να παρατείνουν τις συνταγματικές προθεσμίες, θα το έκαναν χωρίς δεύτερη σκέψη. Αλλωστε, ο Βενιζέλος είναι ειδικός στο να χαράσσει νέες συνταγματικές ατραπούς…» έλεγε πρόσφατα σε συνομιλητές του ιστορικό στέλεχος της Κεντροδεξιάς, που παρακολουθεί τα πράγματα από απόσταση.
Και ασφαλώς έτσι είναι τα πράγματα. Μοναδικό μέλημα η παραμονή στην καρέκλα. Και η εξάντληση όλων των κοινοβουλευτικών περιθωρίων προς αυτή την κατεύθυνση…
Το εφεύρημα λοιπόν της «αποτίναξης» του μνηνονιακού ζυγού, της εκδίωξης του ΔΝΤ και άλλων τινών που παραπέμπουν στην…έξοδο του Μεσολογγίου καμία σχέση δεν έχουν με τις πραγματικές προτεραιότητες της χώρας. Στη δημιουργία πρόσκαιρου πολιτικού κλίματος αποσκοπούν. Μιας ψευδαίσθησης δηλαδή που θα επιτρέψει στους αμνούς της ελληνικής Βουλής να δώσουν παράταση ζωής στο κυβερνητικό σχήμα επειδή… «έφυγε η τρόικα»!
Αμ, η τρόικα δεν φεύγει ούτε σε είκοσι χρόνια αν δεν ρυθμιστεί δραστικά και όχι με πλαστά πιστοποιητικά τύπου… ISO το ζήτημα της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους. Και η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να αρνηθεί τα νέα δανεικά παρά μόνο για λίγους μήνες και αφού κάνει ένα επικίνδυνο ρεσάλτο στα αποθεματικά 11,3 δισεκατομμύρια του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.
Το πολύκροτο «σχέδιο απεμπλοκής» σε αυτό το ρεσάλτο συνοψίζεται. Μακιαβελικό αλλά και παιδαριώδες συνάμα: Να πούμε ότι διώξαμε το ΔΝΤ κι αφού δεν μας καλύπτουν την τρύπα οι Ευρωπαίοι (σ.σ. ρητά το απέκλεισε ο Γερμανός Κλάους Ρέγκλιγκ, αφεντικό του ESM), να αρπάξουμε το «μαξιλάρι» της Σακελλαρίου, που κι αυτό δανεικό είναι. Μόνο που προορίζεται για άλλο σκοπό.
Η σύλληψη του εγχειρήματος δεν ανήκει στον πρωθυπουργό. Σε έναν ονειροπαρμένο οικονομικό σύμβουλό του ανήκει και στον Στουρνάρα, που ελέγχει πλήρως το ΤΧΣ. Ομως το επικοινωνιακό περιτύλιγμα της… απόδρασης ανήκει αποκλειστικά στον Βενιζέλο, που κομπάζοντας, προ ημερών, άφησε να εννοηθεί ότι εκείνος «διαμόρφωσε την ατζέντα» με την οποία προσήλθε ο Σαμαράς στη Μέρκελ.
Διαφωτιστική προς αυτή την κατεύθυνση υπήρξε, άλλωστε, η δήλωση του εκπροσώπου του κόμματος στο ραδιόφωνο του Alpha: «Η Ν.Δ. είναι αυτή που ανέκρουσε πρύμνα και εφαρμόζει την πολιτική του ΠΑΣΟΚ που πριν καταδίκαζε… Ο κ. Βενιζέλος είναι αυτός που διαβεβαιώνει ότι πρέπει και μπορούμε να απεμπλακούμε από τα μνημόνια και ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πάρουμε νέο δάνειο…»
Πώς ακριβώς θα γίνει αυτό; Το προανήγγειλε και ο Σαμαράς ενώπιον της Μέρκελ, είναι η αλήθεια. Και, όπως έγραφα την περασμένη Τετάρτη, η κυρία… δεν κούνησε βλέφαρο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αποδέχτηκε ασμένως την προοπτική… απαλλοτρίωσης του κουμπαρά του ΤΧΣ.
Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οι Γερμανοί βλέπουν με καλό μάτι το προεκλογικού χαρακτήρα πυροτέχνημα της κυβέρνησης. Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι -παρά τις πρόσφατες τριβές- διατηρούν άμεσο κανάλι συνεννόησης με τον Ντράγκι. Και μπορούν εύκολα να κάνουν τη ζωή δύσκολη στις ελληνικές τράπεζες.
Στη θεωρητική περίπτωση επομένως που θελήσουν να δείξουν «ποιος είναι το αφεντικό» και αποφασίσουν να στείλουν την κυβέρνηση για φθινοπωρινό… μπάνιο, θα σηκώσουν τον πήχη στα stress tests, καθιστώντας αδύνατη τη χρησιμοποίηση των 11 δισεκατομμυρίων για κάλυψη κρατικών δημοσιονομικών αναγκών. Απλούστατα γιατί ένα σημαντικό τμήμα του ποσού αυτού θα πρέπει να δοθεί στις τράπεζες. Γι’ αυτό και ο Χαρδούβελης έσπευσε να μαζέψει τα… ασυμμάζευτα δηλώνοντας ότι «θα προσπαθήσουμε να μη χρειαστεί να καταφύγουμε στα αδιάθετα του ΤΧΣ»
Από μόνος του, άλλωστε, ο κουμπαράς αυτός δεν φτάνει. Οπως σημειώνει και σε πρόσφατη έκθεσή της η Eurobank, με τον εύγλωττο τίτλο «Πόσο εφικτό είναι για την Ελλάδα να διακόψει το πρόγραμμα χρηματοδότησης από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο», μόνο το κενό από μια πρόωρη διακοπή των δόσεων του Ταμείου είναι 12,5 δισεκατομμύρια!
Η κυβέρνηση, βεβαίως, προσδοκά να ξαναβγεί στις αγορές εκδίδοντας ομόλογα με «αλμυρά» επιτόκια και ληστρικές προμήθειες στους πρόθυμους αναδόχους. Λίγο παραπάνω όμως να στραβώσει το κλίμα, που ήδη αυτές τις μέρες έχει αρχίσει και βαραίνει, τα ελληνικά ομόλογα δεν θα κυκλοφορούν στις αγορές ούτε δωρεάν…
Στο οικονομικό επιτελείο υπάρχουν κι άλλες «πειρατικές» ιδέες. Οπως, για παράδειγμα, η προσωρινή… απαλλοτρίωση καταθέσεων φορέων της Γενικής Διακυβέρνησης, υπό τη μορφή εσωτερικού δανεισμού. Για να μπαλώσουμε καμιά τρύπα δηλαδή. Τρελά πράγματα και αυτοσχεδιασμοί σε μια χώρα η οικονομία της οποίας κρέμεται σε μια κλωστή.
Ξέρετε όμως ποιο είναι το θλιβερό της όλης υπόθεσης; Αυτοί που μας κυβερνούν δεν παίρνουν κανένα απολύτως ρίσκο στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές και συμπεριφέρονται επί δύο ολόκληρα χρόνια ως απλοί εντολοδόχοι της Μέρκελ. Παίρνουν όμως τεράστιο ρίσκο, ώστε να εμφανίσουν τη χώρα για ένα εξάμηνο (σ.σ. παραπάνω δεν πάει…) «ελεύθερη κι ωραία», προκειμένου να ξεπεράσουν τον κάβο της προεδρικής εκλογής και σε περίπτωση εμπλοκής να προσέλθουν με αξιώσεις στις κάλπες, ισχυριζόμενοι ότι… έδιωξαν την τρόικα. Αυτό, λοιπόν, πώς ακριβώς λέγεται: Καιροσκοπισμός, πολιτική ανευθυνότητα ή μήπως κάτι άλλο, πολύ πιο βαρύ;
Γιώργος Χαρβαλιάς
Μ.Η.Τ. 232120