Εξαιρετικά παράδοξες, τουλάχιστον για τις σημερινές ανάγκες της χώρας, ακούγονται οι σχεδιαζόμενες τροποποιήσεις του ποινικού κώδικα, που προωθούνται στο όνομα, υποτίθεται, της «ευρωπαϊκής προσαρμογής», όπως, άλλωστε, και τα υπόλοιπα μνημονιακά… ευεργετήματα. Και γράφω «παράδοξες», για να μη χρησιμοποιήσω μια άλλη λέξη που μου ‘ρχεται στο μυαλό και δεν τιμά καθόλου τους πολιτικούς υποβολείς της εν λόγω αχρείαστης και άκαιρης διαδικασίας.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τα όσα διέρρευσαν σε κυριακάτικη εφημερίδα (και δεν διαψεύστηκαν) ελαστικοποιούνται οι ποινές για τα λαμόγια της εξουσίας που αρπάζουν ανενόχλητα -χρόνια τώρα- δημόσιο χρήμα και… αυστηροποιούνται οι διατάξεις για τα εκατομμύρια αγανακτισμένων πολιτών που νιώθουν την ανάγκη να διαμαρτυρηθούν εναντίον του ιδιότυπου καθεστώτος ξένης επιρροής και επιτήρησης. Αυτοί οι τελευταίοι θα διώκονται με την απειλή της ισόβιας κάθειρξης, υπό το πρόσχημα της… προτροπής σε πράξεις βίας για την ανατροπή του πολιτεύματος!
Περίεργες, πολύ περίεργες και καινοφανείς αντιλήψεις. Γιατί εν τέλει ποιος θα κρίνει το «αξιόποινον» της αμφισβήτησης του σημερινού «πολιτεύματος»; Και ποιος μας λέει ότι αυτές οι νέες διατάξεις δεν θα χρησιμοποιηθούν κατά το δοκούν από την εκτελεστική εξουσία και τους Γερμανούς εντολείς της, ώστε να φιμώσουν φωνές, παραπέμποντας στο αλήστου μνήμης «περιύβριση Αρχής»;
Αλλά και αυτή η ξαφνική ευαισθησία μήπως και… προσβληθεί το πολίτευμα από πού εκπορεύεται; Ολοι αυτοί οι «Αστραχάν» της πολιτικής που φρόντισαν να το τσαλαπατήσουν, φέρνοντας νόμους-εκτρώματα, καθ’ υπαγόρευσιν των δανειστών και κατά παραβίασιν του Συντάγματος, θυμήθηκαν τώρα την… τιμή και την υπόληψη της δημοκρατίας μας;
Αυτοί που μας κατέστρεψαν θα προνοήσουν τώρα για την προστασία των θεσμών; Με ποια κριτήρια, αλήθεια, θα ορίζεται η έννοια της «προσβολής του πολιτεύματος»; Ποιος θα αποφασίζει αν η δημόσια κριτική στο διαδίκτυο ή οι διαδηλώσεις στους δρόμους αποτελούν «απειλή» για τους θεσμούς; Οι ηθικοί αυτουργοί της εξώθησης σε αυτοκτονία μερικών χιλιάδων Ελλήνων; Αυτοί που εξαπάτησαν τους μικροομολογιούχους; Οι σφετεριστές του δημόσιου πλούτου; Οι έμποροι δασών και αιγιαλού; Οι άνθρωποι που διέλυσαν τα ασφαλιστικά ταμεία και το εθνικό σύστημα υγείας; Οι υπόλογοι για τον διεθνή εξευτελισμό μας; Οι παπατζήδες που άλλα τάζουν προεκλογικά και άλλα εφαρμόζουν μετεκλογικά; Αυτοί που καταλήστεψαν τον ελληνικό λαό με απίθανες φορολογικές επινοήσεις όπως ο ΕΕΤΗΔΕ και ο σημερινός ΕΝΦΙΑ; Οι βουλευτές της συγκυβέρνησης που ψηφίζουν σαν τα πρόβατα; Οι σαλταδόροι της πολιτικής που αλλάζουν τα κόμματα σαν τα πουκάμισα και ξεπουλάνε τους ψηφοφόρους τους για μια καρέκλα; Οι λίγοι υψηλόβαθμοι δικαστές που συμπεριφέρονται σαν κυβερνητικά τσιράκια; Ή μήπως οι ξένοι «δοσατζήδες» που ουσιαστικά διοικούν τη χώρα;
Ε, λοιπόν, κανείς από αυτούς δεν έχει δικαίωμα να μιλά για «προσβολή του πολιτεύματος». Γιατί οι ίδιοι με τη στάση τους έχουν προσβάλει όσο πιο βάναυσα γίνεται τους πολίτες της πατρίδας μας. Και συνεχίζουν σήμερα να τους κοροϊδεύουν.
Αλλά τα περί «προσβολής του πολιτεύματος» είναι το ένα μόνο σκέλος της ύποπτης μεθόδευσης. Αίφνης, εκτός από την ευαισθησία για την περιφρούρηση των θεσμών, φαίνεται να περισσεύει και η ευαισθησία για τους καταχραστές δημόσιου χρήματος. Κι έτσι αποφασίστηκε η κατάργηση του σχετικού νόμου (1608/1950) με μια μονοκοντυλιά! Επειδή, λέει, ήταν αναχρονιστικός…
Στην Ελλάδα τού σήμερα, που ο απλός κόσμος έχει φτάσει να σιχαθεί τους πολιτικούς, ταυτίζοντάς τους με τη διαπλοκή, τη διαφθορά και την κλεπτοκρατία, κάποιοι σκέφτηκαν ότι πρέπει να πέφτουν στα μαλακά οι δωρολήπτες και οι εκβιαστές της εξουσίας που αρπάζουν μίζες για να εξυπηρετήσουν επιχειρηματικά συμφέροντα. Να γίνουμε πιο… Ευρωπαίοι και να μην τους τιμωρούμε με ισόβια, ώστε να παραγράφονται εύκολα τα σχετικά αδικήματα και να μπορούν να τη βγάζουν, αντί για τον Κορυδαλλό, στη βίλα τους, με λίγες μέρες εργασία στο… Δήμο Κηφισιάς – Εκάλης – Ερυθραίας…
Αν αυτό δεν είναι προσβολή του περί δικαίου κοινού αισθήματος, τι ακριβώς είναι; Η χώρα δυσφημίστηκε διεθνώς από Ελληνες πολιτικούς ως άντρο διαφθοράς. Και σήμερα τα δύο κόμματα που πρωταγωνίστησαν στα σκάνδαλα της μεταπολίτευσης αποφασίζουν να αμβλύνουν το τιμωρητικό πλαίσιο για αδικήματα διαφθοράς πολιτικών! Βγαίνει νόημα; Εκ πρώτης όψεως, όχι. Στο σχέδιο όμως του νέου ποινικού κώδικα υπάρχουν και κάποιες ενδιαφέρουσες πρόνοιες για ιδιώτες επιχειρηματίες που δωροδοκούν πολιτικούς…
Σύμφωνα, λοιπόν, με το ρεπορτάζ της εφημερίδας «ΤΟ ΒΗΜΑ», «με φυλάκιση ως πέντε χρόνια και χρηματική ποινή τιμωρούνται και οι διευθυντές επιχειρήσεων ή πρόσωπα που έχουν εξουσία λήψης αποφάσεων ή ελέγχου σε επιχειρήσεις, σε περίπτωση που εν γνώσει τους δεν εμποδίζουν πρόσωπο που τελεί υπό τις εντολές τους να διαπράξει το αδίκημα της δωροδοκίας προς όφελος της επιχείρησης».
Προσέξτε τώρα: Αυτοί που καταδικάζονται σε ποινές έως πέντε έτη (π.χ. ένας «μάνατζερ» πολυεθνικής που δωροδόκησε για να πάρει δουλειά από το Δημόσιο…) «Δύνανται να εκτίσουν την ποινή με κοινωφελή εργασία χωρίς αμοιβή σε υπηρεσίες του κράτους, των οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, νομικών προσώπων ιδιωτικού δικαίου ή και άλλα τα οποία ορίζονται με απόφαση του υπουργού Δικαιοσύνης και τυχόν συναρμόδιων υπουργών».
Αν αυτό δεν είναι φωτογραφική διάταξη-πλυντήριο για τον Χριστοφοράκο και τα άλλα παλικάρια της Siemens, τι ακριβώς είναι;
Και μη σας περνάει από το μυαλό ότι αυτοί οι λαδιάρηδες θα… σπάνε πέτρες για πέντε χρόνια. Εναν μήνα τον χρόνο θα δουλέψουν και μετά ξεμπέρδεψαν, γιατί το ανώτατο όριο της εν λόγω τιμωρίας είναι… 240 ώρες τον χρόνο, ήτοι 30 οκτάωρα.
Τι σημαίνουν, αλήθεια, όλα αυτά; Δυστυχώς, αυτές οι γενναιόψυχες «μεταρρυθμίσεις» επιβάλλονται έξωθεν, για να μην υποθέσω ότι έρχονται γραμμένες στα γερμανικά. Αποτελούν μνημονιακές επιταγές με συγκεκριμένες σκοπιμότητες, όπως, άλλωστε, και το περιβόητο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Για να πέφτουν στα μαλακά οι διεφθαρμένοι Ελληνες πολιτικοί «που τα πιάνουν» και να αλωνίζουν ανενόχλητοι οι ξένοι μιζαδόροι τύπου Χριστοφοράκου.
Αυτές οι διατάξεις αποτελούν αδιανόητη πρόκληση και προσβολή για τον απλό Ελληνα πολίτη, που τον κυνηγάει η Εφορία και του παίρνει το σπίτι η τράπεζα. Και ασφαλώς καμία σχέση δεν έχουν με τον εκσυγχρονισμό του συστήματος απονομής δικαιοσύνης. Γι’ αυτό καλά θα κάνουν να το ξανασκεφτούν και να μην τολμήσουν να τις φέρουν στη Βουλή. Είπαμε, το θράσος έχει και τα όριά του…
Γιώργος Χαρβαλιάς
Μ.Η.Τ. 232120